Περί Αφροδίτης
Παρακολουθώ τα τεκταινόμενα στη χώρα μας μετά από τη γνωστή δημοσίευση που φέρει την δακτυλοδεικνύουσα Αφροδίτη. Καθόλου δεν έμεινα έκπληκτος, μπορώ όμως να θλίβομαι για μια ακόμη φορά.
Διότι οι Γερμανοί είναι αυτοί που είναι, καλοί ή κακοί, μπορεί να μας χρωστάνε ή να τους χρωστάμε, μπορεί να είναι φίλοι μας ή μπορεί να είναι εχθροί μας. Ωστόσο το κατάντημά μας είναι σε αδρές γραμμές πολύ πιο εξαρτημένο από μας παρά από οποιονδήποτε άλλο ξένο, που φυσικά είναι έτοιμος να εκμεταλλευτεί τις αδυναμίες κάθε αδύναμου, ακριβώς όπως κάνουμε κι εμείς. Κι όσα μας καταμαρτυρούν γενικότερα οι "φράγκοι" φοβάμαι πώς με όλες τις εθνικιστικές κορώνες που εκτοξεύουν τόσο οι κοντινοί μας θύτες (δηλαδή αυτοί που ξέρουν "πού πήγαν τα λεφτά"), όσο και τα θύματα (οι υπόλοιποι), είναι δυστυχώς στη συντριπτική τους πλειοψηφία πολύ κοντινά στην πραγματικότητα. Κι αν θέλαμε να κάνουμε κάτι που πραγματικά θα βελτιώσει τη ζωή μας, αυτό θα 'ταν να δούμε πώς μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι, κι αυτό δεν περιλαμβάνει το να γίνουμε πιο φωνακλάδες ή πιο εθνικιστές.
Περιττό να πω ότι την ίδια ώρα που ενοχλείται όταν τον ψέλνουν ο καθημερινός Έλληνας γνωρίζει πολύ καλά ότι ζει μέσα σ' ένα χάος, που εκδηλώνεται παντού, στις δημόσιες υπηρεσίες, στις ιδιωτικές εταιρίες, στους δρόμους, στην παντός είδους εξυπηρέτηση, τέλος πάντων σε όλα. Αυτό το βλέπουν οι πάντες εκτός από τους εκ φύσεως προικισμένους με ορμόνες που τους κάνουν μονίμως χαρούμενους. Και στο χάος αυτό συμβάλλουμε όλοι ανεξάρτητα απ' τη μόρφωση ή το εισόδημά μας. Λυπάμαι που θα πω ότι γνωρίζω από κλητήρες ως καθηγητές πανεπιστημίου που κοσμούν όλες τις βαθμίδες της απατεωνικής κλίμακας.
Και μέχρι τώρα πώς αντιμετωπίζουμε την κατάντια μας; Πάντοτε με λόγια, παχιά και άστοχα. Γιατί στην Ελλάδα δεν υπάρχουν τίμιοι κι απατεώνες, μιας και μόλις αποκαλυφθούν ποτέ οι δεύτεροι διοχετεύουν έναν οχετό ενάντια στους πρώτους (τώρα και μέσω Internet), ώστε στο τρίτο μάτι να φαίνονται όλοι ίδιοι. Δεν υπάρχει καλή και κακή διακυβέρνηση, επειδή όλα τα μέτρα που θα 'παιρνε μια διοίκηση είναι εξ ίσου πιθανό να διαβληθούν, αργά ή γρήγορα. Ο Έλληνας έχει τη νοοτροπία του φτηνοχακερά, του ψευτοσοφτγουερά που νομίζει ότι θα γράψει όπως όπως το πρόγραμμα, κι ύστερα άμα χτυπήσει θα κάνει διορθώσεις πάνω σε διορθώσεις, έτσι ώστε αυτές να μην έχουν τελειωμό. Η νοοτροπία του μηχανικού, που ξέρει ότι ένα κτήριο θα χτιστεί και θα ολοκληρωθεί κι ύστερα θα πέσει αν είναι λάθος η μελέτη, του είναι λίγο ως πολύ άγνωστη. Η πραγματικότητα αργά ή γρήγορα εκδικείται, αλλά ο Έλληνας ίδιος, πάντοτε παγιδευμένος μέσα σ' ένα δίπολο μαγκιάς και ξεφτίλας. Εμβληματική φυσιογνωμία ο Έλληνας οδηγός που πουλάει μαγκιές στο δρόμο κι ύστερα όταν συμβεί το κακό ζητάει συγγνώμες ξεφτιλισμένος και ψευτοδακρυσμένος.
