Posts

Showing posts from 2010

"Εθνικής Αντιστάσεως"

Έχω ξαναγράψει για το ίδιο θέμα. Η Εθνικής Αντιστάσεως κοντά στη διασταύρωσή της με την Παπανικολή στο Χαλάνδρι είναι το εθνικό μας σύμβολο. Είναι η επιτομή του τι συμβαίνει σ' αυτή τη χώρα. Η μεσαία λωρίδα του δρόμου έτσι, ξαφνικά και χωρίς προειδοποίηση, χωρίς ιδιαίτερη διαγράμμιση, αλλάζει φορά. Ξαφνικά αλλάζει η θέση της διπλής γραμμής στα μουλωχτά, σβήνει η μια, αρχίζει η άλλη, σε μια καινοφανή σηματοδότηση που μόνο στην τριτοκοσμική Ελλάδα μπορεί να υπάρξει. Εν αρχή ην λοιπόν η κρατική κακοτεχνία, αγραμματοσύνη, αδιαφορία, κάτι άλλο; Εκεί επάνω στη συνέχεια κεντάει αριστουργήματα ο Έλληνας οδηγός και γενικώς ο Έλληνας "πολίτης". Εκεί που τελειώνει η δική του λωρίδα συνεχίζει, κάνοντας τον τυφλό, και μπαίνει μεγαλοπρεπώς στο αντίθετο ρεύμα. Τι κι αν καταπατήσει το δικαίωμα του άλλου. Τι κι αν τον βάζει σε κίνδυνο. Τι κι αν δημιουργεί χάος. Νοιάζεται κανείς σ' αυτή τη χώρα για τον άλλο; Προ δύο ετών κυκλοφορούσε ένα video καλοθελητών γειτόνων ότι η χώρα θα καταστ

Το κάπνισμα στη Μπανανία

Η Μπανανία υπέγραψε μια διεθνή συνθήκη για την απαγόρευση του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους. Γιατί την υπέγραψε; Μολονότι όλοι κατά βάθος γνωρίζουν ότι ανήκει στον τρίτο κόσμο, οι πολίτες της δε θέλουν να χωνέψουν αυτή την απλή αλήθεια. Αν μιλήσεις στους τελευταίους θα σου που ότι είναι τόσο πολιτισμένοι όσο οι Δανοί και οι Σουηδοί, αν όχι και καλυτερότεροι, οι δε πολιτικοί της κάνουν κινήσεις βιτρίνας, με τις οποίες προσπαθούν να παραστήσουν ότι η χώρα αυτή έχει κάτι κοινό με τις αναπτυγμένες χώρες. Δεν είχαν το θάρρος να παραδεχτούν ότι η χώρα τους είναι κατά βάση στο ίδιο κλαμπ με ορισμένες χώρες όπου το κάπνισμα είναι εθνική πληγή , αλλά τουλάχιστον έχουν την αξιοπρέπεια να μη υπογράφουν συνθήκες που δε θα κατάφερναν να εφαρμόσουν. "Μαφία, τζόγος και τσιγάρο πάνε πάντα μαζί στο Λας Βέγκας" , αλλά στην περίπτωση αυτή φαίνεται ότι το κακό περιορίζεται σε μια νησίδα. Τα μέτρα που παίρνονται βέβαια στη Μπανανία έχουν συνήθως την ίδια κατάληξη: Όχι μόνο δεν τηρούνται με σ

Τόσο πιο αυθάδεις όσο πιο αγράμματοι

Γίνεται σε τηλεοπτικό κανάλι συζήτηση για τα της ανώτατης παιδείας, εν όψει μάλιστα νέου νόμου που σίγουρα θα γεννήσει αντιπαραθέσεις σε ποικίλα πεδία. Μεταξύ των προσκεκλημένων είναι πρύτανης που αγωνίζεται να συμπληρώσει δυο προτάσεις τη φορά που με μύριους κόπους θα πάρει το λόγο. Ο οικοδεσπότης δημοσιογράφος αντί να περιοριστεί σε ερωτήσεις και στοιχειώδη συντονισμό πετάγεται συνεχώς απ' το ένα θέμα στο άλλο (επειδή δήθεν έτσι θα κρατήσει το ενδιαφέρον του τηλεθεατή), διακόπτει τις απαντήσεις, ιδίως τη στιγμή που αρχίζουν να γίνονται ενδιαφέρουσες και να θίγουν σοβαρά προβλήματα, επιμένει να φέρνει στο προσκήνιο επουσιώδη και βλακώδη πλην πιασάρικα θέματα κι αναλίσκεται σε περιπτωσιολογία ανασυρμένη απ' τις φοιτητικές του εμπειρίες, για τις οποίες ουδείς ενδιαφέρεται. Ο πρύτανης επισημαίνει το πρόβλημα με δυο λόγια και εκλιπαρεί να τον αφήσουν να μιλήσει για τα ουσιώδη. Δεν υπάρχει όμως έλεος απ' τον παντογνώστη και παντοδύναμο οικοδεσπότη. Για να μη πω ότι υπάρχει ένα

