Blog in Fog (II)

Τα περί της δημιουργίας ανωτάτης σχολής υψηλής ωρολογοποιίας στην Ουγκανία τα έχω αφηγηθεί σε μια προηγούμενη ιστορία με τίτλο  το ρολόι , καθώς και το πώς εκείνη η σχολή δεν είχε καλή κατάληξη εξ αιτίας της κακοδιαχείρισης. Τώρα θα πω πώς γίνονταν οι εκλογές που έβαλαν κι αυτές το λιθαράκι τους στην τελική έκβαση των πραγμάτων. Θα αφήσω στην κρίση του αναγνώστη τι ήταν τελικά πιο βλαπτικό και οδήγησε στην έκπτωση της σχολής. Αρχικά στη σχολή, όπως είχα εξηγήσει, είχαν προσληφθεί μερικοί καθηγητές από το εξωτερικό και στη συνέχεια γηγενείς. Όλοι αυτοί είχαν λίγο ως πολύ κάμποσο εγωισμό και κοινή αντίληψη για το πώς έπρεπε στη συνέχεια να εκλέγονται οι επόμενοι. Η βασική αρχή ήταν να βασανίζουν για πολλά χρόνια όποιον ήταν μαζί τους σε θέση ερευνητή, βοηθού κ.λπ. και λίγο πριν τη συνταξιοδότησή τους να εκλέγουν τον πιο υποτακτικό, πιο βολικό, ίσως και τον πιο κόλακα, ως διάδοχο. Οι υποψήφιοι διάδοχοι ζούσαν σε μια κόλαση ανταγωνισμού γνωρίζοντας ότι μόνο ένας θα έπαιρνε κάποτε τη θέση τ

 Είναι γεγονός ότι η γλώσσα εξελίσσεται και δια των λαθών, δηλαδή λάθη που κάνουν πολλοί και για πολύ χρόνο στο τέλος ενσωματώνονται στο "ορθό" τμήμα της. Ωστόσο για να μην πάθω κανένα καρδιακό μέχρι τότε ο γιατρός μου συνέστησε να αποφεύγω κείμενα με μερικά πολύ οδυνηρά λάθη. Τα συνοψίζω: - Το εξ δεν παίρνει απόστροφο - τελεία και παύλα και πολύς κόσμος πρέπει να το πάρει απόφαση, ιδιαίτερα οι διαφημιστές και οι δημοσιογράφοι. Κάτι εκπαιδευτικά ιδρύματα που γράφουν σε διαφημίσεις ή ιστοσελίδες το εξ αποστάσεως κολλώντας και μια απόστροφο στο εξ καλύτερα να μάθουν πρώτα γραμματική στους δικούς τους καθηγητές και μετά να μορφώσουν μαθητές. Απόστροφο παίρνουν λέξεις που προέρχονται από συγκοπή, δηλαδή τους λείπει κάποιο γράμμα στο τέλος, π.χ. η πρόθεση επί μπορεί να γίνει επ' ή εφ' (όπως λέγαμε αίτησις εφ' απλού χάρτου , όπου το τελευταίο παραμένον σύμφωνο π γίνεται φ επειδή η λέξη απλός έπαιρνε δασεία την παλιά εποχή του πολυτονικού). Όμως το εξ δεν παθαίνει καμ

 Η Ουγκανία ήταν μια χώρα ευτυχισμένη, με εύκρατο κλίμα και εύφορη γη. Οι Ουγκανοί δεν ήταν ούτε πολύ φτωχοί, ούτε πολύ πλούσιοι. Ίσως να ήταν πλουσιότεροι αν δεν είχαν μια αντιπάθεια στην οργάνωση, αλλά και χωρίς αυτήν κατάφερναν να τα φέρνουν βόλτα και να απαλλάσσονται από τα περιττά άγχη. Για παράδειγμα, ενώ όλα τους τα λεωφορεία είχαν μπροστά ψηλά πάνω από τον οδηγό ένα μεγάλο ρολόι, αυτό πάντοτε έδειχνε μεσάνυχτα (ή μεσημέρι) γιατί κανείς ποτέ δεν έμπαινε στον κόπο να το βάλει μπροστά. Αυτό ίσως εξηγούσε γιατί τα λεωφορεία δεν είχαν καν προγράμματα δρομολογίων ή αν είχαν αυτά ήταν καθαρά διακοσμητικά. Πάλι όμως η σωστή εξήγηση μπορεί και να πηγαίνει ανάποδα. Το ίδιο συνέβαινε και με τα δημόσια κτήρια, είχαν ρολόγια επειδή κάποτε έγινε μια μεγάλη προμήθεια, αλλά κι εκεί ήταν κάπου σταματημένα σε μια τυχαία ώρα. Αν τύχαινε να δείχνουν και ημερομηνία, ήταν κι αυτή τυχαία. Ωστόσο ένας από τους κυβερνήτες της Ουγκανίας, ένας άνθρωπος φιλοπρόοδος και ταξιδεμένος, είχε δει ότι σε άλλες χ

