Η επαρχία της κρίσης και της "ανάταξης"

Η χώρα υποτίθεται "νοικοκυρεύεται" ή σύμφωνα με μια άλλη έκφραση "περιορίζει το λίπος". Κάποιοι που υποτίθεται είχαν χαμηλή παραγωγικότητα στο δημόσιο έχασαν τις θέσεις τους, έγιναν απεργίες, αναστάτωση και τώρα φτάσαμε στο "πρωτογενές πλεόνασμα".

Βρέθηκα σε μια μάλλον πλούσια (συγκριτικά με άλλες) επαρχιακή πρωτεύουσα για λίγες μέρες και τι είδα; Μουσεία με συμπαθέστατο προσωπικό που όμως "έπλεκε πουλόβερ" και διαγραφόταν έκπληξη στα πρόσωπά του όταν έβλεπαν επισκέπτη. Εκθέματα συχνά ανάξια εισιτηρίου, οπότε αυτό ήταν είτε ευτελέστατο είτε πιο συχνά μηδενικό, άρα το ταμείον ήταν οπωσδήποτε μείον, δηλαδή τα εισιτήρια ουδέποτε θα έβγαζαν τους μισθούς, χώρια τα υπόλοιπα λειτουργικά έξοδα των κτηρίων.

Μνημεία δεξιά κι αριστερά "αναπαλαιώνονται" με φαρδιές Κοινοτικές επιδοτήσεις, χαρά των εργολάβων. Ενίοτε κακοποιούνται κιόλας. Ύστερα, μόλις τελειώσουν, θα διοριστούν και σ' αυτά νέοι φύλακες.

Την ίδια ώρα που αλλού απολύονται κάποιοι έστω μισο-χρήσιμοι, οι "πλέκτριες πουλόβερ" με περίπου μηδενική παραγωγικότητα δεν αποτελούν πρόκληση;

Θα μου πεις ως προς το οικονομικό μέρος, υπάρχει ένα ευρύτερο μοντέλο, τα έσοδα έρχονται από τη γενικότερη παρουσία επισκεπτών στην πόλη. Κάτι πρέπει να βλέπουν κι αυτοί οι έρμοι για να κάνουν τον κόπο, να πληρώσουν αεροπορικά, ξενοδοχεία. Αλλά δε θα μπορούσε να βρεθεί ένα πιο σφιχτό, πιο αποδοτικό μοντέλο λειτουργίας;