Ταξίδι με το οχηματαγωγό κατά το σωτήριον έτος 2023

"E la nave va" είναι ο τίτλος ενός ονειρικού θαλασσινού ταξιδιού, ταινίας του Φελλίνι. Η ταινία διαδραματίζεται το 1914. Τότε τα πλοία (κρίνοντας από τις φωτογραφίες τους) είχαν σχήματα ιδανικά, αλλά τα ταξίδια απείχαν από το όνειρο, ήταν πιο κοντινά σε εφιάλτες. Καθυστερήσεις αμέτρητες, μπόχα, ταλαιπωρία.

Ταξιδεύω πολλές δεκαετίες, κάθε χρόνο μπαίνω τουλάχιστον δυο φορές στο πλοίο, μπορεί και περισσότερες. Έχω μπει σε παντός είδους πλοία, επιβατηγά της γραμμής, φέρι κοντινών και μακρινών αποστάσεων, κρουαζιερόπλοια, φορτηγά, ακόμη και σε αεροπλανοφόρα. Εδώ όμως θα ασχοληθώ με τα φέρι της γραμμής του Αιγαίου. Όπως είναι τώρα.

Ας πούμε για το ταξίδι από νησί προς Πειραιά.

Γκαράζ οχηματαγωγού το 2001

Παρατηρώντας το πλοίο στο χάρτη να έρχεται (στην εποχή μας του online) προσπάθησα να φτάσω στο λιμάνι όχι πολύ πριν φτάσει το πλοίο. Γύρω στα εξήντα αυτοκίνητα ήταν ήδη εκεί, παραταγμένα σε τρεις ντάνες, σημειωμένες με λευκές γραμμές πάνω στο τσιμέντο. Ποια να διαλέξω; Κανονικά θα ρωτούσα ένα λιμενικό, αν υπήρχε. Περίμενα κάπου ανάμεσα μήπως εμφανιστεί κάποιος. Άλλοι μαζεύονταν πίσω μου, σε λίγο θα ξεχείλιζαν προς την πύλη εισόδου. Κάτω από την πίεση της κατάστασης διάλεξα στην τύχη τη μεσαία. Ύστερα ένας από τους επόμενους έκανε νέα γραμμή δεξιότερα, εκτός διαγράμμισης, με δική του πρωτοβουλία. Ακολούθησαν κι άλλοι. Γιατί δεν το έκανα κι εγώ να γίνω αμέσως πρώτος στη σειρά; Διαγραμμίσεις και τρίχες κατσαρές ...

Περιμέναμε μέσα στον ήλιο, αργά μεσημέρι. Δίπλα μου ήταν μια νταλίκα που δημιουργούσε μια στενή λωρίδα σκιάς. Τη μοιράστηκα με μια κυρία. Άφησα τα παράθυρα μισάνοιχτα. Ύστερα ο νταλικέρης έβαλε μπροστά τη μηχανή για να παίξει προφανώς ο κλιματισμός και να δροσιστεί ο ίδιος ή για να παίξει το ψυγείο ή και τα δύο. Μπορεί και να μετέφερε ευπαθή προϊόντα. Σήκωσα το καπάκι του πορτ-μπαγκάζ για να καθίσω στη σκιά του. Η κυρία που ήταν δίπλα μου μπήκε στο τζιπ με το σύζυγό της που μόλις είχε φέρει σουβλάκια, άναψαν μηχανή και κλιματισμό. Κάθε αυτοκίνητο που βάζει μπροστά τον κλιματισμό προσφέρει στους γύρω ένα ακόμη σεσουάρ στεγνώματος μαλλιών.

Κάποτε εμφανίστηκαν οι λιμενικοί. Άρχιζαν να ρυθμίζουν υποτίθεται την κίνηση, αλλά κατόπιν εορτής. Θεωρητικά τα αυτοκίνητα με διαφορετικούς προορισμούς έπρεπε να είναι σε διαφορετικές σειρές. Τώρα ήταν ήδη μπλεγμένα. Ρώτησα έναν πού έπρεπε να είμαι, "μείνετε εκεί" μου λέει, αλλά έτσι κι αλλιώς θα έπρεπε να πετάξω για να μετακινηθώ.

Στην αναμονή, Αύγ. 2023

Εμφανίστηκε ένας "τροχονόμος", μάλλον απ' το πλοίο. Καταλαβαίνω ότι ήθελε να βάλει πιο βαθιά, στα έγκατα του φέρι, τα αυτοκίνητα που πήγαιναν Πειραιά, τελευταίο προορισμό. Ψηλά, πρώτα, έβαζε όλα τα άλλα. Κάθε φορά που έφτανε η σειρά μου με έβαζε να κάνω όπισθεν αντί για μπροστά. Με πιάνει μια παράνοια. Μήπως δεν έπρεπε να είχα πλύνει το αυτοκίνητο πριν το ταξίδι για να μην ξεχωρίζω;

Μείναμε λίγα αυτοκίνητα, καμμιά εικοσαριά, όλα για Πειραιά. Ο τύπος συνέχισε να διαλέγει όπως τράβαγε η όρεξή του. Ξεκίνησα για τον καταπέλτη σχεδόν χωρίς να τον ρωτήσω. Τον πέρασα. "Πειραιά πάτε;" με ρώτησε κάποιος απ' το πλήρωμα μέσα στο γκαράζ, "ίσια". Ίσια, αλλά σε ποια από τις δύο σειρές; Πάλι επιλογή στην τύχη.