Το τέλος των εφημερίδων;

Το πρωί της Κυριακής διαβάζω τις εφημερίδες στο Internet, συχνά αγοράζω μια απ' αυτές, αλλά συχνότερα μόνο επειδή συνοδεύεται από ενδιαφέρουσα ταινία. Μερικές φορές η καλή ταινία προέρχεται από εφημερίδες που δε θ' αγόραζα ποτέ και που το χάρτινο μέρος τους καταλήγει στα σκουπίδια (κατά προτίμηση σε κάδο ανακύκλωσης χαρτιού) χωρίς να προλάβει να μπει στο σπίτι. Το κίνητρο βεβαίως της ταινίας υφίσταται όσο παραμένουν ψηλές (σε αντίθεση με άλλες χώρες) οι τιμές των DVD περασμένων ετών και μάλιστα ανώτερες της μέσης τιμής μιας κυριακάτικης εφημερίδας, δηλαδή των τεσσάρων περίπου Ευρώ (μη υπολογίζοντας, εννοείται, για τον μέσο αναγνώστη την παράνομη διακίνηση που ανθεί στο Internet). Γυρνώντας στο καθεαυτό περιεχόμενο των εφημερίδων, τι διαβάζω απ' αυτές; Τις ειδήσεις; Όχι, γιατί αυτές τις έχω επαρκώς κατανοήσει κατά τη διάρκεια της εβδομάδας από ειδησεογραφικές ιστοσελίδες παντός τύπου και ξαναβρεί μπροστά μου δυο και τρεις φορές την καθεμία. Αυτό που μου παίρνει 15-20 λεπτά ε

Χαμένοι στην κοσμάρα μας

Υπάρχουν κάτι παιδάκια, δυο τριών ετών, που τους μιλάς και δε σου μιλάνε, που βρίσκονται εντελώς στο δικό τους κόσμο, που τα βλέπεις να είναι δοσμένα σε δραστηριότητες χωρίς καμμιά επικοινωνία με άλλα άτομα, αφοσιωμένα σ' ένα δικό τους κόσμο, "προγραμματισμένα" σα ρομπότ που εκτελούν ένα άγνωστο πρόγραμμα. Κι όμως αργότερα ξαφνικά ξυπνούν απ' το λήθαργο και γίνονται κανονικά μέλη της κοινωνίας. Όχι όμως οι Νεοέλληνες. Στην εθνική οδό Αθηνών Λαμίας στο ύψος χοντρικά της Κηφισιάς υπάρχει μια ταμπέλα που λέει "130". Ουδείς την προσέχει. Αν ήμασταν στην Αυστρία όλοι οι οδηγοί θα έσπευδαν να τροποποιήσουν την ταχύτητά τους σε κάτι ανάμεσα στο 125 και στο 130. Εδώ όλοι οδηγούν σαν να ήταν το όριο γύρω στα 100, δηλαδή ο μέσος όρος παραβιάζει το φανταστικό αυτό όριο τρέχοντας με 110, υπάρχουν οι συνήθεις αργοί που βρίσκονται στον κόσμο τους και πάνε με όσο τους έρθει στο κεφάλι, 60, 70, 80, καθώς και οι συνήθεις μάγκες γκαζοφονιάδες και υποψήφιοι φονιάδες που πάνε ε

Γιατί (και πώς) ξανάρχισα το εξυπνόφωνο

Σε προηγούμενο κείμενο είχα γράψει "γιατί έκοψα το εξυπνόφωνο" . Πιστεύω ότι είχα εκθέσει αρκετά λογικά επιχειρήματα προς την κατεύθυνση αυτή, αλλά έσχατο κριτήριο της θεωρίας είναι πάντοτε η πράξη, τουλάχιστον για τους μηχανικούς. Το καλύτερο ίσως είναι να πω τι συνέβη. Πήγα σ' ένα κατάστημα κινητής τηλεφωνίας κι άλλαξα τη συνδρομή μου σε κάποια που ρητώς ανέφερε ότι είναι "χωρίς Internet". Συγχρόνως πήρα ένα νέο κινητό, απλούστερο υποτίθεται, αλλά σήμερα όλα τα κινητά έχουν ένα browser και δίνουν κάποιες εφαρμογές που απαιτούν σύνδεση με Internet. Παρ' όλα αυτά ήμουν εντελώς αποφασισμένος να τις αγνοήσω. Στο κατάστημα έκανα την εξής ερώτηση: "Τώρα αυτό το συμβόλαιο σημαίνει ότι (α) ακόμη κι αν θέλω δε μπορώ να συνδεθώ με Internet ή (β) ότι θα το πληρώσω χωρίς δωρεάν όγκο με κάποια τιμή; Η απάντηση ήταν (β), αλλά μου έδωσαν λάθος τιμή, πολύ πιο φτηνή από την πραγματική. Ήμουν λοιπόν πολύ προσεκτικός κι απαντούσα όλες τις φορές αρνητικά στο τηλέφωνό μου

