Blog in Fog (II)

Τα παρακάτω είναι ό,τι είδα σε τρεις περιπτώσεις, δύο εκδηλώσεις για τα 200 χρόνια της επανάστασης σε νησί του Αιγαίου και ένα θαλάσσιο ταξίδι. Ομολογώ ότι από την πρώτη έφυγα, δεν άντεξα. Ήταν μια εκδήλωση εορτασμού της επανάστασης σχεδόν με προδιαγραφές συνεδρίου, με εξαίρετους ομιλητές, πλην υπό την σκέπη της τοπικής δημαρχίας. Τα πλαστικά καθίσματα στον περίβολο ενός δημόσιου κτηρίου ήταν διαταγμένα χωρίς αποστάσεις, όλο και περισσότερος κόσμος έμπαινε ("όλοι οι καλοί χωράνε"). Μπήκα πέντε δέκα λεπτά, ύστερα της επιθυμίας να ακούσω τις ομιλίες επικράτησε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Στον γειτονικό δήμο του ίδιου νησιού έγινε δυο βδομάδες αργότερα μια ορθή επανάληψη σχεδόν της ίδιας εκδήλωσης, εν μέρει με τους ίδιους ομιλητές. Ένας από τους προσκεκλημένους ομιλητές ήταν ομότιμος καθηγητής, συνάδελφος με τον οποίο ήμασταν σε επαφή. Μου είχε στείλει μήνυμα γι την εκδήλωση κάμποσες μέρες πριν γίνει. Τον προειδοποίησα για την (μη) τήρηση των μέτρων, ζήτησε εγγυήσεις από του

Φοβάμαι ότι αυτόν τον καιρό οι δυτικές κοινωνίες χωρίζονται άσχημα στα δυο εξ αιτίας της επιδημίας και των περί εμβολιασμού απόψεων κι αυτό περιλαμβάνει την ελληνική, όσο κι αν είναι κάπως πιο ανατολίτικη από άλλες. Μιλάω για τις "δυτικές" κοινωνίες επειδή άλλες, όπως π.χ. οι κοινωνίες της Άπω Ανατολής, χειρίζονται την πανδημία αλλιώς. Εκεί μπορείς να βρεις μέτρα που εφαρμόζονται δραστικά και χωρίς χώρο για αντιρρήσεις, μπορείς να βρεις εφαρμογές (apps) που καταγράφουν στενά τις κινήσεις των ατόμων ως πιθανών φορέων. Ακόμη και στην πιο ευρωπαϊκή Ρωσία η εκκλησία δεν τόλμησε να παρεκκλίνει από την εθνική οδηγία περί εμβολιασμού, ενώ στην Ελλάδα εμφανίζεται ως ένας ακόμη εταίρος στο παιχνίδι της δημοκρατίας. Μολονότι το ζήτημα του εμβολιασμού έχει αποκτήσει πολλές διαστάσεις (που κανονικά δεν θα έπρεπε να έχει), περιλαμβανομένης ακόμη και της ποδοσφαιρικής (κυριολεκτικά και μεταφορικά), μέρος του προβλήματος είναι η έλλειψη πληροφόρησης. Σε πολλές περιπτώσεις δεν χρειάζεται παρ

Η πρώτη μου επαφή με την Οδύσσεια ήταν στην δευτέρα δημοτικού. Τελειώνοντας η χρονιά έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο με τίτλο "Ιλιάδα-Οδύσσεια". Το διάβασα το καλοκαίρι. Όταν το φθινόπωρο στην αυλή του σχολείου παίζαμε "πόλεμο" ανάμεσα σε Έλληνες και Τρώες, οι περισσότεροι είχαν δηλώσει Τρώες, άγνωστο γιατί. Οι Έλληνες ήμασταν λίγοι κι αδύναμοι. Και κάποια στιγμή με εκδικητική χαρά τους έσκασα τη βόμβα: "Μα τον πόλεμο, να ξέρετε, τον κέρδισαν οι Έλληνες". Την άλλη μέρα οι Τρώες ήταν σχεδόν ανύπαρκτοι. Ένα απ' τα επόμενα καλοκαίρια, στο σπίτι της γιαγιάς βρήκα κάτι κιτρινισμένα προπολεμικά αναγνωστικά, τα φύλλα ήταν ραμμένα με το χέρι. Κάμποσα αναγνώσματα προέρχονταν από την Οδύσσεια. Πώς γνώρισε ο γερασμένος σκύλος το αφεντικό του, παρ' όλο που είχαν περάσει είκοσι χρόνια. Ύστερα κάναμε Όμηρο στο γυμνάσιο, απ' το αρχαίο κείμενο. Στις δύο λέξεις η μια ήταν άγνωστη, αν όχι και οι δύο. Πόσο κείμενο αντέχεις να διαβάσεις, όσο γοητευτικές κι αν ήταν