Προέκυψε ότι η δεξιά σειρά, όπου πήγα, ήταν στάσιμη, ενώ η αριστερή προχωρούσε προς τα έγκατα κατεβαίνοντας από μια ράμπα. Έσβησα πάλι. Πίσω μας ο καταπέλτης είχε κλείσει και το πλοίο είχε προφανώς αναχωρήσει. Κάποτε ο εκεί τροχονόμος σταμάτησε την αριστερή σειρά και με έστειλε στον Άδη μαζί με τους άλλους. Προοριζόμουν για το επίπεδο 2, μετρώντας από κάτω.

Άλλος τροχονόμος, "όλο δεξιά", "όλο αριστερά", "ίσια" με έβαζε να κάνω ελιγμούς. Ποτέ δεν σου λένε την τελική σου θέση και να πας μόνος σου. Τους αρέσει το παιχνίδι της εξουσίας πάνω σου. Το έχω συνηθίσει. Μια φορά παλιά ρώτησα έναν: "Αν χτυπήσω ποιος έχει την ευθύνη και ποιος πληρώνει;" "Εσείς" μου λέει. "Τότε άφησέ με να κάνω τον ελιγμό όπως νομίζω". Τώρα πια δεν έχει κουράγιο για τέτοιες συζητήσεις με επιχειρήματα. Κάνω ό,τι μου λένε για να ξεμπερδεύουμε όλοι. Τούτος εδώ όμως μου έκλεισε τον δεξιό καθρέφτη και με επανειλημμένα μπρος πίσω με έβαλε στον πόντο από τις λαμαρίνες του πλοίου δεξιά μου. Κάπου υπάρχει ένας κανονισμός για ελάχιστες αποστάσεις, ανάμεσα σε αυτοκίνητα και ανάμεσα στα τοιχώματα του πλοίου και στα αυτοκίνητα. Αλλά τώρα δεν μπορεί το κράτος. Τώρα κυνηγάει τα ομπρελοκαθίσματα στις παραλίες. Μια παρανομία τη φορά μπορούμε να κυνηγάμε.

Ανέβηκα στην καμπίνα. Αυτή τη φορά δεν έτρεχε ο νιπτήρας, όπως στο προηγούμενο ταξίδι, δεν θα χρειαζόμασταν κουβά. Το παράθυρο έβλεπε μπροστά, κάτω από τη γέφυρα. Ήταν παραλληλόγραμμο. Στην κάτω του πλευρά, ανάμεσα στο τζάμι και στις λαμαρίνες, ήταν μαζεμένοι μερικοί πόντοι νερού. Το πλοίο έγερνε ρυθμικά δεξιά αριστερά. Το νερό στο παράθυρο έκανε κι αυτό ένα κύμα, το κύμα του Χόκουσαϊ, μια προς τα δεξιά, μια προς τα αριστερά.

Φτάσαμε Πειραιά μετά τα μεσάνυχτα, μία και. Μισή ώρα πριν οι καμαρώτοι άρχισαν να χτυπούν τις πόρτες, "φτάνουμε Πειραιά". Σκοπός τους είναι να σε βγάλουν από την καμπίνα για να ξεμπερδεύουν με το καθάρισμα μια ώρα αρχύτερα. Τώρα πια ούτε γι' αυτό διαμαρτύρομαι, δε λέω π.χ. πως το εισιτήριο ισχύει μέχρι την πραγματική άφιξη που αργεί ακόμη.

Κατεβαίνουμε στο σαλόνι. Λίγος κόσμος, αρχίζει να πληθαίνει καθώς ξεσπιτώνονται κι άλλοι. "Όσοι οδηγοί έχουν αυτοκίνητα στα γκαράζ 3 ως 5 να κατέβουν, οι οδηγοί των γκαράζ 1 και 2 να περιμένουν επόμενη ανακοίνωση". Κάτι μικρά παίζουν κυνηγητό, κάθε φορά που περνούν πίσω μου δίνουν μια στην πολυθρόνα μου. Η μαμά τους με τα πολλά τα μαζεύει κι αρχίζουν τα κλάμματα. Στο διπλανό τραπέζι ένας αρχοντικός ευτραφής κύριος εξηγεί στην οικογένειά του πώς έφτασε να μπει τελευταίος στο πλοίο με το αυτοκίνητο, ενώ είχε φτάσει από τους πρώτους. "Μαζί σου είμαι" σκέφτηκα. Ρίχνει και κλεφτές αποδοκιμαστικές ματιές προς τα μικρά που κλαίνε.

Η επόμενη ανακοίνωση αργεί. "Κι αν κοιμήθηκε;" σκέφτομαι. "Ο οδηγός του ΙΧ με αριθμό ... να προσέλθει αμέσως στο γκαράζ 3." Άρα δεν κοιμήθηκε ακόμη. Τα μικρά συνεχίζουν το κλάμα. Πώς αντέχουν τόση φωνή τόση ώρα;

Μια ώρα αργότερα έρχεται η ανακοίνωση για τα γκαράζ 1 και 2. Σίγουρα ήταν καλύτερα να περιμένουμε στο σαλόνι από το να περιμένουμε μέσα στο γκαράζ, όπως γινόταν ως πρόσφατα.

Ο ίδιος τύπος θέλει να με κατευθύνει να κάνω όπισθεν στον πόντο από τις λαμαρίνες και τα κάγκελα δεξιά μου. Προφανώς με κλειστό καθρέφτη, στα τυφλά. Μια λάθος κίνηση, μια λάθος ερμηνεία της οδηγίας και το γδάραμε. Βγαίνω με τους ελάχιστους τελευταίους. Επί τέλους στερεά γη, κοντά τρεις στο λιμάνι. Ύστερα στην Ποσειδώνος, με τους νυχτερινούς ραλίστες. Ονειρικό ταξίδι.