Ευρυζωνικότητα και ευρύτητα πνεύματος

Παρακολούθησα πριν λίγες ώρες τις πρωινές ομιλίες του συνεδρίου της ΕΕΤΤ. Ο στόχος του συνεδρίου είναι να προωθήσει το νέο σχέδιο ανάπτυξης των ευρυζωνικών δικτύων, που βασίζεται στο να φτάσουν οπτικές ίνες ως τα σπίτια. Για όσους είναι μακριά απ' την τεχνολογία αξίζει να ειπωθούν δυο λόγια: Ένα τέτοιο σχέδιο είναι δύσκολο όχι τόσο γιατί κοστίζουν οι οπτικές ίνες ή άλλα παρελκόμενα της σύγχρονης τεχνολογίας, όσο γιατί κοστίζει το μέρος που απαιτεί "χαμηλή" τεχνολογία, δηλαδή σκάψιμο των δρόμων για να περάσουν οι ίνες. Πριν μπω στο κύριο θέμα, θα ήθελα να σχολιάσω ένα περίεργο φαινόμενο που συμβαίνει στα συνέδρια της ΕΕΤΤ. Μπορεί βεβαίως αυτό το φαινόμενο να έχει μια εντελώς λογική εξήγηση, την οποία θα μπορούσαν να μας δώσουν οι αρμόδιοι της εν λόγω αρχής, αλλά τα εσωτερικά του ελληνικού κράτους και των αρχών του δεν είναι υποχρεωμένοι να τα υφίστανται όσοι παρακολουθούν τέτοια συνέδρια, μιας και κατά τεκμήριο είναι άνθρωποι που η ωριαία απασχόλησή τους (και η αντίστοιχη

Γιατί έκοψα το εξυπνόφωνο

Την τελευταία και παραπάνω χρονιά είχα πάρει ένα λίαν δημοφιλές smartphone, με touch screen και όλα τα παρελκόμενα, μεταξύ των οποίων βέβαια το πιο επώδυνο είναι η συνδρομή. Την τελευταία την παραβλέπεις εφόσον υπάρχει το αντίστοιχο όφελος, αλλά την παραβλέπεις και την περίοδο του αρχικού εντυπωσιασμού ή της δοκιμής. Τώρα λοιπόν η δοκιμή τέλειωσε με κάποιο κόστος. Πλήρωσα περίπου 40 Ευρώ το μήνα για 14-15 μήνες, όταν για τις δικές μου ανάγκες ακόμη και με συμβόλαιο δε θα πλήρωνα ούτε 15 Ευρώ το μήνα. Επομένως το ερώτημα είναι τι απέδωσαν τα παραπανήσια 15x25=375 Ευρώ. Στο τηλέφωνό μου είχα κάμποσες εφαρμογές, παραπάνω από σαράντα. Πολλές τις χρησιμοποίησα ελάχιστα. Θα περιοριστώ επομένως σ' αυτές που χρησιμοποίησα. Πρώτα πρώτα για κάμποσους μήνες στην αρχή έλειπε το ελληνικό πληκτρολόγιο, που σημαίνει ότι δε μπορείς να ψάξεις δρόμους σε χάρτες, δε μπορείς να ψάξεις ελληνικές λέξεις σε μηχανές αναζήτησης. Μια απ' τις εφαρμογές που θα μπορούσαν να είναι πολύ χρήσιμες είναι εκείνη

