Blog in Fog (II)

Το όνομα του Πικάσο στην Αθήνα είναι διαχρονική αξία, παρ' όλο που οι Έλληνες είναι ταξιδευτές, έχουν πάει Παρίσι, Μαδρίτη, ίσως και Αντίμπ, κι έχει πολλών χορτάσει το μάτι από έργα του πιο διάσημου της μοντέρνας τέχνης. Η αλήθεια είναι πως όταν έφτασα ένα ανύποπτο Σάββατο στο Κυκλαδικό Μουσείο και είδα την ουρά μπροστά στην είσοδο απόρησα. Ακόμη και μετά από διάλειμμα γλυκών σε κοντινό κατάστημα η ουρά δεν έλεγε να συρρικνωθεί, αντίθετα. Κι όταν μπήκα στην ουρά και πλησίασα στην είσοδο του κτηρίου ήρθε μια ανακοίνωση που έλεγε πως παρ΄όλα αυτά η αναμονή για την είσοδο στην έκθεση ήταν γύρω στα τρία τέταρτα. Εγκατέλειψα. Τελικά τα κατάφερα ένα άλλο Σάββατο, πιο πρωί, με πιο πολλή τύχη ίσως, αλλά πάλι περιμένοντας τη σειρά μου. Ήταν μια έκθεση που έβαζε σε αντιπαραβολή απ' τη μια μεριά έργα του Πικάσο, κυρίως σχέδια και κεραμικά, κι απ' την άλλη αντικείμενα της αρχαιότητας, κυρίως αγαλματίδια. Κατά πόσο αυτά τα σχεδόν μαζικής παραγωγής έργα για τoν ήδη διάσημο καλλιτέχνη

To Instagram δημιουργήθηκε σχεδόν πριν δέκα χρόνια με το σκοπό να μπορεί κανείς να αναρτήσει εφήμερες φωτογραφίες παρμένες με το κινητό του, περιορισμένης ευκρίνειας και περίεργου σχήματος - τετράγωνες. Ένα από τα κίνητρα που έδινε στους πιθανούς χρήστες του ήταν πως διέθετε "φίλτρα" αλλοίωσης των φωτογραφιών σε μια εποχή που αυτά δεν ήταν ακόμη τόσο διαδεδομένα. Θα μπορούσες δηλαδή με τα φίλτρα να κρύψεις τις ατέλειες της περιορισμένων δυνατοτήτων κάμερας του κινητού ή να τις κάνεις κάπως πιο ατμοσφαιρικές. Σε κάθε περίπτωση περιορίζοντας σκόπιμα την ποιότητα της φωτογραφίας φαινόταν να απευθύνεται στο ευρύ κοινό, σε όποιον ήθελε να δείξει πού ήταν, πώς πέρασε, αν είδε κάτι αξιοπερίεργο ή αστείο. Ο επαγγελματίας ή ο φιλόδοξος ερασιτέχνης μπορούσε πάντοτε να διοχετεύσει το έργο του αλλού. Το Instagram φαινόταν να είναι ένα πείραμα δημιουργίας ενός κοινωνικού δικτύου με έμφαση στον εικονικό τρόπο έκφρασης. Ό,τι είχε κανείς να πει έπρεπε να το πει με φωτογραφίες, το πολύ συνοδ

Θέμα έκθεσης δευτέρας δημοτικού: «Ήρεμο καλοκαίρι στο χωριό» Όταν τελείωσα την πρώτη τάξη κι έκλεισε το σχολείο η μαμά μου είπε ότι θα φύγουμε από τη φασαρία της πόλης να πάμε στο χωριό για διακοπές, να βρούμε επιτέλους λίγη ησυχία. Πήγαμε οικογενειακώς στο λιμάνι με φορτωμένο πράγματα το αυτοκίνητο για να μπούμε στο πλοίο, αλλά παρά λίγο να το χάσουμε, γιατί όλος ο κόσμος ήθελε να μπει στα πλοία και όλη η περιοχή γύρω από το λιμάνι ήταν γεμάτη ακίνητα αυτοκίνητα. Κάποτε μπήκαμε και κάποτε το πλοίο ξεκίνησε για το νησί. Ο μπαμπάς που οδηγούσε το αυτοκίνητο βγήκε μετά από ώρα από το γκαράζ του πλοίου και ήρθε να μας βρει νευριασμένος. Μετά από ώρες φτάσαμε στο νησί και πήγαμε και μείναμε στο σπίτι του παπού και της γιαγιάς. Το σπίτι είναι πάνω στον κεντρικό δρόμο, η γιαγιά μου λέει πως είναι "φανάρι", γιατί κάθεται στο παράθυρο και βλέπει όποιον περνάει. Ύστερα συζητάει με τον παπού ποιος ήταν και τελικά βρίσκουν πού είχε πάει ο καθένας και τι έκανε. Το ίδιο κάνουν και οι