Η νεοελληνική κατάσταση
Πολλή φιλολογία για το αν η κυβέρνηση πιεζόμενη από τις Βρυξέλλες θα καταφέρει να οδηγήσει την οικονομία σε ανάκαμψη ή στα τάρταρα και τέλος πάντων αν οι νεοέλληνες έχουν τη στοιχειώδη ικανότητα να διατηρήσουν ένα κράτος στον πλανήτη, ή αν η επανάσταση του '21 έγινε τζάμπα και βερεσέ.
Τις προοπτικές αυτού του λαού τις βλέπεις κάθε μέρα μπροστά σου, αν είναι ή αν δεν είναι ικανός, αν έχει θέση στον πλανήτη ή αν πρέπει να πάει απ' ευθείας στην Γ' Εθνική.
Κυριακή πρωί βγαίνω να πάρω εφημερίδα, όχι για την εφημερίδα, που γράφει τα συνήθη φλυναφήματα, τρία στο τάλληρο, αλλά για το DVD. Από μια πάροδο πίσω μου βγαίνει μαύρο τζιπ (φτηνό, όχι κανένα χλιδάτο αγροτικό) και μπαίνει στο μονόδρομο ανάποδα. Διασχίζει έτσι ένα τετράγωνο, ύστερα μπαίνει σε μια τριγωνική πλατεία και φτάνει σε φανάρι που είναι κόκκινο. Περνάει χωρίς καν να σταματήσει. Κάνω την υπόθεση πως πάει για εφημερίδα, άρα μάλλον θα συναντηθούμε για να απολαύσω τη φάτσα του ή της. Με το που περνάω τη γωνία του φαναριού νάσου μπροστά στο ψιλικατζίδικο δυο άσπρα αυτοκίνητα με τις δυο ρόδες πάνω στο πεζοδρόμιο και τις δυο κάτω (κλασσικά) κι ακόμη πιο έξω, κλείνοντας τη μια λωρίδα ενός δρόμου διπλής κατεύθυνσης που εξυπηρετεί τουλάχιστον τρεις λεωφορειακές γραμμές, το εν λόγω τζιπ με τη μηχανή αναμένη (σεβασμός στο περιβάλλον ή μήπως κάνει ληστεία;). Μου ΄ρχεται να μπω, να του το πάω ένα δυο τετράγωνα παρακάτω και να του το κλειδώσω με τα κλειδιά μέσα.
Μέσα στο κατάστημα είναι 3-4 πελάτες. Παίρνει την απόδειξή της μια κυρία (τώρα που οι αποδείξεις έγιναν της μόδας) και οδεύει προς το ένα άσπρο όχημα, άρα δεν είναι ο μαύρος καβαλλάρης. Μένουν τρεις, ένας ηλικιωμένος, ένας γύρω στα σαράντα, με φαλακρίτσα, φάτσα τραπεζικού, κι ένας γύρω στα 25, clean cut. Αν ήταν να βάλω στοίχημα θα 'βαζα τα λεφτά μου στον τρίτο, νεαρός γαρ απ' αυτούς που πάντοτε είναι βιαστικοί. Φορτώνει μια σακούλα με ψώνια κι όμως φεύγει ποδαράτος. Τελικά μένει να μπει στο τζιπ (το οποίο βέβαια βρίσκεται τώρα καταμόναχο στη μέση του δρόμου) ο οικογενειάρχης, ο φαλακρίτσας.
Σκέφτομαι αν πρέπει να τον ψάλω. Είναι όμως η δουλειά μου να τα βάζω με τους γείτονες όταν η καθ' ύλην και εξ επαγγέλματος αρμόδια αρχή δε δείχνει τον ανάλογο ζήλο; Κι αν ψάλω έναν δε θα μείνουν τα μιλιούνια; Για να υπερασπιστώ την ψυχική μου ισορροπία σκέφτομαι ότι εδώ, σ' αυτή τη χώρα, το μόνο που μπορείς πια να κάνεις είναι να αδιαφορείς, και φυσικά να συνεχίσεις να ζεις σε μια κόλαση που ο ένας δημιουργεί για τον άλλον.