Τι είδε ο Έλληνας στη βόρεια Ισπανία

Πέρασα μια βδομάδα σε μια περιοχή της Ισπανίας που ποτέ δεν είχα δει ως τώρα από κοντά. Είναι η περιοχή στο κέντρο της βόρειας πλευράς, γνωστή ως Αστούριας. Βρέχεται απ' τον Ατλαντικό, που φέρνει κρύους αέρηδες και βροχές. Είναι σχετικά απομονωμένη, επειδή είναι στην άκρη της χώρας κι έχει βουνά στην πλάτη της, ενώ δύσκολα επικοινωνεί και προς τη Γαλλία λόγω των Πυρηναίων. Δεν έχει σπουδαία αξιοθέατα. Έχει μακριές φαρδιές αμμουδιές, αλλά για τον Έλληνα που ξέρει το Αιγαίο είναι κρύες και λασπερές. Οι τολμηροί είναι γυμνοί στην άμμο, οι λιγότερο τολμηροί φορούν την ίδια ώρα ως και μπουφάν με γούνα. Η περιοχή είναι στο περιθώριο των εμπορικών διαδρομών λόγω της περιφερειακής θέσης της και των δυσκολιών πρόσβασης. Ωστόσο φαίνεται να το προσπαθεί, σε μεγάλο βαθμό με κοινοτικούς πόρους. Οι κορυφογραμμές της είναι φυτεμένες με ανεμογεννήτριες. Τα ταξί της είναι σε μεγάλο ποσοστό υβριδικά. Δημιουργούνται πολιτιστικά κέντρα και εκσυγχρονίζονται τα λιμάνια, ώστε να είναι ανάμεσα στην ευρωπα

Άντε πάλι περί ευθυνών στα λόγια

Σε κυριακάτικη (σημερινή) μεσημεριανή πολιτική εκπομπή κρατικού καναλιού γίνεται συζήτηση για τις ευθύνες των πολιτικών, αν "ο λαός επιζητεί αίμα" κι αν πρέπει να δοθεί. Βουλευτής της δεξιάς αντεπιτίθεται στους δημοσιογράφους που του θέτουν κακές ερωτήσεις, μιλώντας για τις υπό την τράπεζα χρηματοδοτήσεις των τελευταίων. Μολονότι έχει δίκιο, άλλα λόγια βρε παιδιά. Παίρνει το λόγο βουλευτής της αριστεράς και λέει ότι ο βουλευτής βασικά είναι χειροκροτητής και δεν έχει καμμιά εξουσία, αφού δε μπορεί να φέρει αντίρρηση στο κόμμα. Δηλαδή είναι κι αυτός παρατρεχάμενος, ταπεινό μέρος του μηχανισμού, παίρνει για το θεαθήναι τη βουλευτική αποζημίωση και τις λοιπές διευκολύνσεις (όπως καλή ώρα διαδίδονται τεράστιες αμοιβές για να προωθούν τη φήμη των τραγουδιστών), και εν τέλει αδίκως κατηγορείται για τον Τιτανικό. Μπράβο παιδιά, όλοι ανεύθυνοι. Ευτυχώς τέλειωσε κι αυτό. Ησύχασα γιατί είχα μιαν ανησυχία.

Μαγειρέματα

Μέρα και νύχτα τα κανάλια της τουβούλας μαγειρεύουν. Την ώρα που το ένα μαγειρεύει ειδήσεις το διπλανό μαγειρεύει πιλάφια. Και τούμπαλιν. Βέβαια στη χώρα τούτη όλα μετατρέπονται σε μαγείρεμα και όλα γίνονται για το μαγείρεμα. Τα ταξίδια γίνονται για το μαγείρεμα, οι ταινίες εξυμνούν το μαγείρεμα, τα μυθιστορήματα γίνονται για το μαγείρεμα, οι βραδινές έξοδοι για το μαγείρεμα των άλλων, οι φωτογραφίες δείχνουν πιάτα διακριτικά διακοσμημένα, οι καλόγεροι κάνουν αγρυπνίες γράφοντας καλογερικές μαγειρικές, μέχρι και οι εξετάσεις διδακτορικών διατριβών, δηλαδή προϊόντα υψηλής θεωρητικά διανόησης, καταλήγουν σε τσιμπούσι, μιας και στην Ελλάδα οι σχετικές εξετάσεις είναι πάντοτε επιτυχείς. Return. Πήγα μια φορά σ' ένα εστιατόριο απ' αυτά που προσφέρουν πολυεθνικό μενού, από την εγγύς ανατολή ως την άπω. Είδα τον μακρύ κατάλογο των πιάτων. "Βρε τι 'ναι τούτο;" είπα μέσα μου και θάμαξα. Πεντέξι περιοχές του πλανήτη, με δεκάδες πιάτα ανά περιοχή. Πέντε μαγείρους θα 'χει