Αυτές τις μέρες κυκλοφορεί μια νέα ταινία για την επίδραση των κοινωνικών δικτύων πάνω μας με τίτλο The Social Dilemma . Όλα τα ζητήματα που αναφέρονται στην ταινία είναι γνωστά στην έρευνα, στη βιβλιογραφία και κατά κανόνα αποτελούν μέρος των μαθημάτων που γίνονται σε σχετικές σχολές στα πανεπιστήμια, σε γνωστικές περιοχές σχετικές με κοινωνικά δίκτυα, media, ασφάλεια και ιδιωτικότητα. Η ταινία εκλαϊκεύει και προσφέρει αυτή τη γνώση στο ευρύ κοινό, σε όποιο βάθος μπορεί να καλυφθεί στα χρονικά όρια και με τα μέσα ενός ντοκιμαντέρ. Περιλαμβάνονται δραματοποιήσεις. Περιλαμβάνονται επίσης συνεντεύξεις από ανθρώπους που πήραν αποφάσεις και σχεδίασαν τα κοινωνικά δίκτυα. Ας παρατηρηθεί πάντως το εξής: Το γεγονός ότι οι τελευταίοι ήταν σχεδιαστές, κατασκευαστές και διαχειριστές κοινωνικών δικτύων και άλλων συστημάτων δεν τους καθιστά οπωσδήποτε απόλυτες αυθεντίες να αναλύσουν τα συστήματα και τις συνέπειές τους, αρκεί να θυμηθούμε ότι πολλοί απ’ αυτούς δήλωσαν ότι δεν ήξεραν τι έκαναν στην

 Δυσκολεύομαι να θυμηθώ πότε άρχισα να διαβάζω τον Οδυσσέα του James Joyce. Τώρα βλέπω ότι ήταν από την έκδοση Penguin του '92, άρα μετά το '92. Στο αρχικό κεφάλαιο είναι κάτι φίλοι, φοιτητές, που έχουν νοικιάσει μια στρογγυλή βίγλα κοντά στη θάλασσα κι ο καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του. Σαν το τέλειωσα κάπου χάθηκα μέσα στο δεύτερο κεφάλαιο, ανάμεσα στην πολυπλοκότητα της διήγησης και στο ανελέητο λεξιλόγιο. Όταν αποφάσισα να το συνεχίσω είχε περάσει καιρός, είχα ξεχάσει τι έγινε, το ξανάπιασα απ' την αρχή. Ύστερα πάλι το παράτησα, ίσως λίγο πιο κάτω από την πρώτη φορά. Αυτός ο κύκλος θα έγινε ως και δέκα φορές και στο μεταξύ τα χρόνια περνούσαν. Ύστερα έπεσε μπροστά μου σ' ένα βιβλιοπωλείο η ελληνική μετάφραση του Σωκράτη Καψάσκη στον Κέδρο. Ο μεταφραστής ήταν μια ασυνήθιστη φυσιογνωμία, ήταν αυτός που άνοιξε τον κινηματογράφο Studio. Η μετάφραση ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να γίνει με το αρχικό κείμενο, που σε πολλά σημεία είναι αδύνατο να αποδοθεί σωστά.

