Blog in Fog (II)

Το όνομα του Πικάσο στην Αθήνα είναι διαχρονική αξία, παρ' όλο που οι Έλληνες είναι ταξιδευτές, έχουν πάει Παρίσι, Μαδρίτη, ίσως και Αντίμπ, κι έχει πολλών χορτάσει το μάτι από έργα του πιο διάσημου της μοντέρνας τέχνης. Η αλήθεια είναι πως όταν έφτασα ένα ανύποπτο Σάββατο στο Κυκλαδικό Μουσείο και είδα την ουρά μπροστά στην είσοδο απόρησα. Ακόμη και μετά από διάλειμμα γλυκών σε κοντινό κατάστημα η ουρά δεν έλεγε να συρρικνωθεί, αντίθετα. Κι όταν μπήκα στην ουρά και πλησίασα στην είσοδο του κτηρίου ήρθε μια ανακοίνωση που έλεγε πως παρ΄όλα αυτά η αναμονή για την είσοδο στην έκθεση ήταν γύρω στα τρία τέταρτα. Εγκατέλειψα. Τελικά τα κατάφερα ένα άλλο Σάββατο, πιο πρωί, με πιο πολλή τύχη ίσως, αλλά πάλι περιμένοντας τη σειρά μου. Ήταν μια έκθεση που έβαζε σε αντιπαραβολή απ' τη μια μεριά έργα του Πικάσο, κυρίως σχέδια και κεραμικά, κι απ' την άλλη αντικείμενα της αρχαιότητας, κυρίως αγαλματίδια. Κατά πόσο αυτά τα σχεδόν μαζικής παραγωγής έργα για τoν ήδη διάσημο καλλιτέχνη

To Instagram δημιουργήθηκε σχεδόν πριν δέκα χρόνια με το σκοπό να μπορεί κανείς να αναρτήσει εφήμερες φωτογραφίες παρμένες με το κινητό του, περιορισμένης ευκρίνειας και περίεργου σχήματος - τετράγωνες. Ένα από τα κίνητρα που έδινε στους πιθανούς χρήστες του ήταν πως διέθετε "φίλτρα" αλλοίωσης των φωτογραφιών σε μια εποχή που αυτά δεν ήταν ακόμη τόσο διαδεδομένα. Θα μπορούσες δηλαδή με τα φίλτρα να κρύψεις τις ατέλειες της περιορισμένων δυνατοτήτων κάμερας του κινητού ή να τις κάνεις κάπως πιο ατμοσφαιρικές. Σε κάθε περίπτωση περιορίζοντας σκόπιμα την ποιότητα της φωτογραφίας φαινόταν να απευθύνεται στο ευρύ κοινό, σε όποιον ήθελε να δείξει πού ήταν, πώς πέρασε, αν είδε κάτι αξιοπερίεργο ή αστείο. Ο επαγγελματίας ή ο φιλόδοξος ερασιτέχνης μπορούσε πάντοτε να διοχετεύσει το έργο του αλλού. Το Instagram φαινόταν να είναι ένα πείραμα δημιουργίας ενός κοινωνικού δικτύου με έμφαση στον εικονικό τρόπο έκφρασης. Ό,τι είχε κανείς να πει έπρεπε να το πει με φωτογραφίες, το πολύ συνοδ