Χωρίς

Τέσσερα και παραπάνω χρόνια πριν είχα ξεκινήσει ένα blog (που λεγόταν blog in fog , το παρόν αν έχετε παρατηρήσει έχει τον αριθμό ΙΙ για να διαφοροποιείται). Όπως έχω εξηγήσει και σε παλιότερο κείμενο , το blog εκείνο το σταμάτησα για δυο λόγους. Ο ένας ήταν μια κριτική που δέχτηκα από ένα φοιτητή, που είπε πάνω κάτω το εξής: "Εντάξει, καλά κάνεις και κρίνεις τους πάντες, αλλά είσαι προηγουμένως βέβαιος ότι όλα όσα γίνονται στο δικό σου χώρο (ενν. στο πανεπιστήμιο), για τα οποία είσαι υπεύθυνος ή συνυπεύθυνος, είναι καλώς καμωμένα;" Τώρα που το σκέφτομαι, ήταν κατά κάποιο τρόπο μια άλλη εκδοχή για το της Καινής Διαθήκης "ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω". Την καρδιά αυτού του ζητήματος δε θέλω να τη θίξω σήμερα, επειδή θα παρασυρθώ σε θέμα αλλότριο. Ο άλλος λόγος ήταν ότι θεώρησα τα κείμενα πολύ απαισιόδοξα, σε βαθμό που δημιουργούσαν πάνω μου μια ανάδραση κατάθλιψης. Η τελευταία αυτή άποψη εμπεριέχει μια αρνητική αυτοκριτική για την ίδια την ικανότητά μου να α

Μαραθώνας

Σε μια τεχνική συνάντηση πριν καμμιά δεκαριά χρόνια έπαιρνε μέρος ένας Ιρανός. Το βράδυ στο κοινωνικό μέρος του προγράμματος και μπροστά σ' ένα τραπέζι γεμάτο μπίρες με ρώτησε από πού προέρχεται το όνομά μου, Μιλτιάδης.Έβαλα τα γέλια, λέγοντάς του εν είδει προλόγου ότι το θέμα άπτεται παλιότερων ελληνο-περσικών σχέσεων. Ύστερα του είπα για τη μάχη του Μαραθώνα. Έδειξε τέλεια άγνοια του γεγονότος. Ίσως ο Μαραθώνας ήταν μια παρονυχίδα στην ιστορία της μεγάλης περσικής αυτοκρατορίας, ίσως η αρχαία ιστορία δεν είναι στις προτεραιότητες του σημερινού Ιράν, ίσως κι αυτοί (όπως όλοι) παραλείπουν απ' την εθνική τους ιστορία τις δυσάρεστες σελίδες, ίσως απλώς ήταν κακός μαθητής στο σχολείο. Όσο κι αν έχω συνειδητοποιήσει ότι οι Έλληνες δίνουμε υπερβολική σημασία στην ιστορία μας (και ξεχνάμε τα σημερινά μας χάλια), μου πήρε λίγη ώρα να το χωνέψω. Αλλά πιο αχώνευτο ήταν αυτό που είδα σε μια σχετική εκπομπή του History Channel (προβλημένη από ελληνικό κανάλι) με θέμα ακριβώς τη μάχη του Μ

Μια ηφαιστειακή στάχτη μας σώζει

Με την εμπειρία πολλών ετών συμμετοχής στα ευρωπαϊκά ερευνητικά προγράμματα έλεγα πολλές φορές σε φίλους ότι δε χρειάζεται πολλή σκέψη για να καταλάβει κανείς ότι πίσω τους κρύβεται κάτι πραγματικά πολύ περίεργο. Με το δεδομένο ότι άρχισαν από τα μέσα της δεκαετίας του '80, είναι πολύ περίεργο που συνεχίζουν να προσφέρουν από τον προϋπολογισμό τους ένα μεγάλο ποσοστό (και συνολικά ένα τεράστιο ποσό στην εικοσιπενταετία) για έξοδα συμμετοχής σε τεχνικές συναντήσεις, κατά βάση δηλαδή για αεροπορικά εισιτήρια και ξενοδοχεία. Δε μπορεί να έχουν μεσολαβήσει τόσα χρόνια έρευνας και να μην έχει σχεδιαστεί ένα αξιοπρεπές σύστημα τηλεδιάσκεψης, τέτοιο ώστε να μπορεί να υποκαταστήσει με αξιώσεις την άμεση επαφή. Καταλαβαίνω βεβαίως ότι η άμεση επαφή δε μπορεί να συγκριθεί εύκολα με οποιοδήποτε σύστημα τηλεδιάσκεψης. Τέλος πάντων είμαι βέβαιος ότι το θέμα θα είναι επαρκώς καλυμμένο στη σχετική βιβλιογραφία τη σκορπισμένη σε περιοχές από τις τηλεπικοινωνίες και τις διεπαφές ανθρώπου-μηχανής ως

