Posts

Showing posts from 2016

Τι είδε ο Έλληνας στην Ιαπωνία

Βρέθηκα για δέκα μέρες στην Οσάκα και λίγο στο Κυότο. Η έκφραση "τι είδε ο Γιαπωνέζος" είναι βέβαια ειρωνική για τα ελληνικά πράγματα, αλλά ας δούμε και τι είδε ο Έλληνας στην Ιαπωνία. Αντιγράφω από τον Lonely Planet Japan: "Japan is a world apart - a cultural Galapagos where a unique civilisation blossomed and today thrives in delicious contrasts of traditional and modern." Το πρώτο σοκ για τον Ευρωπαίο ή Αμερικανό που θα πάει στην Ιαπωνία είναι βέβαια η γλώσσα. Είχα την τύχη ή ατυχία να μπω σε σουπερμάρκετ σχεδόν αμέσως μετά την άφιξη στο αεροδρόμιο της Οσάκα, που είναι μια πόλη 20 εκατομμυρίων. Μπροστά σου ορθώνεται ένας γλωσσικός τοίχος, που ολοκληρώνεται και γίνεται συμπαγής με τις πολιτισμικές διαφορές. Μ' αυτό εννοώ ότι σε ένα πολιτισμικά πιο κοντινό μέρος θα αρκούσε να πλησιάσει κανείς τα προϊόντα για να κατανοήσει περί τίνος πρόκειται. Ειδικά όσα είναι σε διαφανείς συσκευασίες θα έπρεπε λογικά να είναι οι εύκολες περιπτώσεις. Ουδέν ψευδέστερον. Μπορε

Αρχιτεκτονική ισοπέδωση

Διαβάζω μέσα από το βιβλίο με τίτλο Αμπελάκια της σειράς Παραδοσιακή Αρχιτεκτονική του εκδ. οίκου Μέλισσα (1986): "Οι εξωτερικοί τοίχοι κατασκευάζονται από ημιλάξευτη λιθοδομή γενικά και μερικοί εσωτερικοί από αργολιθοδομή, πάχους 50-80 εκ. και συνήθως 65 εκ. ... Η κάτω επιφάνεια της αστρέχας ντύνεται συχνά με ξύλινες πήχες." Το κείμενο αυτό, γραμμένο από διδάκτορα της αρχιτεκτονικής, δεν περιέχεται ωστόσο σε κάποιο επιστημονικό περιοδικό ή σε πρακτικά συνεδρίου. Βρίσκεται σ' ένα βιβλίο που φιλοδοξεί να διαβαστεί από το ευρύ κοινό, ή έστω όσους ενδιαφέρονται γενικότερα για τους παραδοσιακούς οικισμούς στην Ελλάδα. Διαβάζω  στις Μυκήνες μια ταμπέλα ταλαιπωρημένη από τα στοιχεία της φύσης. Σκοπός της είναι να εξηγήσει στον μέσο επισκέπτη ένα συγκεκριμένο ερείπιο: " Κτήριο Δ: Εκτείνεται βόρεια της Οικίας των Κιόνων και ανατολικά της τριγωνικής πλατείας, με την οποία επικοινωνεί μέσω μιας ανοικτής αυλής. Περιλαμβάνει δύο σειρές τριών κατωγείων και μια σειρά άλλων δύ

Στο Αιγαίο με τη θαλαμηγό του Harry Gordon Selfridge

Θυμάμαι το Μαριλένα να περνάει τα καλοκαίρια με χαρακτηριστικό θόρυβο μπροστά απ' τις παραλίες και τις ακτές της Σάμου. Είχα ταξιδέψει μ' αυτό κάμποσες φορές στη διαδρομή Πειραιάς-Καρλόβασι κι ανάποδα. Είχε χαριτωμένο όνομα, μοντέρνο αεροδυναμικό σχήμα , λευκό χρώμα και μια μεγάλη καμπύλη κίτρινη τσιμινιέρα με το γράμμα "Λ". Τότε δε μπορούσα ούτε κατά διάνοια να υποψιασθώ ότι η τσαχπίνα Μαριλένα ήταν μια γριά πολλών δεκαετιών που το νεανικό της πρόσωπο είχε σμιλευτεί με κάμποσες πλαστικές. Τα μακρύ παρελθόν της όμως ήταν ένδοξο. Το πρώτο μισό του εικοστού αιώνα πολλά επιβατηγά των ελληνικών γραμμών ήταν "λόρδικα". Είχαν αρχικά ναυπηγηθεί ως γιωτ της βρεττανικής αριστοκρατίας, ύστερα πουλήθηκαν και ξαναπουλήθηκαν για να καταλήξουν στο Αιγαίο και στο Ιόνιο. Είχαν χαρακτηριστική καμπύλη πλώρη (με τα κοίλα προς τα κάτω) και πρόβολο. Βέβαια κάθε φορά γίνονταν οι απαραίτητες προσαρμογές, έφευγαν οι περιττές πολυτέλειες, άλλαζε η εσωτερική διαρρύθμιση, κλείνο

