Ραδιοφωνία και ανατολικό Αιγαίο


Είναι καιρός που θέλω να τα πω αυτά. Την πρώτη φορά ήμουν ετών κάτω από δέκα, όταν το πρώτο πρόγραμμα έπαιζε σε τέσσερεις, αν θυμάμαι καλά, συνέχειες την “Πριγκιπέσσα Ιζαμπώ”, του Τερζάκη σε θεατρική διασκευή.Έχοντας ακούσει το πρώτο μέρος βρέθηκα για τις θερινές διακοπές στη Σάμο και προσπαθούσα να ακούσω τα άλλα τρία, στα μεσαία εννοείται, με διαλείψεις. Προσπαθούσες να καταλάβεις τι έγινε ακούγοντας τους μισούς μόνο διαλόγους και δημιουργώντας με τη φαντασία σου τους άλλους μισούς.

Ποτέ η κρατική ραδιοφωνία δεν έφτανε με δύναμη στο βορειοανατολικό αιγαίο. Τον καιρό εκείνο που οι εκπομπές ήταν στα μεσαία η δικιολογία είχε να κάνει πιο πολύ με την ισχύ εκπομπής.  Πού να φτάσει το καημένο το σήμα από την Αττική στη Σάμο ή στη Χίο; Ύστερα ήρθε η εποχή των FM κι αργότερα της ιδιωτικής ραδιοφωνίας. Οι τοπικοί δημόσιοι ή ιδιωτικοί σταθμοί και οι κρατικοί με τοπικούς αναμεταδότες κάλυπταν (και καλύπτουν) τις πόλεις των νησιών, αλλά πάρα πέρα, στα χωριά, ορεινά ή παραθαλάσσια, υπήρχε (και υπάρχει) μόνο το χάος. Την ώρα που γίνονταν τα τελευταία χρόνια οι μάχες ανάμεσα στους ΕΡΤομάχους και τους ΕΡΤολάτρες, σκέφτηκε κανείς αν το σήμα των κρατικών σταθμών φτάνει, όπως έχει τυπική και ουσιαστική υποχρέωση, μέχρι τα ακριτικά νησιά του Αιγαίου;  Την ώρα που οι εθνικές και εθνικιστικές κορώνες των πολιτικών εκστομίζονται με περισσή ευκολία, το κράτος το ίδιο σχεδόν σε όλη τη ζωή της ραδιοφωνίας έχει αφήσει μπόλικο χώρο στο ανατολικό Αιγαίο αποκλειστικά στην φίλη γείτονα Τουρκία. Έχει ή δεν έχει υποχρέωση κάλυψης η κρατική ραδιοφωνία σε όλη την επικράτεια, και μάλιστα περισσότερο στις λεγόμενες ευαίσθητες περιοχές, και με ποιο θράσος εισπράττει το αντίστοιχο τέλος αν δεν παρέχει την κάλυψη;

Σκέφτηκα να ανεβάσω ένα (ευκόλως κατασκευαζόμενο) video στο youTube ως εξής: Ένα χέρι προσπαθεί να βρει σταθμούς σ’ ένα ραδιόφωνο και αρχίζει να σαρώνει την μπάντα των FM από τη μια άκρη στην άλλη. Καθώς η “βελόνα” προχωράει, ακούγονται απανωτοί αμανέδες από πυκνά διαταγμένους τούρκικους σταθμούς, καμμιά φορά και ολίγη δυτική pop, ίσως και ακριβώς ένας σταθμός με κλασσική (το τουρκικό τρίτο πρόγραμμα). Καμμιά ελληνική φωνή. Καμμιά απολύτως. Αν διυλίσεις τον κώνωπα και δουλέψεις με καλό δέκτη πολύ επίμονα πάνω στην μπάντα, μπορεί να πιάσεις ένα ασθενικό σταθμό, άντε δύο, κατά κανόνα ιδιωτικούς ή δημοτικούς.

Ευτυχώς είμαστε, θα πει κάποιος, στην εποχή του Internet και η ραδιοφωνία είναι από ντεμοντέ ως ετοιμοθάνατη. Μόνο που τα αυτοκίνητά μας έχουν ακόμη κλασσικό ραδιόφωνο. Μόνο που σε όλα τα σπίτια υπάρχει ένα τουλάχιστον τέτοιο και ειδικά στα σπίτια ηλικιωμένων μόνο τέτοιο. Μόνο που στις διακοπές πολύς κόσμος δεν έχει Internet ή δεν θέλει να κατεβάζει ακριβά data. Μόνο που ο τουρίστας δε νοιάζεται να διακρίνει ανάμεσα σε ελληνική ή τούρκικη γλώσσα ενός σταθμού και μια χαρά του έρχεται ό,τι ακούγεται καλύτερα. Μόνο που είναι πολύ πιο εύκολο ακόμη κι αν έχεις Internet να πατήσεις ένα κουμπί για να ακούσεις μουσική, παρά να κάνεις δέκα κλικ στον υπολογιστή ή στο κινητό.

Comments

Popular posts from this blog

Ένας ιστορικός πίνακας γεμάτος σημαίες

Το έγκλημα στο Οριάν Εξπρές

Ταξίδι με το οχηματαγωγό κατά το σωτήριον έτος 2023