Posts

Showing posts from 2008

Το πιο αριστοτεχνικό γλείψιμο

Έχω ακούσει και διαβάσει πολλά για τα προβλήματα του πανεπιστήμιου. Αλλά ώρες ώρες φυτρώνουν κάποια άρθρα που ούτε λίγο ούτε πολύ το παρουσιάζουν σαν τον κατ' εξοχήν προβληματικό χώρο. Ωστόσο το να πεις ότι σ' ένα χώρο υπάρχει το τάδε πρόβλημα δε σημαίνει τίποτε, αν δεν πεις με ποια συχνότητα αυτό απαντάται. Το να πεις π.χ. ότι ανάμεσα στους καθηγητές υπάρχει νεποτισμός δε σημαίνει πολλά αν δεν αναφέρεις ένα ποσοστό που θα δείχνει ότι το ποσοστό των καθηγητών που είναι παιδιά καθηγητών είναι δυσανάλογα μεγάλο συγκρινόμενο με το ποσοστό των καθηγητών στην κοινωνία. Και τότε ακόμη πρέπει να συνυπολογίσεις ότι τα παιδιά των καθηγητών έχουν καλύτερα ουσιαστικά προσόντα από τα παιδιά άλλων, όπως ακριβώς παλιότερα τα παιδιά των παπουτσήδων ήξεραν από νωρίς τα μυστικά της υποδηματοποιίας κι έμπαιναν στη συντεχνία. Κι αν ζεις σε μια κοινωνία της διαπλοκής πρέπει να ανεβάσεις ακόμη περισσότερο τις ανοχές συγκρίνοντας πρώτα με τα ποσοστά νεποτισμού στους υπόλοιπους χώρους. Ωστόσο δε μ

The never ending story

Πριν κάμποσα χρόνια άρχισα να μαζεύω φωτογραφίες και ιστορίες προγόνων. Ο πρωταρχικός σκοπός ήταν η καταγραφή, να μη χαθεί για πάντα η πληροφορία. Πολλές ιστορίες χάθηκαν, ίσως ανεπιστρεπτί, μαζί με κάποιους που τις είχαν ζήσει ή τις είχαν ακούσει. Γι' αυτό όποιος ασχολείται μ' αυτά δεν πρέπει να αναβάλλει. Ίσως αυτοί που είναι μαζί του σήμερα και τους νομίζει περίπου παντοτινούς πάψουν να υπάρχουν. Τέλος πάντων. Έγραφα, λοιπόν, αυτή την ιστορία. Την έβαζα σ' ένα αρχείο, σ' ένα pdf, την κρέμαγα σε μια ιστοσελίδα που ήξεραν οι πιθανοί ενδιαφερόμενοι. Ύστερα όλο και κάτι έβρισκα να προσθέσω, αλλά και κάτι να διορθώσω. Πού θα τέλειωνε αυτή η υπόθεση, πότε θα γινόταν το κείμενο οριστικό; Αυτό ενώ στην αρχή φαινόταν λίγο ως πολύ σαφές, όσο περνούσε ο χρόνος και οι προσθήκες πλήθαιναν γινόταν όλο και πιο ασαφές. Θυμάμαι όταν έγραφα το πρώτο μου επιστημονικό άρθρο. Ήταν χειρόγραφο αρχικά, ύστερα περάστηκε σε μια γραφομηχανή. Ύστερα άρχισαν οι διορθώσεις, όχι πολλές, όσες επέτρ

Πρόλογος

Διατηρούσα απ' τον Ιανουάριο του 2006 ένα blog που διέκοψα ξαφνικά μια μέρα του 2008 σβήνοντας ταυτόχρονα όλα τα postings. Είχα γράψει αρκετά για την κατάσταση στον ελληνικό χώρο, ώσπου πήρα ένα σχόλιο από ένα φοιτητή, πιθανότατα φοιτητή μου, ότι τέλος πάντων (το λέω με δικά μου λόγια όπως το θυμάμαι μετά από κάμποσους μήνες) αν ήθελα να κάνω κάτι μπορούσα να αρχίσω απ' το χώρο του πανεπιστήμιου. Βέβαια αυτή είναι μια μεγάλη κουβέντα που δείχνει πόσο αυτός που το 'γραψε είναι ακόμη στη ρομαντική περίοδο των νεανικών χρόνων, εκεί όπου υπάρχει η πεποίθηση ότι μια παρέα από δυο τρεις μπορεί ν' αλλάξει τον κόσμο. Την αντίληψη αυτή σε μια άλλη έκδοση την είχα κι εγώ ίσως τόσο πρόσφατα όσο πριν δέκα χρόνια. Σκεφτόμουν ότι αν ήμουν στη θέση του τάδε, μια θέση ευθύνης σε κάποια περιοχή, θα είχα αλλάξει αυτό κι εκείνο και τ' άλλο. Τα τελευταία χρόνια πήρα μερικές τέτοιες θέσεις, πιο πολύ από περιέργεια να δω τι μπορεί να γίνει. Βέβαια το "σύστημα" κλασσικά δίνει τι