Blog in Fog (II)

Αγκαπητή κυγία Αγγέλα, τυμάσαι πγόπεγσι που είπες ότι οι τιμές τα πέσουν; Ντεν πέφτουν λέμε με τίποτε, εσύ ντεν ντεν έκεις ιντέα από Έλληνα. Δε θα πω για τον καφέ σε κρυμμένη απ' το Θεό παραλία νησιού, που είχε την ίδια τιμή με το κεντρικό καφέ στην πλατεία του Μονακό. Ούτε για τις τυρόπιττες που πρέπει ντε και καλά να τρώμε αντάμα με τον καφέ για να μην πέσει η τιμή του. Ούτε για τις νέες τιμές διατίμησης που έχουν ξεχάσει να υλοποιήσουν κάτι κυλικειάρχες. Δε θα πω ακόμη για την εξωφρενική τιμή που σε λίγο θα πουλιέται το πετρέλαιο θέρμανσης. Τώρα όμως το Σαββατοκύριακο είπα να κάνω οικονομία στη βενζίνη, δεν πάω πια μακρινές εκδρομές, βενζίνες γαρ και διόδια. Είπα για οικονομία να πάω μόνο μέχρι το Κολωνάκι. Πήγα στο βυζαντινό μουσείο, να δω μια έκτακτη έκθεση βιβλιοδεσίας. Εξαίρετο το νέο κτήριο, δε λέω. Όμως τα μόνιμα εκθέματα τα 'χω δει και ξαναδεί. "Για την έκθεση βιβλιοδεσίας" τους λέω στην είσοδο. "Ναι, ναι, πάρτε το κανονικό εισιτήριο και μπείτε όπου ...

Μολονότι η φιλοσοφία έχει οπωσδήποτε χώρο για την διαφορετική άποψη, διακηρυγμένος σκοπός της είναι η αναζήτηση της αλήθειας, έστω κι αν φτάνει συχνά στο σημείο να μην ξέρει τι ακριβώς είναι η αλήθεια ή η πραγματικότητα. Η νομική αντίθετα φαίνεται πως κρατάει για τον εαυτό της το προνόμιο της αμφισβήτησης οποιασδήποτε "αλήθειας". Η πρακτική αυτή βρίσκει ίσως το απόγειό της στην υπεράσπιση ενός κατηγορούμενου από τον νομικό του συμπαραστάτη. Αρχίζοντας όμως από κει φαίνεται να διαπερνάει σε διαφορετικούς βαθμούς όλη την άσκηση της νομικής. Έτσι η νομική μετατρέπεται σε ένα αέναο παιχνίδι καθορισμού των όρων, ένα παιχνίδι πολύ διαφορετικό από το συνηθισμένο παιχνίδι της φιλοσοφίας ή των μαθηματικών ή της φυσικής που εν γένει εξερευνούν ένα παιχνίδι, του οποίου τους όρους έθεσαν άλλοι. Αυτές ήταν σκέψεις που μου δημιούργησε μια είδηση που διάβασα σήμερα το πρωί: Το συμβούλιο επικρατείας αποφάσισε ότι είναι δυνατό να καταβάλλονται δίδακτρα από τους φοιτητές μεταπτυχιακών πρ...

Στον γάμο του Κουτρούλη, του Αλέξανδρου Ραγκαβή, δηλαδή περί το 1845, ακούγεται πως ο Κουτρούλης θα γίνει υπουργός. Αμέσως εμφανίζεται δημοσιογράφος που του πουλάει τις υπηρεσίες του, δηλαδή φιλικές κρίσεις, με αντάλλαγμα φυσικά. Στον τύπο δε φαίνεται να άλλαξαν πολλά από τότε. Ύστερα ήρθε η μπλογκόσφαιρα, πιο αθώα και αδιάφθορη δήθεν. Κι όμως η πιο ευγενής φιλοδοξία ενός μπλόγκερ δεν είναι άλλη από την απόκτηση χρηματοδότη. Η συνταγή είναι απλή, αρχικά προσπαθείς να δημιουργήσεις καλή φήμη σ' ένα πεδίο, ύστερα κάποιος μπορεί να σε προσέξει και να σου ζητήσει τις υπηρεσίες που προσφέρθηκαν στον Κουτρούλη. Η αλήθεια είναι πως δεν ήθελα να θίξω ένα τόσο πλατύ θέμα. Κυρίως με απασχολούσε κάτι άλλο πιο συγκεκριμένο, το πώς οι μπλόγκερς στην περιοχή της τεχνολογίας τα παίρνουν για να βαφτίζουν το κρέας ψάρι. Οι εταιρίες που κατασκευάζουν έξυπνα κινητά προφανώς έχουν μπόλικα κονδύλια για "δημόσιες σχέσεις". Αν το κάνουν οι φαρμακευτικές με τους γιατρούς, γιατί όχι κι αυτές...