Ο καφενές με τους παντογνώστες

Προβλέπω την επόμενη μορφή που θα λάβουν τα δελτία ειδήσεων, εφόσον αποφασίσουν ταυτόχρονα να κινηθούν στην κατεύθυνση μιας φόρμας που θα ειλικρινώς θα ανταποκρίνεται στο περιεχόμενό τους. Σκηνή πρώτη, μπρίκι χάλκινο πάνω στα κάρβουνα με καφέ που είναι έτοιμος να φουσκώσει. Οι πρώτες φουσκάλες πετάγονται στον αφρό, ύστερα ο καφές φουσκώνει κι ο καφετζής τον σερβίρει στα φλυτζάνια τα παραταγμένα έτοιμα πάνω στη μπάρα. Κατεβαίνουν τίτλοι με τους συντελεστές του δελτίου, τον κυρ Μήτσο, τον μπαρμπα Γιώργο, τον κυρ Κώστα και τους υπόλοιπους. Ο φακός ξεζουμάρει και φαίνεται καθαρά ένας χάρτης της Ελλάδας πίσω απ' τα φλυτζάνια. Ο καφετζής κάνει την εισαγωγή στο πρώτο βασικό θέμα, ας πούμε στην κατάσταση της οικονομίας. Ο τύπος με την κομπολόγα λέει τον καημό του για τις συντάξεις που μειώνονται. Μπαίνει ο μπακάλης, μόλις έχει κλείσει το κατάστημα, και του λέει για το ρεύμα που ακρίβηνε, για το πετρέλαιο, για τους εκμεταλλευτές χοντρέμπορους. Ο δημόσιος υπάλληλος, με τη γραβάτα του ξέσφιχτ

Βαθιά νυχτωμένοι

Καλά, δε θα μιλήσω για την τωρινή αντιπολίτευση, για την οποία η μοναδική ρεαλιστική μέθοδος διάσωσης θα ήταν να βάλει τα στελέχη της να παρακαλούν γονατιστοί για συγγνώμη. Αλλά σε πρόσφατη τηλεοπτική συζήτηση βγαίνει πολιτικός της κυβέρνησης γνωστός για τις αμφιλεγόμενες απόψεις του, και με κάνει να αισθανθώ βαθύτατα προσβεβλημένος με μια δήλωση την οποία θεωρώ εξωφρενική. Όταν γίνεται συζήτηση για την κατανομή ευθυνών, δέχεται μεν ότι μείζονες ευθύνες έχουν οι πολιτικοί και οι κομματικοί παρατρεχάμενοι, αλλά τελικά κατανέμει ευθύνες (και δημιουργεί ενοχές) σε όλους λέγοντας ένα παράδειγμα: "Έρχεται ο υδραυλικός σπίτι μου, δε δίνει απόδειξη, άρα φοροδιαφεύγουμε και οι δύο." Λυπάμαι που θα το πω, αλλά αν ο υδραυλικός του παραδείγματος είναι συζητήσιμης ηθικής, επειδή εκμεταλλεύεται την αδυναμία ενός φαύλου κράτους, εγώ ως πελάτης του και αποδέκτης της συμπεριφοράς του αναγκάζομαι να μη ζητήσω απόδειξη όσο ηθικός κι αν είμαι επειδή (α) δεν πρόκειται να βρω άλλον υδραυλικό και

Αγνή και τίμια επιστήμη

Για το πόσο αγνή δεν είναι η επιστήμη η βιβλιογραφία είναι τεράστια και οποιαδήποτε προσθήκη μοιάζει αμελητέα. Ωστόσο δε μπόρεσα να μη προσέξω μια νέα έρευνα πάνω στο θέμα της κούρασης των ματιών όταν διαβάζουν κείμενα από διαφορετικές επιφάνειες, δηλαδή βιβλία, e-readers, οθόνες υπολογιστών και τηλεφώνων. Ενάντια στην κοινή πεποίθηση ότι οι αυτόφωτες οθόνες των υπολογιστών είναι οι πιο κουραστικές και επιβλαβείς για το μάτι και τον εγκέφαλο (προκαλώντας μείωση της ικανότητάς μας να βλέπουμε καθαρά και πονοκέφαλους) φαίνεται πως είναι αυτή η νέα έρευνα που δημοσιεύθηκε στους New York Times. Σύμφωνα μ' αυτήν οι οθόνες αυτές δεν έχουν ιδιαίτερη επίδραση στο μάτι, αλλά πιο σημαντικό ρόλο παίζει η στάση μας και ο τρόπος που διαβάζουμε (π.χ. αν κάνουμε διαλείμματα στα οποία βλέπουμε μακρινά αντικείμενα). Τα τελευταία τρία χρόνια έβλεπα συχνά δημοσιεύματα που έλεγαν ακριβώς το αντίθετο. Έλεγαν δηλαδή ότι το λεγόμενο e-paper, που έχει όψη παρόμοια με εκείνη του πραγματικού χαρτιού, είνα

