Το πιο αριστοτεχνικό γλείψιμο

Έχω ακούσει και διαβάσει πολλά για τα προβλήματα του πανεπιστήμιου. Αλλά ώρες ώρες φυτρώνουν κάποια άρθρα που ούτε λίγο ούτε πολύ το παρουσιάζουν σαν τον κατ' εξοχήν προβληματικό χώρο. Ωστόσο το να πεις ότι σ' ένα χώρο υπάρχει το τάδε πρόβλημα δε σημαίνει τίποτε, αν δεν πεις με ποια συχνότητα αυτό απαντάται. Το να πεις π.χ. ότι ανάμεσα στους καθηγητές υπάρχει νεποτισμός δε σημαίνει πολλά αν δεν αναφέρεις ένα ποσοστό που θα δείχνει ότι το ποσοστό των καθηγητών που είναι παιδιά καθηγητών είναι δυσανάλογα μεγάλο συγκρινόμενο με το ποσοστό των καθηγητών στην κοινωνία. Και τότε ακόμη πρέπει να συνυπολογίσεις ότι τα παιδιά των καθηγητών έχουν καλύτερα ουσιαστικά προσόντα από τα παιδιά άλλων, όπως ακριβώς παλιότερα τα παιδιά των παπουτσήδων ήξεραν από νωρίς τα μυστικά της υποδηματοποιίας κι έμπαιναν στη συντεχνία. Κι αν ζεις σε μια κοινωνία της διαπλοκής πρέπει να ανεβάσεις ακόμη περισσότερο τις ανοχές συγκρίνοντας πρώτα με τα ποσοστά νεποτισμού στους υπόλοιπους χώρους. Ωστόσο δε μ' ενδιαφέρει το συγκεκριμένο πρόβλημα, το ανέφερα απλώς ως παράδειγμα.

Με τον ίδιο, λοιπόν, τρόπο, το να απαριθμήσεις δέκα μαζεμένα προβλήματα του πανεπιστήμιου μπορεί να δημιουργεί εντυπωσιασμό, είσαι όμως φτηνός αν δεν αναφέρεις τη συχνότητα του προβλήματος. Γιατί βέβαια αν πεις ότι οι καθηγητές ή οι δημοσιογράφοι ή οι ιεροκήρυκες είναι λογοκλόποι δε σημαίνει τίποτε, μιας και ανάμεσά τους σίγουρα υπάρχουν μερικοί λογοκλόποι.

Ακούγοντας επομένως την καραμέλα ότι στα πανεπιστήμια δε δέχονται την αξιολόγηση δε μπορώ παρά να γελάσω, και μάλιστα όταν τα σχόλια προέρχονται από πολιτικούς και τον περί αυτούς χώρο της δημοσιογραφίας. Πρώτα πρώτα αυτοί που μιλούν για το θέμα δημιουργούν σκόπιμη σύγχυση ανάμεσα στην αξιολόγηση των διδασκόντων και στην αξιολόγηση της λειτουργίας των ιδρυμάτων. Οι διδάσκοντες ασκούν ένα "επάγγελμα", στο οποίο οι αξιολογήσεις είναι περισσότερες και αυστηρότερες από οποιοδήποτε άλλο. Όσο για τα προγράμματα σπουδών που προσφέρουν τα ιδρύματα, κι εκεί οι αξιολογήσεις δεν ήταν ποτέ σπάνιες ή λίγες, ακόμη κι αν κανείς παραδεχτεί ότι ποτέ δεν είναι αρκετές, μιας και πάντοτε υπάρχει χώρος βελτίωσης.

Ας δούμε τώρα τι γίνεται αντίστοιχα στο χώρο της πολιτικής, απ' όπου προέρχονται κυρίως τα βέλη. Ποιο υπουργείο πέρασε ποτέ από αξιολόγηση; Έχουν οι υπουργοί και οι ανώτεροι υπάλληλοι, και ιδίως οι πρώτοι, τα κατάλληλα προσόντα που απαιτούν οι αρμοδιότητές τους; Ή μήπως δε βλέπουμε καθημερινά ότι στις ηγετικές θέσεις οργανισμών που απαιτούν επιστημονική ικανότητα είναι κοινή πρακτική (όλων των κυβερνώντων κομμάτων) να τοποθετούνται μη ειδικοί;

Ας υποθέσουμε τώρα ότι είσαι "δημοσιογράφος". Είναι το καλύτερο και πιο "επαναστατικό" γλείψιμο προς την εργοδοσία να επιτίθεσαι στο δημόσιο πανεπιστήμιο (με τον φτηνιάρικο τρόπο που εξήγησα στην πρώτη παράγραφο) όταν ξέρεις ότι ο εκδότης σου έχει συμφέροντα στο ιδιωτικό.

Comments

Popular posts from this blog

Ένας ιστορικός πίνακας γεμάτος σημαίες

Το έγκλημα στο Οριάν Εξπρές

Ταξίδι με το οχηματαγωγό κατά το σωτήριον έτος 2023