4 τοίχοι

Το πρωί πάω στο γραφείο. Το βράδυ μένω σπίτι. Τέσσερις τοίχοι. Γιατί;

Μα το λεωφορείο δεν περνάει απ' τη στάση, γιατί είναι στάση εργασίας, γιατί είναι απεργία, γιατί είναι συνέλευση, γιατί ο οδηγός πίνει καφέ και δεν τον έχει τελειώσει, γιατί το όχημα είναι χαλασμένο. Αν περάσει ή τα ακυρωτικά θα είναι χαλασμένα, ή θα είναι σαμποταρισμένα από συνδικαλιστές, ή θα μπουν ακτιβιστές που θα μας εμποδίζουν να ακυρώσουμε τα εισιτήρια, και φυσικά κατόπιν θα μπουν ελεγκτές για να μας βάλουν πρόστιμο, είτε γιατί είμαι γκαντέμης, είτε γιατί είναι συνεννοημένοι και μας κάνουν πλάκα, είτε γιατί έχω άγχη κι όλα αυτά είναι απλές φοβίες. Ή μήπως να πάρω το αυτοκίνητό μου, να ξοδέψω την πιο ακριβή βενζίνη της Ευρώπης, που σε λίγο θα πουλιέται σε χρυσά δοχεία, να προσπαθώ να αποφεύγω με συνεχές σλάλομ τους παράνομα παρκαρισμένους ακόμη και στους πιο κεντρικούς δρόμους επειδή αγοράζουν ομαδικώς τυρόπιτες, χαλιά, έπιπλα, κουλούρια, πορτοκάλια, τσιγάρα, να υπομένω τον τροχονόμο της Κατεχάκη και Μεσογείων που θα με στήσει ένα τέταρτο στη διασταύρωση για να δίνει προτεραιότητα στην "κάθοδο" των μυρίων, να καταπιέζομαι να μη βρίζω τους εξυπνάκηδες που στρίβουν αριστερά με χώσιμο από δεξιά και αντιστρόφως, να φρενάρω πίσω από ταξιτζήδες που επιμένουν να αποβιβάζουν και να επιβιβάζουν στην Κηφισίας και στη Συγγρού ενώ γι' αυτόν ακριβώς το λόγο ξοδέψαμε λεφτά και χώρο για τους παράδρομους, κι ύστερα, άμα ποτέ φτάσω στον προορισμό μου, να μη μπορώ να παρκάρω;

Ή μήπως να πάρω ταξί και να μου λέει ο ταξιτζής τον καημό του, να κάνει πως δεν ξέρει τη διαδρομή, να κάνει πως ξεχνάει να μου δώσει απόδειξη, να είναι δυσαρεστημένος που δεν έχει μέσα άλλους δέκα - εννοείται χωριστά χρεωμένους, να είναι μουρτζούφλης που δεν είμαι γιαπωνέζος και δε θα με χρεώσει το δεκαπλάσιο και εν τέλει να πληρώνω σύμφωνα με το πειραγμένο του ταξίμετρο;

Κι αν ξεπεράσω όλα τα προηγούμενα πού να πάω; Να πάω να δω τα υποβαθμισμένα πολιτιστικά του κέντρου; Να πάω να δω εκθέσεις ζωγραφικής όπου όλα τα έργα είναι αντιγραφή του στυλ παλιότερων του εξωτερικού; Να πάω μέγαρο και ν' ακούω κοντσέρτο του Μπετόβεν για βήχα και ορχήστρα; Να πάω θέατρο, όπου παραμονεύουν οι χούλιγκαν να μου σπάσουν το κεφάλι, όπου οι ηθοποιοί παίζουν όπως παίζαμε σκετσάκια στο σχολείο, όπου οι σκηνογράφοι κάνουν δήθεν αφαιρετικά φτηνιάρικα σκηνικά, όπου θα δω τους ίδιους χοντρικά που σιχαίνομαι να βλέπω στην τηλεόραση; Να πάω σινεμά και σ' όλο το έργο να μυρίζω τα φουντούνια και τα ποπ-κορν του διπλανού, ακούγοντας συγχρόνως το χρατς-χρουτς απ' τα δόντια του και τα δάχτυλά του που σκαλίζουν το χαρτόκουτο; Να πάω στις παραλίες στις ψαροταβέρνες όπου παραμονεύει η δηλητηρίαση κι όπου τα κατεψυγμένα πουλιούνται για φρέσκα; Να πάω στα σικ εστιατόρια όπου παραμονεύει ο ταμίας να μου τσακίσει το πορτοφόλι χρεώνοντας 10 κι 100 φορές πάνω απ' το πραγματικό κόστος τις μερίδες και πουλάει κρασιά της πλάκας για Σατώ-δεν-ξέρω-τι; Να πάω σε καφέ και να μου χρεώνει το καφεδάκι πιο ακριβά απ' το Μονακό, να αναπνέω τον τσιγαροκαπνό της δήθεν απαγόρευσης και να παρατηρώ σαν τους γέρους του Μάπετ-σόου ποιος μπαινοβγαίνει;

Ή να δώσω τα λεφτάκια μου στις αδηφάγες αεροπορικές εταιρίες κι αν φτάσω σώος να με ληστέψουν ιταλοί, ισπανοί, αφρικανοί, πορτογάλοι, βραζιλιάνοι πορτοφολάκηδες κι άλλοι παρόμοιοι; Αλλά τουλάχιστον μπορώ να διαλέξω ένα τόπο μακριά απ' την "κρίση" και να ξεχαστώ για λίγο.

Κι αν ακολουθήσω το Κηλαηδόνειον "θα κάτσω σπίτι", τι να κάτσω να κάνω; Να βλέπω τα δήθεν δελτία ειδήσεων ή τις ταινίες που τις έχω δει πάνω κάτω όλες, εκτός ίσως από κάτι ψιλοπερίεργες του κουλτουρο-σινε-πλας που δυο στις τρεις παρακαλάς να τελειώσουν μια ώρα αρχύτερα; Ή να πέφτω πάνω στα κανάλια με το τρας-τιβί και τους λογής λογής μαγείρους την ώρα που πρέπει να κάνω δίαιτα; Ή να "σερφάρω" διαβάζοντας του καθενός το μακρύ και το κοντό; Ή τελικά να περιοριστώ στα βιβλία κι όταν (και αν) πάω ογδόντα να λέω ότι έφαγα τη ζωή μου στους τέσσερις τοίχους;