Περί Αφροδίτης

Παρακολουθώ τα τεκταινόμενα στη χώρα μας μετά από τη γνωστή δημοσίευση που φέρει την δακτυλοδεικνύουσα Αφροδίτη. Καθόλου δεν έμεινα έκπληκτος, μπορώ όμως να θλίβομαι για μια ακόμη φορά. Διότι οι Γερμανοί είναι αυτοί που είναι, καλοί ή κακοί, μπορεί να μας χρωστάνε ή να τους χρωστάμε, μπορεί να είναι φίλοι μας ή μπορεί να είναι εχθροί μας. Ωστόσο το κατάντημά μας είναι σε αδρές γραμμές πολύ πιο εξαρτημένο από μας παρά από οποιονδήποτε άλλο ξένο, που φυσικά είναι έτοιμος να εκμεταλλευτεί τις αδυναμίες κάθε αδύναμου, ακριβώς όπως κάνουμε κι εμείς. Κι όσα μας καταμαρτυρούν γενικότερα οι "φράγκοι" φοβάμαι πώς με όλες τις εθνικιστικές κορώνες που εκτοξεύουν τόσο οι κοντινοί μας θύτες (δηλαδή αυτοί που ξέρουν "πού πήγαν τα λεφτά"), όσο και τα θύματα (οι υπόλοιποι), είναι δυστυχώς στη συντριπτική τους πλειοψηφία πολύ κοντινά στην πραγματικότητα. Κι αν θέλαμε να κάνουμε κάτι που πραγματικά θα βελτιώσει τη ζωή μας, αυτό θα 'ταν να δούμε πώς μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι,

Μας αρκούν και οι χάρτινοι πίνακες δρομολογίων

Θα κάνω ορισμένα σχόλια για τις δημόσιες συγκοινωνίες με δύο ιδιότητες, αυτή του πολίτη, που όμως έχει εμπειρία των συγκοινωνιών διαφόρων χωρών, και αυτή του ερευνητή, του οποίου η έρευνα έχει εν μέρει μια εμπλοκή με έξυπνες μεταφορές. Οι δημόσιες συγκοινωνίες μπορεί να οφείλουν την καταγωγή τους στο γεγονός ότι αποτελούν εργαλείο ανάπτυξης, στη συνέχεια όμως εξελίχθηκαν σε κοινωνικό αγαθό. Πόλεις που θεωρούνται κορυφαίες ως προς την ποιότητα ζωής, όπως η Ζυρίχη, η Βιέννη, η Γενεύη, το Μόναχο και η Φρανκφούρτη, έχουν άριστες συγκοινωνίες. Ίσως δεν είναι σύμπτωση ότι έξι από τις δέκα πρώτες πόλεις στην κατάταξη του 2009 είναι γερμανόφωνες, επειδή η γερμανική οργάνωση είναι το άκρο αντίθετο της "ελληνικής οργάνωσης". Οργάνωση δεν σημαίνει απαραίτητα υψηλή τεχνολογία. Το λέω αυτό γιατί πολλοί στο παρελθόν υπουργοί και άλλοι υπεύθυνοι για τις συγκοινωνίες εξήγγειλαν μέτρα αναβάθμισης των συγκοινωνιών βασισμένα στην πληροφορική και γενικότερα στις νέες τεχνολογίες. Η αντίληψη αυτ

Smartphones, όχι και τόσο έξυπνα, ιδίως εν Ελλάδι

Σε μια απ' τις πρώτες διαφημίσεις γνωστού και δημοφιλούς smartphone o χρήστης του έγραφε "pizza" στην εφαρμογή των χαρτών κι αμέσως έπεφταν βελόνες πάνω στον τοπικό χάρτη και καρφώνονταν στις θέσεις όπου βρίσκονταν πιτσαρίες. Όποιος δοκίμασε να κάνει το ίδιο ευρισκόμενος στην Αθήνα έχει δει ότι οι απαντήσεις ήταν επιεικώς ατυχείς. Ακόμη και σήμερα, δηλαδή πολύ καιρό μετά την εισαγωγή της συσκευής στην Ελλάδα, μια δοκιμή βγάζει ελάχιστες πιτσαρίες, αλλά τουλάχιστο δε βγάζει πια ... ξενοδοχεία και κινηματογράφους. Μπορείτε να κάνετε την ίδια δοκιμή γράφοντας "pizza, London" ή ακόμη και μια συγκεκριμένη αλυσίδα από πιτσαρίες, για να καταλάβετε τη διαφορά. Για να καταλάβετε ακόμη καλύτερα αυτή τη διαφορά μπορείτε να διαλέξετε δυο τοποθεσίες στο Λονδίνο και να ζητήσετε δρομολόγηση με συγκοινωνίες από τη μια στην άλλη. Η απάντηση θα είναι περίπου η εξής: Χάρτης με οδηγίες για το πώς θα φτάσετε στην πλησιέστερη κατάλληλη στάση, ύστερα οδηγίες σχετικές με την ακριβή ώρα

