Η μηχανή του χρόνου δεν υπάρχει
Η κατάθλιψη των ημερών, ο βομβαρδισμός των οικονομικών και μη μέτρων, η τρομοκρατία του “δελτίου ειδήσεων”, η αβεβαιότητα για την επαύριο, η δυσκολία να προγραμματίσεις τη ζωή σου ακόμη και βραχυπρόθεσμα, όλα παράγοντες κατάθλιψης. Τα φυτά απέναντί μου, σε μια σειρά από γλάστρες, είναι στη μακαριότητα της άγνοιας, δε γνωρίζουν τίποτε για το μεσοπρόθεσμο, για τα spreads, για τον κίνδυνο της πτώχευσης. Είναι καλοκαίρι και το μόνο που τα απασχολεί είναι αν έχουν εξασφαλίσει ένα τακτικό πότισμα. Ψάχνω για τα σχετικά σύνεργα. Βρίσκω μπροστά μου μια σακούλα μ' ένα παλιό ραδιόφωνο βραχέων, που είχα την εντύπωση πως δε λειτουργεί πια.
Το σκαλίζω. Του βάζω δυο μπαταρίες. Περιέργως πως ζωντανεύει. Τα FM παίζουν, αλλά τα FM δεν ήταν ποτέ ο σκοπός ενός τέτοιου εργαλείου. Ήταν φτιαγμένο για ταξίδια θαυμαστά πριν ο κόσμος όλος σωριαστεί μπροστά μας απ' το Internet. Ήταν φτιαγμένο για ν' ακούς τις νύχτες ήχους μαγικούς απ' τις Ινδίες, μακρόσυρτα τραγούδια απ' την Κίνα και ναυτικούς που μιλούσαν με τις συζύγους τους από θάλασσες μακρινές.
Πατάω τα κουμπιά. Έχει πολλά και περίπλοκα κουμπιά, είναι σαν πίνακας ελέγχου διαστημοπλοίου. Προσπαθώ να θυμηθώ τι πρέπει να κάνω. Είναι η μηχανή του χρόνου που θα με γυρίσει πίσω στο '70 και στο '80. Είναι σαν να έχω ταξιδέψει τριάντα έτη φωτός απ' τη γη κι έχω πάνω της στραμμένη την κεραία μου. Ωστόσο λίγοι ήχοι βγαίνουν απ' το κουτί, μόνο θόρυβος. Είναι χαλασμένο ή δεν εκπέμπει πια κανείς; Το χτυπάω, ανοιγοκλείνω το on-off. Εξερευνώ τις μπάντες μία μία, η μόνη όπου υπάρχει ζωή είναι κοντά στους εννιά μεγάκυκλους. Παλιά θα στριμώχνονταν δεκάδες σταθμοί σε τέσσερις πέντε μπάντες εκεί γύρω, τώρα λίγοι κι αραιοί σε μία.
Προσπερνάω τα λυπητερά τραγούδια των γειτόνων μας Αράβων, ψάχνω για σειρήνες πιο μακρινές. Ακούγεται μια φωνή στα γαλλικά, με περίεργη τραγουδιστή προφορά κι ένα ίχνος δυσκολίας στην ομιλία. Μιλάει για το Ευρώ, για το ότι είναι αποκοτιά η νομισματική ένωση χωρίς την ένωση των χωρών, ύστερα περνάει στα γνωστά μας θέματα, ελληνικό χρέος, Πάγκαλος, τανκς και “μαζί τα φάγαμε”. Τα λέει όλα ανάλαφρα, με μια φωνή όχι απειλής, αλλά παρηγοριάς μέσα στη νύχτα, αφήγησης ενός καημού. Ανάμεσά στα σχόλια βάζει τραγούδια του Θεοδωράκη, θυμίζει πως έχει μελοποιήσει Λόρκα. Περιμένω με περιέργεια να τελειώσει η ώρα, να πάει δώδεκα.
Στο τελευταία λεπτά ακούγονται οι λίγες νότες απ' το χαρακτηριστικό σήμα του σταθμού, άγνωστο, μοντέρνο. Ακριβώς στην ώρα μια αντρική ρυθμική φωνή αναγγέλλει με καμάρι το ισπανικό Radio Exterior. Ύστερα βάζει πάλι το ηχητικό σήμα, μετά από λίγες φορές εξαφανίζεται και μένει ο θόρυβος, σαν ένα διαστημόπλοιο που χάθηκε στο χάος.
Να ξεφύγεις, να ταξιδέψεις πίσω, δε μπορείς. Το σήμερα είναι πανταχού παρόν, σου στέλνει τα χαμπέρια που προσπαθείς να αποφύγεις με όλα τα κανάλια, ακόμη και μέσω των ισπανικών ραδιοκυμάτων. Και πιο πολύ είναι παρόν με την απουσία αυτών που υπήρξαν χθες, ακόμη κι αν πρόκειται για εκπομπές βραχέων.
