Μου Μου Μου

Χρησιμοποιούσα και χρησιμοποιώ τις δημόσιες συγκοινωνίες από άποψη. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι ένα είδος μαζοχισμού, στην κατάσταση που βρίσκονται.

Θυμάμαι τον καιρό που ήταν ιδιωτικά τα λεωφορεία. Ήμουν φοιτητής κι επέστρεφα ένα βράδυ σπίτι. Η στάση μου ήταν σχεδόν στο τέλος της γραμμής. Κάποια στιγμή έμεινα σχεδόν μόνος, στο λεωφορείο ήταν μόνο ο οδηγός κι ένας παχύς εξηντάρης κύριος. Γυρνάει ο οδηγός και μου λέει: "Θα σας πείραζε να πάμε πρώτα στο σπίτι του τον κύριο κι ύστερα να συνεχίσουμε το δρομολόγιο;" Του είπα "όχι", αφενός για να μη του χαλάσω την καρδιά κι αφετέρου για να δω τι θα συνέβαινε. Ίσως και γιατί υπέθεσα ότι η ερώτηση ήταν ρητορική, για τα μάτια που λένε. Κάναμε λοιπόν μια παράκαμψη, που πήρε κανένα τέταρτο παραπάνω. Ο προνομιακός επιβάτης, για χάρη του οποίου το λεωφορείο μπορούσε να γίνει ταξί, ήταν ο ιδιοκτήτης του. Ήταν μια εποχή που τα λεωφορεία ήταν σε άθλια κατάσταση, αγκομαχούσαν στις ανηφόρες, ειδικά τα Scania, και παρακαλούσες να βρεθείς σε κάτι λίγα Mercedes, κι αυτά παλιά, αλλά χωρίς δισταγμούς στις δυσκολίες.

Ύστερα έγιναν δημόσιες. Έγιναν και φιλοπεριβαλλοντικές. Καινούργια λεωφορεία με πράσινες βούλες, τώρα πάλιωσαν κι αυτά. Τα βασικά όμως δεν έγιναν ποτέ. Στις στάσεις δεν αξιωθήκαμε ποτέ να γράφουμε την ώρα που θα περάσει το δρομολόγιο, γιατί βέβαια τότε θα αναγκαστούμε και να γίνουμε συνεπείς ή θα φαίνεται η ασυνέπεια καλύτερα. Ο λαουτζίκος ας περιμένει σαν το κορόιδο στις στάσεις χωρίς να ξέρει πότε θα ευαρεστηθεί η πολιτεία να του στείλει λεωφορείο. Οι υπουργάρες περνάνε με τις αυτοκινητάρες, με τις ελικοπτεράρες, με τα τζετ. Δεν πέρασε καιρός που κάθε πρωί υπέφερε η διασταύρωση Κατεχάκη και Μεσογείων για να περνάει η πρωθυπουργάρα, που δε μπορούσε να μείνει στο κέντρο για να μη μας ταλαιπωρεί. Τέτοια έγνοια για το λαό, που είναι τόσο κοροϊδάρα ώστε να τους ψηφίζει. Τέτοια κοροϊδάρα ώστε να μη διαδηλώνει για τα πραγματικά του προβλήματα στην καθημερινή του ζωή.

Κάποια ώρα έφυγαν οι εισπράκτορες. Ίσως ελάχιστοι πια τους θυμούνται. Και τότε έγινε μια διαπραγμάτευση με τους οδηγούς, αν θα μπορούσαν, όπως παντού αλλού, να βγάζουν εισιτήρια και να ελέγχουν τους εισερχόμενους. Είπαν όχι, έδειξαν αρχοντιά, δεν καταδέχτηκαν τέτοια ταπεινά καθήκοντα, εκεί τους καθοδήγησαν οι συνδικαλιστές τους. Κι οι αδύναμες κυβερνήσεις δέχτηκαν έτσι μια "οργάνωση" όπου πρακτικά ο καθένας μπορούσε να μπαίνει χωρίς εισιτήριο, χώρια που ο νομοταγής πολίτης έπρεπε να ιδρώσει για να πάει να βρει από πού να το αγοράσει. Ποιος νοιαζόταν για τα ελλείμματα, οι κυβερνήσεις τρέφονται με ψήφους. Κάνουμε κοινωνική πολιτική σου λέει. Όλοι χαρούμενοι.

