Στο Brighton της δεκαετίας του '80
Πρώτη φορά πήγα στο Brighton τον Ιούνιο του 1985, για το συνέδριο του IEEE στην περιοχή της θεωρίας πληροφορίας. Είχα υποβάλει ένα άρθρο κάμποσο καιρό πριν, διαλέγοντας το πρώτο συνέδριο που μου είχε φανεί κάπως σχετικό. Πιθανότατα δεν είχα ιδέα πού πήγαινα να μπλέξω.
Ήταν ακόμη ο καιρός που στα ξενοδοχεία σπάνια κάναμε κρατήσεις. Μιλάμε φυσικά για κρατήσεις τηλεφωνικές ή με φαξ. Πήρα το τρένο απ' το Λονδίνο και βρέθηκα στο Brighton απόγευμα, παραμονής της αρχής του συνεδρίου. Το συνέδριο ήταν στην άκρη της παραλίας, αλλά η πρώτη μου φροντίδα ήταν να βρω ένα ξενοδοχείο και να ξεφορτωθώ τη βαλίτσα. Θυμάμαι μια πόλη μέσα στην αχλή της απογευματινής υγρασίας, κοντά στο ηλιοβασίλεμα. Μπροστά στον παραλιακό δρόμο απλωνόταν η αμμουδιά, λίγοι τολμούσαν ακόμη Ιούνιο να κάνουν μπάνιο. Σταμάτησα μπροστά στο πρώτο ξενοδοχείο που μου φαινόταν καθαρό και συμπαθητικό, κι έβλεπε στη θάλασσα. Στην πρόσοψη κρέμονταν στρογγυλοί εξώστες με τζαμαρίες. Μπήκα στη ρεσεψιόν, ερχόταν μια μυρωδιά απ' το υπόγειο, από φαγητό, αλλά όχι κάτι περίεργο ή εξωτικό. Ζήτησα δωμάτιο, μου έδωσαν ένα στο δεύτερο όροφο, μπορούσα να βλέπω τον κόσμο να βολτάρει στο δρόμο και στην παραλία.
Το επόμενο πρωί, νωρίς, πήρα το εγγλέζικο πρωινό, με αυγά, ντομάτες ψημένες, λουκάνικα, μπόλικο τσάι. Άκουσα κάποιον να δίνει οδηγίες στα ελληνικά, κατάλαβα μετά από λίγο πως ο ιδιοκτήτης ήταν Κύπριος. Ύστερα ξεκίνησα για το συνέδριο, προς την δεξιά άκρη της παραλίας, μου πήρε γύρω στη μισή ώρα ποδαρόδρομο.
Λίγο πιο μέσα απ' την είσοδο, στο σαλόνι που γινόταν οι εγγραφές, κόσμος συνωστιζόταν γύρω από ένα ηλικιωμένο κύριο, έβγαζε μαζί του φωτογραφίες, τον Claude Shannon, που ήταν 69 ετών. Βέβαια κινητά και selfies ακόμη δεν υπήρχαν, έβρισκες κάποιον, του έδινες τη φωτογραφική σου και του ζητούσες να πατήσει το κουμπί.