Μια τελευταία σημείωση: Αφού έγραψα το παραπάνω κείμενο και εξερευνώντας την ιστοσελίδα του παραπάνω σταθμού ανακάλυψα (όχι χωρίς έκπληξη) ότι η εν λόγω εκπομπή είναι διαθέσιμη σε mp3, μπορείτε να την κατεβάσετε από αυτό το link (με δεξί κλικ, save as ...).
Το σκαλίζω. Του βάζω δυο μπαταρίες. Περιέργως πως ζωντανεύει. Τα FM παίζουν, αλλά τα FM δεν ήταν ποτέ ο σκοπός ενός τέτοιου εργαλείου. Ήταν φτιαγμένο για ταξίδια θαυμαστά πριν ο κόσμος όλος σωριαστεί μπροστά μας απ' το Internet. Ήταν φτιαγμένο για ν' ακούς τις νύχτες ήχους μαγικούς απ' τις Ινδίες, μακρόσυρτα τραγούδια απ' την Κίνα και ναυτικούς που μιλούσαν με τις συζύγους τους από θάλασσες μακρινές.
Πατάω τα κουμπιά. Έχει πολλά και περίπλοκα κουμπιά, είναι σαν πίνακας ελέγχου διαστημοπλοίου. Προσπαθώ να θυμηθώ τι πρέπει να κάνω. Είναι η μηχανή του χρόνου που θα με γυρίσει πίσω στο '70 και στο '80. Είναι σαν να έχω ταξιδέψει τριάντα έτη φωτός απ' τη γη κι έχω πάνω της στραμμένη την κεραία μου. Ωστόσο λίγοι ήχοι βγαίνουν απ' το κουτί, μόνο θόρυβος. Είναι χαλασμένο ή δεν εκπέμπει πια κανείς; Το χτυπάω, ανοιγοκλείνω το on-off. Εξερευνώ τις μπάντες μία μία, η μόνη όπου υπάρχει ζωή είναι κοντά στους εννιά μεγάκυκλους. Παλιά θα στριμώχνονταν δεκάδες σταθμοί σε τέσσερις πέντε μπάντες εκεί γύρω, τώρα λίγοι κι αραιοί σε μία.
Προσπερνάω τα λυπητερά τραγούδια των γειτόνων μας Αράβων, ψάχνω για σειρήνες πιο μακρινές. Ακούγεται μια φωνή στα γαλλικά, με περίεργη τραγουδιστή προφορά κι ένα ίχνος δυσκολίας στην ομιλία. Μιλάει για το Ευρώ, για το ότι είναι αποκοτιά η νομισματική ένωση χωρίς την ένωση των χωρών, ύστερα περνάει στα γνωστά μας θέματα, ελληνικό χρέος, Πάγκαλος, τανκς και “μαζί τα φάγαμε”. Τα λέει όλα ανάλαφρα, με μια φωνή όχι απειλής, αλλά παρηγοριάς μέσα στη νύχτα, αφήγησης ενός καημού. Ανάμεσά στα σχόλια βάζει τραγούδια του Θεοδωράκη, θυμίζει πως έχει μελοποιήσει Λόρκα. Περιμένω με περιέργεια να τελειώσει η ώρα, να πάει δώδεκα.
Στο τελευταία λεπτά ακούγονται οι λίγες νότες απ' το χαρακτηριστικό σήμα του σταθμού, άγνωστο, μοντέρνο. Ακριβώς στην ώρα μια αντρική ρυθμική φωνή αναγγέλλει με καμάρι το ισπανικό Radio Exterior. Ύστερα βάζει πάλι το ηχητικό σήμα, μετά από λίγες φορές εξαφανίζεται και μένει ο θόρυβος, σαν ένα διαστημόπλοιο που χάθηκε στο χάος.
Να ξεφύγεις, να ταξιδέψεις πίσω, δε μπορείς. Το σήμερα είναι πανταχού παρόν, σου στέλνει τα χαμπέρια που προσπαθείς να αποφύγεις με όλα τα κανάλια, ακόμη και μέσω των ισπανικών ραδιοκυμάτων. Και πιο πολύ είναι παρόν με την απουσία αυτών που υπήρξαν χθες, ακόμη κι αν πρόκειται για εκπομπές βραχέων.
Μια τελευταία σημείωση: Αφού έγραψα το παραπάνω κείμενο και εξερευνώντας την ιστοσελίδα του παραπάνω σταθμού ανακάλυψα (όχι χωρίς έκπληξη) ότι η εν λόγω εκπομπή είναι διαθέσιμη σε mp3, μπορείτε να την κατεβάσετε από αυτό το link (με δεξί κλικ, save as ...).
Comments