Ο πλήρης τίτλος αυτού του κειμένου είναι "γιατί ο Έλληνας οδηγός (και όχι μόνο) είναι απαράδεκτος, γιατί έτσι γινόμαστε όλοι αργά ή γρήγορα και γιατί μ' αυτόν τον τρόπο ζημιωνόμαστε όλοι". Νομίζω αυτό που μου συνέβη (για πολλοστή φορά) το πρωί είναι μια εύληπτη και διδακτική ιστορία για τον τρόπο που λειτουργεί η ελληνική κοινωνία. Εξηγεί για ποιο λόγο έχουμε φτάσει εδώ που φτάσαμε και δεν έχουμε καμμιά απολύτως ελπίδα μακροπρόθεσμα απέναντι σε κοινωνίες που λειτουργούν με συνεργασία, αποδοτικότητα και τάξη. Θα μπορούσε να θεωρηθεί κι ως ένα ακόμη παράδειγμα απ' τη θεωρία παιγνίων. Οδηγώ και στο βάθος του δρόμου είναι ένα φανάρι που βγάζει σε μια λεωφόρο, δεξιά ή αριστερά. Ο δρόμος είναι στενός εξαιτίας των παρκαρισμένων, αλλά κοντά στο φανάρι χωράνε δυο αυτοκίνητα. Πρόκειται να στρίψω αριστερά, πίσω μου κινείται ένα άλλο αυτοκίνητο. Το λογικό και το σύμφωνο με τον κώδικα είναι να πάω στην αριστερή λωρίδα, αφήνοντας χώρο για τον άλλο στην περίπτωση που θα στρίψει...

Υπάρχουν ορισμένα πράγματα σ’ αυτή τη χώρα που μ’ εκνευρίζουν αφάνταστα, σε βαθμό που σκέφτομαι ότι χρειάζομαι ψυχίατρο. Είμαι βέβαιος πως μ’ αυτή την άποψη θα συμφωνούσαν αρκετοί απ’ τους γύρω μου και θα τους είχα κάνει τη χάρη να τον επισκεφτώ αν δεν είχα μια σοβαρή αντένδειξη. Έχοντας όπως κάθε καλός Έλληνας ταξιδέψει πολύ και σε πολλά μέρη («πολλῶν δ᾽ ἀνθρώπων ἴδεν ἄστεα καὶ νόον ἔγνω») έχω γνώση του γεγονότος ότι πολλά απ’ αυτά που συμβαίνουν εδώ δε συμβαίνουν με κανένα τρόπο αλλού, στο λεγόμενο πολιτισμένο κόσμο. Έτσι ο μόνος βάσιμος λόγος για τον οποίο χρειάζομαι ψυχίατρο είναι σίγουρα το γεγονός ότι παραμένω σ’ αυτή τη χώρα. Απ’ αυτά λοιπόν που μ’ εκνευρίζουν, όπως ξαναείπα, αφάνταστα, είναι το γεγονός ότι ο κλασσικός Ελληνάρας δεν έχει καμμιά, μα καμμιά, έγνοια για τις συνέπειες που έχουν οι πράξεις του στους άλλους. Φυσικά αυτό μπορεί να γίνεται από απλή ηλιθιότητα, οπότε είναι συγχωρητέος ως έχων το ακαταλόγιστο. Συνήθως όμως γίνεται από μια τρομακτική αδιαφορία, στ...

Κυριακή της τελευταίας βδομάδας του Αυγούστου, σίγουρα οι είσοδοι της πόλης θα 'ναι πλημμυρισμένες γύρω στη δύση του ήλιου. Οι τελευταίοι αδειούχοι του Αυγούστου θα επιστρέφουν, όσοι είναι τουλάχιστον αρκετά τυχεροί ώστε να 'χουν δουλειές στον καιρό της κρίσης. Σίγουρα δεν είμαι απ' αυτούς που θα αυτοκτονούσαν μπαίνοντας στο ποτάμι της επιστροφής μόνο και μόνο για ένα μπάνιο ή μια ημερήσια έξω απ' την πόλη. Άρα καταδικασμένος μέσα στην πόλη, αυτήν την τελευταία Κυριακή των διακοπών. Βρίσκομαι στο κέντρο του Χαλανδρίου. Ερημιά, μερικοί ξεχασμένοι κοιτάζουν τις βιτρίνες, όσες έχουν μείνει. Πιο πολλά εγκαταλειμμένα μαγαζιά τώρα. Κλειστά και τα πιο πολλά περίπτερα, πού θα πουληθούν οι κυριακάτικες εφημερίδες; Βρίσκω μετά βίας ένα ανοιχτό, φυλλάδες ταγμένες στην τρομολαγνεία.  Αυτοκίνητα παρατημένα πού και πού πάνω στον πεζόδρομο, μεθυσμένοι του Σαββατόβραδου που προτίμησαν να φτάσουν σώοι; Παρήγορο. Απ' την πλάνη με βγάζει ένας ήχος. Στον πεζόδρομο μπαίνει κάρο πολ...