Η επιδημία έφτασε από την Αφρική πρώτα στον Πειραιά και εξαπλώθηκε στην Αττική. ἐν τῇ Ἀττικῇ ἡ νόσος πρῶτον ἤρξατο γενέσθαι τοῖς Ἀθηναίοις  ... ἤρξατο δὲ τὸ μὲν πρῶτον, ὡς λέγεται, ἐξ Αἰθιοπίας τῆς ὑπὲρ Αἰγύπτου, ἔπειτα δὲ καὶ ἐς Αἴγυπτον καὶ Λιβύην κατέβη ... ἐς δὲ τὴν Ἀθηναίων πόλιν ἐξαπιναίως ἐσέπεσε, καὶ τὸ πρῶτον ἐν τῷ Πειραιεῖ ἥψατο τῶν ἀνθρώπων ... Οι γιατροί δεν ήξεραν τι να κάνουν και πέθαιναν σε μεγαλύτερη συχνότητα. Όσοι στράφηκαν στα ιερά δεν κατάφεραν κάτι και απογοητεύτηκαν. ... οὔτε γὰρ ἰατροὶ ἤρκουν τὸ πρῶτον θεραπεύοντες ἀγνοίᾳ, ἀλλ᾽ αὐτοὶ μάλιστα ἔθνῃσκον ... ὅσα τε πρὸς ἱεροῖς ἱκέτευσαν ἢ μαντείοις καὶ τοῖς τοιούτοις ἐχρήσαντο, πάντα ἀνωφελῆ ἦν, τελευτῶντές τε αὐτῶν ἀπέστησαν ὑπὸ τοῦ κακοῦ νικώμενοι. Τα συμπτώματα περιελάμβαναν πυρετό, κόκκινα μάτια, ερεθισμένο λαιμό και γλώσσα, βήχα, πόνο στο στήθος (και άλλα πολλά). ...  πρῶτον μὲν τῆς κεφαλῆς θέρμαι ἰσχυραὶ καὶ τῶν ὀφθαλμῶν ἐρυθήματα καὶ φλόγωσις ἐλάμβανε, καὶ τὰ ἐντός, ἥ τε φάρυγξ καὶ ἡ γλῶσσα, εὐθὺς α

Προ καιρού είχε τύχει να πάρω μέρος σε μια συζήτηση, όπου κάποιος φίλος περιέγραφε τα οικονομικά προβλήματα των ταχυδρομικών υπηρεσιών στην Ελλάδα, πράγμα που φαινόταν φυσικό αφού κανείς πια δεν στέλνει επιστολές. Του αντέτεινα ότι με την εντυπωσιακή αύξηση του όγκου των προϊόντων που πωλούνται από τα ηλεκτρονικά καταστήματα το παρόν και το μέλλον των ταχυμεταφορών λογικά οφείλει να είναι λαμπρό. Εκεί που ο πελάτης της λιανικής ήταν υποχρεωμένος (ή πηγαίνει ακόμη) στο κατάστημα, να παραλαμβάνει το προϊόν και να το μεταφέρει σπίτι του (ή σε άλλο τόπο χρήσης), τώρα εφόσον αγοράσει ηλεκτρονικά το τελευταίο αυτό βήμα το αναλαμβάνουν οι ταχυμεταφορείς. Επομένως τα χιλιόμετρα των πελατών μετατρέπονται χοντρικά σε χιλιόμετρα των ταχυμεταφορών (έστω με όσες βελτιώσεις μπορούν να επιτευχθούν από το μεταφορικό σύστημα). Αναδιοργάνωση λοιπόν της εφοδιαστικής αλυσίδας στο "τελευταίο μίλι" προς όφελος των εταιριών ταχυμεταφοράς. Και τώρα μια σχετική ιστορία από την ελληνική πραγματικότ

Πρώτη φορά πήγα στο Brighton τον Ιούνιο του 1985, για το συνέδριο του IEEE στην περιοχή της θεωρίας πληροφορίας. Είχα υποβάλει ένα άρθρο κάμποσο καιρό πριν, διαλέγοντας το πρώτο συνέδριο που μου είχε φανεί κάπως σχετικό. Πιθανότατα δεν είχα ιδέα πού πήγαινα να μπλέξω. Ήταν ακόμη ο καιρός που στα ξενοδοχεία σπάνια κάναμε κρατήσεις. Μιλάμε φυσικά για κρατήσεις τηλεφωνικές ή με φαξ. Πήρα το τρένο απ' το Λονδίνο και βρέθηκα στο Brighton απόγευμα, παραμονής της αρχής του συνεδρίου. Το συνέδριο ήταν στην άκρη της παραλίας, αλλά η πρώτη μου φροντίδα ήταν να βρω ένα ξενοδοχείο και να ξεφορτωθώ τη βαλίτσα. Θυμάμαι μια πόλη μέσα στην αχλή της απογευματινής υγρασίας, κοντά στο ηλιοβασίλεμα. Μπροστά στον παραλιακό δρόμο απλωνόταν η αμμουδιά, λίγοι τολμούσαν ακόμη Ιούνιο να κάνουν μπάνιο. Σταμάτησα μπροστά στο πρώτο ξενοδοχείο που μου φαινόταν καθαρό και συμπαθητικό, κι έβλεπε στη θάλασσα. Στην πρόσοψη κρέμονταν στρογγυλοί εξώστες με τζαμαρίες. Μπήκα στη ρεσεψιόν, ερχόταν μια μυρωδιά απ'