Ύστερα ήρθε με τους χρυσοπληρωμένους Ολυμπιακούς το μετρό. Ξαφνική εισβολή πολιτισμού στην Ψωροκώσταινα, έπεσαν μασέλες απ' το θαυμασμό. Αλλά αυτός ο πολιτισμός φύτρωσε σε κάτι σημεία περίεργα. Η στάση "Χαλάνδρι" φερ' ειπείν είναι κάπου που μόνο Χαλάνδρι δε θυμίζει, είναι σε μια περιοχή που θέλεις είκοσι λεφτά με το λεωφορείο να πας στο κέντρο του Χαλανδρίου, όταν βεβαίως περάσει το λεωφορείο. Η στάση που υποτίθεται θα εξυπηρετούσε μεταξύ άλλων το Πολυτεχνείο Ζωγράφου είναι μισή ώρα με τα πόδια μέσα στο καυσαέριο της Κατεχάκη απ' την είσοδο της Πολυτεχνειούπολης. Και χλιδή παρακαλώ. Τέτοιο μετρό δεν είδα αλλού πουθενά. Στιβαρό, μπεταρισμένο, καλλιμάρμαρο. Κάποιος ειδικός μου είπε ότι το πιο ωραίο με το μπετό είναι ότι κανείς δεν ξέρει πόσο ακριβώς είναι. Έσπαγα το κεφάλι μου πού τα βρήκαμε τα λεφτά. Τώρα πια ξέρουμε όλοι.

Έτυχε πριν κάμποσα χρόνια να βρίσκομαι στην Κοπεγχάγη τη βραδιά που το επόμενο πρωί θα λειτουργούσε για πρώτη φορά μια νέα γραμμή, η πρώτη χωρίς οδηγούς, όλα αυτόματα. Αλλά τι φτωχικοί βρε παιδί μου αυτοί οι σταθμοί, αυτό όμως είναι άλλο θέμα, το προηγούμενο. Στα λεωφορεία υπήρχε χάος, για μια βραδιά όμως μόνο. Το χάος είχε δημιουργηθεί επειδή σε λίγες ώρες άλλαζαν γραμμές και στάσεις, ώστε πλέον να τροφοδοτούν τη νέα γραμμή του μετρό. Το επόμενο πρωί όλα δούλευαν πάλι ρολόι. Εμάς πόσα χρόνια μας πήρε να καταλάβουμε ότι πρέπει να βάλουμε καλές γραμμές προς το μετρό απ' τις περιοχές που δεν εξυπηρετούνται απ' ευθείας; Νομίζω πως ακόμη δεν το 'χουμε καλοκαταλάβει.

Ύστερα είναι αυτή η στάση των εύκολων απεργιών. Δε λέω να μην απεργήσει ο κάθε κλάδος, αλλά βρε παιδάκι μου όχι και για ψύλλου πήδημα. Να ταλαιπωρηθεί μια πόλη εκατομμυρίων μόνο και μόνο για να συνεδριάσουν με την άνεσή τους οι εργαζόμενοι, όπως χθες καλή ώρα. Αλλά βέβαια όλοι είναι άνετοι κι αρχόντοι στου κασίδη το κεφάλι σ' αυτή τη χώρα, πάρε παράδειγμα την άνεση των πολιτικών αρχηγών το περασμένο καλοκαίρι που πήγαν σε διπλές εκλογές όταν δεν είχαμε καιρό και λεφτά ούτε για μονές.

Λοιπόν, για να ανακεφαλαιώσουμε, γίνονται συγκοινωνίες της προκοπής σε χώρα του τρίτου κόσμου; Όχι, γιατί δεν υπάρχουν ούτε οι υποδομές, ούτε τα κεφάλαια, ούτε η οργανωτική νοοτροπία. Να το πούμε κι αλλιώς, οι δημόσιες συγκοινωνίες βασικά εξυπηρετούν τη βιομηχανική και γενικότερα την οικονομική ανάπτυξη, τη μετακίνηση εργατών και υπαλλήλων στις δουλειές τους. Χωρίς βιομηχανία, οικονομία, ανάπτυξη, δεν υπάρχει λόγος για συγκοινωνίες, υπάρχει μόνο για αρπαχτές, για πολιτικαντισμό, για χαβαλέ.


Comments

Ein Steppenwolf said…
Θυμάμαι τον καιρό που ήταν ιδιωτικά τα λεωφορεία.

Ποια ήταν αυτή η εποχή;

Ευχαριστώ.
Filopodaros said…
Αν έχεις Android, δοκίμασε την εφαρμογή μου, "Το Επόμενο Λεωφορείο" για να ξέρεις πότε θα περάσει το λεωφορείο.

Popular posts from this blog

Ένας ιστορικός πίνακας γεμάτος σημαίες

Το έγκλημα στο Οριάν Εξπρές

Ταξίδι με το οχηματαγωγό κατά το σωτήριον έτος 2023