Όμως το κτήριο πέφτει πού και πού την ώρα που είμαστε από κάτω. Και τότε είναι αργά για δάκρυα.
Διότι οι Γερμανοί είναι αυτοί που είναι, καλοί ή κακοί, μπορεί να μας χρωστάνε ή να τους χρωστάμε, μπορεί να είναι φίλοι μας ή μπορεί να είναι εχθροί μας. Ωστόσο το κατάντημά μας είναι σε αδρές γραμμές πολύ πιο εξαρτημένο από μας παρά από οποιονδήποτε άλλο ξένο, που φυσικά είναι έτοιμος να εκμεταλλευτεί τις αδυναμίες κάθε αδύναμου, ακριβώς όπως κάνουμε κι εμείς. Κι όσα μας καταμαρτυρούν γενικότερα οι "φράγκοι" φοβάμαι πώς με όλες τις εθνικιστικές κορώνες που εκτοξεύουν τόσο οι κοντινοί μας θύτες (δηλαδή αυτοί που ξέρουν "πού πήγαν τα λεφτά"), όσο και τα θύματα (οι υπόλοιποι), είναι δυστυχώς στη συντριπτική τους πλειοψηφία πολύ κοντινά στην πραγματικότητα. Κι αν θέλαμε να κάνουμε κάτι που πραγματικά θα βελτιώσει τη ζωή μας, αυτό θα 'ταν να δούμε πώς μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι, κι αυτό δεν περιλαμβάνει το να γίνουμε πιο φωνακλάδες ή πιο εθνικιστές.
Περιττό να πω ότι την ίδια ώρα που ενοχλείται όταν τον ψέλνουν ο καθημερινός Έλληνας γνωρίζει πολύ καλά ότι ζει μέσα σ' ένα χάος, που εκδηλώνεται παντού, στις δημόσιες υπηρεσίες, στις ιδιωτικές εταιρίες, στους δρόμους, στην παντός είδους εξυπηρέτηση, τέλος πάντων σε όλα. Αυτό το βλέπουν οι πάντες εκτός από τους εκ φύσεως προικισμένους με ορμόνες που τους κάνουν μονίμως χαρούμενους. Και στο χάος αυτό συμβάλλουμε όλοι ανεξάρτητα απ' τη μόρφωση ή το εισόδημά μας. Λυπάμαι που θα πω ότι γνωρίζω από κλητήρες ως καθηγητές πανεπιστημίου που κοσμούν όλες τις βαθμίδες της απατεωνικής κλίμακας.
Και μέχρι τώρα πώς αντιμετωπίζουμε την κατάντια μας; Πάντοτε με λόγια, παχιά και άστοχα. Γιατί στην Ελλάδα δεν υπάρχουν τίμιοι κι απατεώνες, μιας και μόλις αποκαλυφθούν ποτέ οι δεύτεροι διοχετεύουν έναν οχετό ενάντια στους πρώτους (τώρα και μέσω Internet), ώστε στο τρίτο μάτι να φαίνονται όλοι ίδιοι. Δεν υπάρχει καλή και κακή διακυβέρνηση, επειδή όλα τα μέτρα που θα 'παιρνε μια διοίκηση είναι εξ ίσου πιθανό να διαβληθούν, αργά ή γρήγορα. Ο Έλληνας έχει τη νοοτροπία του φτηνοχακερά, του ψευτοσοφτγουερά που νομίζει ότι θα γράψει όπως όπως το πρόγραμμα, κι ύστερα άμα χτυπήσει θα κάνει διορθώσεις πάνω σε διορθώσεις, έτσι ώστε αυτές να μην έχουν τελειωμό. Η νοοτροπία του μηχανικού, που ξέρει ότι ένα κτήριο θα χτιστεί και θα ολοκληρωθεί κι ύστερα θα πέσει αν είναι λάθος η μελέτη, του είναι λίγο ως πολύ άγνωστη. Η πραγματικότητα αργά ή γρήγορα εκδικείται, αλλά ο Έλληνας ίδιος, πάντοτε παγιδευμένος μέσα σ' ένα δίπολο μαγκιάς και ξεφτίλας. Εμβληματική φυσιογνωμία ο Έλληνας οδηγός που πουλάει μαγκιές στο δρόμο κι ύστερα όταν συμβεί το κακό ζητάει συγγνώμες ξεφτιλισμένος και ψευτοδακρυσμένος.
Όμως το κτήριο πέφτει πού και πού την ώρα που είμαστε από κάτω. Και τότε είναι αργά για δάκρυα.
Comments