Ένα από τα πρώτα sessions που παρακολούθησα ήταν πολύ πιο ζωηρό απ' τ' άλλα. Υπήρχαν βασικά δυο ομάδες που φαινόταν να διαφωνούν για διάφορα θέματα σε μια νέα τότε περιοχή. Ερευνητές και καθηγητές απ' την Αμερική, ανάμεσά τους Έλληνες, είχαν φέρει νέες ιδέες για το πώς θα μπορούσε να στηθεί ένα "τοπικό δίκτυο" με την μέθοδο της "πολλαπλής πρόσβασης". Οι Αμερικάνοι περισσότερο ενδιαφέρονταν για το πώς αυτό θα μπορούσε να γίνει, για "πρωτόκολλα" και τεχνικές, κι είχαν αφήσει τις πολλές αναλύσεις γι' αργότερα. Όμως υπήρχαν και οι Ρώσοι, που είχαν αναλύσει ορισμένα από αυτά τα δίκτυα με περίτεχνα μαθηματικά, και προσπαθούσαν να αποδείξουν στους πρώτους πως υπήρχαν προβλήματα. Ήταν φανερό πως οι πρώτοι δεν ήξεραν τα μαθηματικά που ήξεραν οι δεύτεροι και πως οι δεύτεροι δεν είχαν την πρακτική εμπειρία και την καινοτομική διάθεση των πρώτων. Ήμασταν εξ άλλου στον ψυχρό πόλεμο, η διαφωνία ήταν στο πρόγραμμα. Όλες σχεδόν οι μέθοδοι που παρουσιάστηκαν τότε κατέληξαν αργότερα στα διδακτικά βιβλία, και οι τεχνικές που επικράτησαν έδωσαν μεταξύ άλλων το γνωστό μας WiFi, σε πείσμα μάλιστα της ρώσικης ανάλυσης που έλεγε ότι ήταν εγγενώς ασταθές, δηλαδή καταδικασμένο να κρασάρει μετά από ικανό χρόνο.
Το τελευταίο μου απόγευμα πήγα στον διάσημο pier, δηλαδή προβλήτα που έμπαινε μέσα στη θάλασσα και φιλοξενούσε κάτι ανάμεσα σε λούνα παρκ και καζίνο. Νομίζω ότι υπάρχει και σήμερα. Έπεσα πάνω σε κάτι φίλους απ' την Αθήνα, παίξαμε τυχερά παιχνίδια σε πρωτόγονες μηχανές. Μια απ' τις μηχανές ήταν ένας "καταρράχτης" από νομίσματα, έριχνες το δικό σου πάνω από άλλα προσπαθώντας να γκρεμίσεις όσα ήταν στην άκρη μιας πλατφόρμας. Αν ήσουν τυχερός έπεφταν μερικά και τα μάζευες από μια έξοδο. Πάνω στα νομίσματα κάπου υπήρχε κι ένα ηλεκτρονικό ρολόι με ψηφιακή ένδειξη. Μου φάνηκε πως δεν ήθελε και πολύ ακόμη για να πέσει. Θυμάμαι πως επέμεινα μέχρι να βγει. Παραλίγο να χάσουμε το τελευταίο τρένο για Λονδίνο.
Ήταν ακόμη ο καιρός που στα ξενοδοχεία σπάνια κάναμε κρατήσεις. Μιλάμε φυσικά για κρατήσεις τηλεφωνικές ή με φαξ. Πήρα το τρένο απ' το Λονδίνο και βρέθηκα στο Brighton απόγευμα, παραμονής της αρχής του συνεδρίου. Το συνέδριο ήταν στην άκρη της παραλίας, αλλά η πρώτη μου φροντίδα ήταν να βρω ένα ξενοδοχείο και να ξεφορτωθώ τη βαλίτσα. Θυμάμαι μια πόλη μέσα στην αχλή της απογευματινής υγρασίας, κοντά στο ηλιοβασίλεμα. Μπροστά στον παραλιακό δρόμο απλωνόταν η αμμουδιά, λίγοι τολμούσαν ακόμη Ιούνιο να κάνουν μπάνιο. Σταμάτησα μπροστά στο πρώτο ξενοδοχείο που μου φαινόταν καθαρό και συμπαθητικό, κι έβλεπε στη θάλασσα. Στην πρόσοψη κρέμονταν στρογγυλοί εξώστες με τζαμαρίες. Μπήκα στη ρεσεψιόν, ερχόταν μια μυρωδιά απ' το υπόγειο, από φαγητό, αλλά όχι κάτι περίεργο ή εξωτικό. Ζήτησα δωμάτιο, μου έδωσαν ένα στο δεύτερο όροφο, μπορούσα να βλέπω τον κόσμο να βολτάρει στο δρόμο και στην παραλία.