Η αχρηστία του έξυπνου κινητού

Πήγα Λονδίνο. Στο Λονδίνο δεν υπάρχει ελεύθερο WiFi, στη φυλάνε παντού να στα πάρουν άγρια. Είπα να μην ενδώσω στους τοπικούς αρπάχτες και να χρησιμοποιήσω το κινητό μου για να δω ένα δυο κείμενα που έφτασαν στο email. Αλλά όταν συνδέσεις το PC σου είναι γνωστό ότι δεν ελέγχεις ακριβώς τον όγκο που κατεβάζει. Κατέβασα εν πάση περιπτώσει 17 ΜΒ, καλώς ή κακώς, και πόσο με χρέωσε η ελληνική εταιρία κινητής; Περί τα 80 Ευρώ για περιαγωγή δεδομένων. Οι τέτοιου είδους εξωφρενικές χρεώσεις ακυρώνουν κάθε έννοια χρήσης του έξυπνου κινητού (και του κινητού Internet) στο εξωτερικό, και μάλιστα στις ενωμένες πολιτείες της Ευρώπης, αλλά που οι εταιρίες κινητής δεν τις θεωρούν τέτοιες γιατί θα χάσουν τις χρεώσεις περιαγωγής. Την ακυρώνουν όμως και γενικότερα, γιατί ουσιαστική ανάγκη για τις εν λόγω υπηρεσίες έχουμε κυρίως όταν είμαστε μακριά απ' τη βάση μας, σε περιοχές μακρινές και περιβάλλοντα άγνωστα. Όταν είμαι στο "χωριό" μου αφενός το ξέρω τόσο καλά που το 'χω βαρεθεί και δε

Μαθητικές δικιολογίες

Έλειψα μια βδομάδα στο εξωτερικό, αλλά είχα την πρόνοια να γράψω την εκπομπή των "Φακέλλων" της Δευτέρας 17/1. Αναρωτιέμαι πόσοι την είδαν και πόσοι ένιωσαν τον βαθύ διασυρμό της χώρας που αντανακλούσε. Μια σειρά από πρώτους τη τάξει πολιτικούς και επιστήμονες που είχαν διοριστεί σε κορυφαίες θέσεις ευθύνης ρωτήθηκαν για τα περίφημα πλέον Greek statistics. Μαζί ρωτήθηκαν και οι "κουτόφραγκοι". Οι απαντήσεις των πρώτων ήταν απαντήσεις κακών μαθητών, που πιάστηκαν να αντιγράφουν, να κλέβουν τις λύσεις του συμμαθητή, να κάνουν σαλάτα τα αποτελέσματα κι όταν πιάνονται στα πράσα ν' απαντούν με χίλιες φτηνές δικιολογίες. Ίσως γιατί κάνουν απλώς ότι έμαθαν να κάνουν στα νιάτα τους στο ταλαίπωρο ελληνικό πανεπιστήμιο. Εξ άλλου με ή χωρίς βιογραφικά το 'χουμε μάθει το παραμύθι: Κάθε κυβέρνηση διορίζει στις λεγόμενες πολιτικές θέσεις κατά (στατιστικά αποδεδειγμένο) κανόνα βολικές μετριότητες. Το 'χω ξαναπεί, όλοι οι πολιτικοί μας (και οι κοντινοί τους υπηρέτες) απ

Η νεοελληνική κατάσταση

Πολλή φιλολογία για το αν η κυβέρνηση πιεζόμενη από τις Βρυξέλλες θα καταφέρει να οδηγήσει την οικονομία σε ανάκαμψη ή στα τάρταρα και τέλος πάντων αν οι νεοέλληνες έχουν τη στοιχειώδη ικανότητα να διατηρήσουν ένα κράτος στον πλανήτη, ή αν η επανάσταση του '21 έγινε τζάμπα και βερεσέ. Τις προοπτικές αυτού του λαού τις βλέπεις κάθε μέρα μπροστά σου, αν είναι ή αν δεν είναι ικανός, αν έχει θέση στον πλανήτη ή αν πρέπει να πάει απ' ευθείας στην Γ' Εθνική. Κυριακή πρωί βγαίνω να πάρω εφημερίδα, όχι για την εφημερίδα, που γράφει τα συνήθη φλυναφήματα, τρία στο τάλληρο, αλλά για το DVD. Από μια πάροδο πίσω μου βγαίνει μαύρο τζιπ (φτηνό, όχι κανένα χλιδάτο αγροτικό) και μπαίνει στο μονόδρομο ανάποδα. Διασχίζει έτσι ένα τετράγωνο, ύστερα μπαίνει σε μια τριγωνική πλατεία και φτάνει σε φανάρι που είναι κόκκινο. Περνάει χωρίς καν να σταματήσει. Κάνω την υπόθεση πως πάει για εφημερίδα, άρα μάλλον θα συναντηθούμε για να απολαύσω τη φάτσα του ή της. Με το που περνάω τη γωνία του φαναριού