Θα πω κι άλλο ένα επεισόδιο που συνέβη πριν μερικές μέρες. Ακούω κορναρίσματα. Βγαίνω στο μπαλκόνι. Όταν όλα τα αυτοκίνητα παρκάρουν απ' τη μια πλευρά του δρόμου, ξαφνικά έχει αφήσει κάποιος (πάλι κατά σύμπτωση) ένα τζιπ στην άλλη. Το λεωφορείο δε χωράει να περάσει κι είναι αυτό που κορνάρει. Πίσω του ουρά από άλλα αυτοκίνητα. Μισή ώρα αργότερα το λεωφορείο είναι εκεί, αλλά κάποιος μεταφέρει το αυτοκίνητό του (που είναι στη σωστή πλευρά) και δίνει μια προσωρινή λύση. Σε λίγο εμφανίζεται η αστυνομία, να πω την αμαρτία μου δεν το περίμενα, αλλά μάλλον θα την κάλεσαν απ' τις συγκοινωνίες. Περιμένει, περιμένει, μήπως εμφανιστεί ο ήρωας της ιστορίας. Δυο μέρες αργότερα ρώτησα γείτονα τι απέγινε. "Ά, μου λέει, του έβαλαν κλήση και τον περίμεναν. Τους την έριξε στη μούρη κι έφυγε κύριος." Αλλού, εκεί όπου δίνουν κάποια αξία στη συγκοινωνία και στις υπηρεσίες προς τον πολίτη, απλώς θα είχε έρθει στο πι και φι ο γερανός, θα το είχε σηκώσει κι ο ήρωας θα το 'ψαχνε στις μάντρες.
Επεισόδιο τρίτο: Την Πολυτεχνειούπολη εξυπηρετεί (ή μάλλον "εξυπηρετεί") μια γραμμή λεωφορείου. Ένα πρωί είχαν στάση εργασίας οι φύλακες, που θεωρούν σ' αυτές τις περιστάσεις ότι πρέπει να αποκλείουν για κάποιο χρονικό διάστημα τις σχετικές πύλες, αλλ' αυτό είναι άλλο θέμα. Συνήθως η κατάσταση εξελίσσεται ως εξής: Σχηματίζεται στην άνοδο της λεωφόρου Κατεχάκη μια απείρου μήκους ουρά αυτοκινήτων από άμοιρους που περιμένουν να περάσουν την πύλη και να πάνε στη δουλειά ή στα μαθήματά τους, γίνεται κάμποση φασαρία, πότε πότε πέφτει και καμμιά ψιλή, και τελικά μετά από μισή ώρα οι φύλακες εξαφανίζονται, οπότε συνεχίζεται η κίνηση κανονικά. Προφανώς κάτω απ' αυτές τις συνθήκες το λεωφορείο δε μπορεί να περάσει. Το μυστήριο όμως που είδα τις προηγούμενες μέρες είναι ότι το λεωφορείο συνέχισε να ... μη μπορεί να περάσει όλη την υπόλοιπη μέρα. Στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται.
Επιβιώνει μια κοινωνία λύκων; Αν δεν κάνω λάθος είναι είδος υπό εξαφάνιση, αν και η σύγκριση τους με μας χάριν λογοπαιγνίου τους αδικεί. Οι πραγματικοί λύκοι μεταξύ τους φέρονται πολύ καλύτερα ο ένας στον άλλον απ' τους νεοέλληνες.
Τις προοπτικές αυτού του λαού τις βλέπεις κάθε μέρα μπροστά σου, αν είναι ή αν δεν είναι ικανός, αν έχει θέση στον πλανήτη ή αν πρέπει να πάει απ' ευθείας στην Γ' Εθνική.
Κυριακή πρωί βγαίνω να πάρω εφημερίδα, όχι για την εφημερίδα, που γράφει τα συνήθη φλυναφήματα, τρία στο τάλληρο, αλλά για το DVD. Από μια πάροδο πίσω μου βγαίνει μαύρο τζιπ (φτηνό, όχι κανένα χλιδάτο αγροτικό) και μπαίνει στο μονόδρομο ανάποδα. Διασχίζει έτσι ένα τετράγωνο, ύστερα μπαίνει σε μια τριγωνική πλατεία και φτάνει σε φανάρι που είναι κόκκινο. Περνάει χωρίς καν να σταματήσει. Κάνω την υπόθεση πως πάει για εφημερίδα, άρα μάλλον θα συναντηθούμε για να απολαύσω τη φάτσα του ή της. Με το που περνάω τη γωνία του φαναριού νάσου μπροστά στο ψιλικατζίδικο δυο άσπρα αυτοκίνητα με τις δυο ρόδες πάνω στο πεζοδρόμιο και τις δυο κάτω (κλασσικά) κι ακόμη πιο έξω, κλείνοντας τη μια λωρίδα ενός δρόμου διπλής κατεύθυνσης που εξυπηρετεί τουλάχιστον τρεις λεωφορειακές γραμμές, το εν λόγω τζιπ με τη μηχανή αναμένη (σεβασμός στο περιβάλλον ή μήπως κάνει ληστεία;). Μου ΄ρχεται να μπω, να του το πάω ένα δυο τετράγωνα παρακάτω και να του το κλειδώσω με τα κλειδιά μέσα.