Περί φωτογραφίας, βραβείων και προσφύγων

Προ ημερών απονεμήθηκαν βραβεία σε Έλληνες φωτογράφους για την κάλυψη της προσφυγικής κρίσης. Είναι βέβαιο ότι η φωτογραφία δε θα μπορούσε να λείπει από ένα τέτοιο μείζον γεγονός, ότι οι Έλληνες επαγγελματίες φωτορεπόρτερ ήταν οι καταλληλότεροι για να φέρουν το έργο σε πέρας και ότι διαθέτουν ταλέντο, κατάρτιση, τόλμη, καλή φήμη, και εξοπλισμό για να καταφέρουν να καλύψουν το θέμα με τον καλύτερο τρόπο. Μπράβο τους. Ωστόσο πιστεύω ότι τέτοιες φωτογραφίσεις έχουν ορισμένα όρια. Μπορούν να καλύπτουν το βασικό γεγονός. Μπορούν να κάνουν πολιτικούς υπαινιγμούς. Μπορούν ως ένα σημείο να ποντάρουν στον εντυπωσιασμό. Μπορούν επίσης να προσθέτουν μια νότα αισθητικής. Δεν θα σχολιάσω αν οι συγκεκριμένες φωτογραφίες υπερβαίνουν αυτά τα όρια, πιθανότατα όχι. Πιθανότατα δεν είμαι και αρμόδιος να το κάνω. Θα χρησιμοποιήσω όμως την ευκαιρία να κάνω ένα γενικότερο σχόλιο για τη διεθνή επαγγελματική και καλλιτεχνική φωτογραφία. Υπάρχει μια μεγάλη ομάδα φωτογράφων που πλησιάζουν τον κάθε δυστυχισ

Έξυπνα ρολόγια, θερμόμετρα και άλλα

Είχα για χρόνια κρεμασμένα ένα θερμόμετρο έξω από μια μπαλκονόπορτα. Είναι ο προφανής τρόπος να δεις τη θερμοκρασία και να ρυθμίσεις το ντύσιμό σου πριν βγεις, ή απλώς να ικανοποιήσεις την περιέργειά σου. Κάμποσοι άνθρωποι γοητεύονται απ' τον καιρό, στήνουν μετεωρολογικούς σταθμούς ολόκληρους. Ένας θείος μου κρατάει ημερολόγιο μόνο και μόνο καταγράφοντας τον καιρό. Ίσως κάποια μέρα το μελετήσει η μετεωρολογική υπηρεσία. Εν πάση περιπτώσει το θερμόμετρο ήταν εκτεθειμένο στον καιρό. Κάθε δεκαετία χρειαζόταν αλλαγή. Την τελευταία φορά που έσπασε, πριν λίγους μήνες, έψαξα κάμποσο να βρω κατάστημα που να πουλάει τέτοια προϊόντα, ίσως είναι κάπου στα είδη σπιτιού, αλλά χρειάζεται πολύ περισσότερο ψάξιμο από παλιότερα. Το κινητό σκότωσε και τα θερμόμετρα, θα 'λεγε κάποιος, γιατί αρκεί να δεις τον "τοπικό καιρό" σε κάποια απ' τις πολλές εφαρμογές που προσφέρονται. Ψάξε ψάξε είδα αν θέλεις σώνει και καλά το δικό σου θερμόμετρο πολλοί πουλάνε ένα "ψηφιακό θερμόμετρο