Το επόμενο πρωί, νωρίς, πήρα το εγγλέζικο πρωινό, με αυγά, ντομάτες ψημένες, λουκάνικα, μπόλικο τσάι. Άκουσα κάποιον να δίνει οδηγίες στα ελληνικά, κατάλαβα μετά από λίγο πως ο ιδιοκτήτης ήταν Κύπριος. Ύστερα ξεκίνησα για το συνέδριο, προς την δεξιά άκρη της παραλίας, μου πήρε γύρω στη μισή ώρα ποδαρόδρομο.
Λίγο πιο μέσα απ' την είσοδο, στο σαλόνι που γινόταν οι εγγραφές, κόσμος συνωστιζόταν γύρω από ένα ηλικιωμένο κύριο, έβγαζε μαζί του φωτογραφίες, τον Claude Shannon, που ήταν 69 ετών. Βέβαια κινητά και selfies ακόμη δεν υπήρχαν, έβρισκες κάποιον, του έδινες τη φωτογραφική σου και του ζητούσες να πατήσει το κουμπί.
Ένα από τα πρώτα sessions που παρακολούθησα ήταν πολύ πιο ζωηρό απ' τ' άλλα. Υπήρχαν βασικά δυο ομάδες που φαινόταν να διαφωνούν για διάφορα θέματα σε μια νέα τότε περιοχή. Ερευνητές και καθηγητές απ' την Αμερική, ανάμεσά τους Έλληνες, είχαν φέρει νέες ιδέες για το πώς θα μπορούσε να στηθεί ένα "τοπικό δίκτυο" με την μέθοδο της "πολλαπλής πρόσβασης". Οι Αμερικάνοι περισσότερο ενδιαφέρονταν για το πώς αυτό θα μπορούσε να γίνει, για "πρωτόκολλα" και τεχνικές, κι είχαν αφήσει τις πολλές αναλύσεις γι' αργότερα. Όμως υπήρχαν και οι Ρώσοι, που είχαν αναλύσει ορισμένα από αυτά τα δίκτυα με περίτεχνα μαθηματικά, και προσπαθούσαν να αποδείξουν στους πρώτους πως υπήρχαν προβλήματα. Ήταν φανερό πως οι πρώτοι δεν ήξεραν τα μαθηματικά που ήξεραν οι δεύτεροι και πως οι δεύτεροι δεν είχαν την πρακτική εμπειρία και την καινοτομική διάθεση των πρώτων. Ήμασταν εξ άλλου στον ψυχρό πόλεμο, η διαφωνία ήταν στο πρόγραμμα. Όλες σχεδόν οι μέθοδοι που παρουσιάστηκαν τότε κατέληξαν αργότερα στα διδακτικά βιβλία, και οι τεχνικές που επικράτησαν έδωσαν μεταξύ άλλων το γνωστό μας WiFi, σε πείσμα μάλιστα της ρώσικης ανάλυσης που έλεγε ότι ήταν εγγενώς ασταθές, δηλαδή καταδικασμένο να κρασάρει μετά από ικανό χρόνο.
Το τελευταίο μου απόγευμα πήγα στον διάσημο pier, δηλαδή προβλήτα που έμπαινε μέσα στη θάλασσα και φιλοξενούσε κάτι ανάμεσα σε λούνα παρκ και καζίνο. Νομίζω ότι υπάρχει και σήμερα. Έπεσα πάνω σε κάτι φίλους απ' την Αθήνα, παίξαμε τυχερά παιχνίδια σε πρωτόγονες μηχανές. Μια απ' τις μηχανές ήταν ένας "καταρράχτης" από νομίσματα, έριχνες το δικό σου πάνω από άλλα προσπαθώντας να γκρεμίσεις όσα ήταν στην άκρη μιας πλατφόρμας. Αν ήσουν τυχερός έπεφταν μερικά και τα μάζευες από μια έξοδο. Πάνω στα νομίσματα κάπου υπήρχε κι ένα ηλεκτρονικό ρολόι με ψηφιακή ένδειξη. Μου φάνηκε πως δεν ήθελε και πολύ ακόμη για να πέσει. Θυμάμαι πως επέμεινα μέχρι να βγει. Παραλίγο να χάσουμε το τελευταίο τρένο για Λονδίνο.
Comments