Μέσα στο κατάστημα είναι 3-4 πελάτες. Παίρνει την απόδειξή της μια κυρία (τώρα που οι αποδείξεις έγιναν της μόδας) και οδεύει προς το ένα άσπρο όχημα, άρα δεν είναι ο μαύρος καβαλλάρης. Μένουν τρεις, ένας ηλικιωμένος, ένας γύρω στα σαράντα, με φαλακρίτσα, φάτσα τραπεζικού, κι ένας γύρω στα 25, clean cut. Αν ήταν να βάλω στοίχημα θα 'βαζα τα λεφτά μου στον τρίτο, νεαρός γαρ απ' αυτούς που πάντοτε είναι βιαστικοί. Φορτώνει μια σακούλα με ψώνια κι όμως φεύγει ποδαράτος. Τελικά μένει να μπει στο τζιπ (το οποίο βέβαια βρίσκεται τώρα καταμόναχο στη μέση του δρόμου) ο οικογενειάρχης, ο φαλακρίτσας.
Σκέφτομαι αν πρέπει να τον ψάλω. Είναι όμως η δουλειά μου να τα βάζω με τους γείτονες όταν η καθ' ύλην και εξ επαγγέλματος αρμόδια αρχή δε δείχνει τον ανάλογο ζήλο; Κι αν ψάλω έναν δε θα μείνουν τα μιλιούνια; Για να υπερασπιστώ την ψυχική μου ισορροπία σκέφτομαι ότι εδώ, σ' αυτή τη χώρα, το μόνο που μπορείς πια να κάνεις είναι να αδιαφορείς, και φυσικά να συνεχίσεις να ζεις σε μια κόλαση που ο ένας δημιουργεί για τον άλλον.
Θα πω κι άλλο ένα επεισόδιο που συνέβη πριν μερικές μέρες. Ακούω κορναρίσματα. Βγαίνω στο μπαλκόνι. Όταν όλα τα αυτοκίνητα παρκάρουν απ' τη μια πλευρά του δρόμου, ξαφνικά έχει αφήσει κάποιος (πάλι κατά σύμπτωση) ένα τζιπ στην άλλη. Το λεωφορείο δε χωράει να περάσει κι είναι αυτό που κορνάρει. Πίσω του ουρά από άλλα αυτοκίνητα. Μισή ώρα αργότερα το λεωφορείο είναι εκεί, αλλά κάποιος μεταφέρει το αυτοκίνητό του (που είναι στη σωστή πλευρά) και δίνει μια προσωρινή λύση. Σε λίγο εμφανίζεται η αστυνομία, να πω την αμαρτία μου δεν το περίμενα, αλλά μάλλον θα την κάλεσαν απ' τις συγκοινωνίες. Περιμένει, περιμένει, μήπως εμφανιστεί ο ήρωας της ιστορίας. Δυο μέρες αργότερα ρώτησα γείτονα τι απέγινε. "Ά, μου λέει, του έβαλαν κλήση και τον περίμεναν. Τους την έριξε στη μούρη κι έφυγε κύριος." Αλλού, εκεί όπου δίνουν κάποια αξία στη συγκοινωνία και στις υπηρεσίες προς τον πολίτη, απλώς θα είχε έρθει στο πι και φι ο γερανός, θα το είχε σηκώσει κι ο ήρωας θα το 'ψαχνε στις μάντρες.
Επεισόδιο τρίτο: Την Πολυτεχνειούπολη εξυπηρετεί (ή μάλλον "εξυπηρετεί") μια γραμμή λεωφορείου. Ένα πρωί είχαν στάση εργασίας οι φύλακες, που θεωρούν σ' αυτές τις περιστάσεις ότι πρέπει να αποκλείουν για κάποιο χρονικό διάστημα τις σχετικές πύλες, αλλ' αυτό είναι άλλο θέμα. Συνήθως η κατάσταση εξελίσσεται ως εξής: Σχηματίζεται στην άνοδο της λεωφόρου Κατεχάκη μια απείρου μήκους ουρά αυτοκινήτων από άμοιρους που περιμένουν να περάσουν την πύλη και να πάνε στη δουλειά ή στα μαθήματά τους, γίνεται κάμποση φασαρία, πότε πότε πέφτει και καμμιά ψιλή, και τελικά μετά από μισή ώρα οι φύλακες εξαφανίζονται, οπότε συνεχίζεται η κίνηση κανονικά. Προφανώς κάτω απ' αυτές τις συνθήκες το λεωφορείο δε μπορεί να περάσει. Το μυστήριο όμως που είδα τις προηγούμενες μέρες είναι ότι το λεωφορείο συνέχισε να ... μη μπορεί να περάσει όλη την υπόλοιπη μέρα. Στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται.
Επιβιώνει μια κοινωνία λύκων; Αν δεν κάνω λάθος είναι είδος υπό εξαφάνιση, αν και η σύγκριση τους με μας χάριν λογοπαιγνίου τους αδικεί. Οι πραγματικοί λύκοι μεταξύ τους φέρονται πολύ καλύτερα ο ένας στον άλλον απ' τους νεοέλληνες.
Comments