Χωρίς

Τέσσερα και παραπάνω χρόνια πριν είχα ξεκινήσει ένα blog (που λεγόταν blog in fog, το παρόν αν έχετε παρατηρήσει έχει τον αριθμό ΙΙ για να διαφοροποιείται). Όπως έχω εξηγήσει και σε παλιότερο κείμενο, το blog εκείνο το σταμάτησα για δυο λόγους. Ο ένας ήταν μια κριτική που δέχτηκα από ένα φοιτητή, που είπε πάνω κάτω το εξής: "Εντάξει, καλά κάνεις και κρίνεις τους πάντες, αλλά είσαι προηγουμένως βέβαιος ότι όλα όσα γίνονται στο δικό σου χώρο (ενν. στο πανεπιστήμιο), για τα οποία είσαι υπεύθυνος ή συνυπεύθυνος, είναι καλώς καμωμένα;" Τώρα που το σκέφτομαι, ήταν κατά κάποιο τρόπο μια άλλη εκδοχή για το της Καινής Διαθήκης "ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω". Την καρδιά αυτού του ζητήματος δε θέλω να τη θίξω σήμερα, επειδή θα παρασυρθώ σε θέμα αλλότριο. Ο άλλος λόγος ήταν ότι θεώρησα τα κείμενα πολύ απαισιόδοξα, σε βαθμό που δημιουργούσαν πάνω μου μια ανάδραση κατάθλιψης.

Η τελευταία αυτή άποψη εμπεριέχει μια αρνητική αυτοκριτική για την ίδια την ικανότητά μου να αντιλαμβάνομαι την πραγματικότητα. Σημαίνει δηλαδή ότι είχα μια υποψία ότι η πραγματικότητα ήταν καλύτερη, αλλά μια έφεση προς την κατάθλιψη την έκανε να φαίνεται πιο μαύρη. Η κατάθλιψη, έστω ελαφράς μορφής, αυτή καθαυτή δεν ήταν εξ άλλου κάτι προσβλητικό. Ένα manual ψυχιατρικής που είχα προμηθευτεί παλιότερα όταν έφτανε στο σχετικό κεφάλαιο άρχιζε με μια μακριά λίστα διασήμων που ήταν καταθλιπτικοί, θα μπορούσα επομένως να τη θεωρώ και κολακευτική.

Και τώρα η χώρα στην οποία ζω έχει φτάσει στη σημερινή κατάσταση. Όλοι αυτοί που την έφεραν ως εκεί, κρυφοί και φανεροί, περιφέρονται στα μου-μου-έ και στο λοιπό δημόσιο βίο όχι απλώς ατιμώρητοι, αλλά χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ. Είναι σαν υπνωτισμένοι, σα να μην έχουν καμμιά απολύτως συναίσθηση της θέσης τους. Μετά από χρόνια σκλήρυνσης στην κοροϊδία του λαού δεν έχουν καν αίσθηση του δικού τους διασυρμού όταν αυτός συμβαίνει. Πρώην υπουργός, απ' αυτούς που έχουν βασική ευθύνη για την κατάσταση, βγήκε σε ξένο κανάλι προσκεκλημένος από γνωστό δημοσιογράφο, που προφανώς είχε βασικό σκοπό να δείξει μια πέτρα του σκανδάλου, ένα εκ των αρχηγών των ιθαγενών που ξεφτίλισαν τη στατιστική. Και μόνη η παρουσία του αποτελούσε εξευτελισμό, μιας και αυτός και μόνον ήταν ο βασικός στόχος της πρόσκλησής του στην εκπομπή. Πάω στοίχημα ότι ο δημοσιογράφος δεν έδινε δεκάρα για τις απαντήσεις του, όσο δεν έδιναν δεκάρα κι αυτοί που τον έβλεπαν, γιατί ο διάλογος ήταν στοιχειώδης. Βασικά ήθελαν ένα κορυφαίο εκπρόσωπο των βδελυρών Ελλήνων, που θα χρησίμευε ως περίγελως και αποδιοπομπαίος τράγος. Οι ερωτήσεις που του γίνονται κατά βάση αποσκοπούσαν, πέραν του να τον κρατήσουν μπροστά στο γυαλί, στο να φανεί μέσα από τις εκφράσεις του πόσο αποτυχημένοι, ανάλγητοι, αμετανόητοι και εν τέλει ανίκανοι είναι οι εκπρόσωποι αυτής της αποτυχημένης φυλής, άρα και ολόκληρη η φυλή. Έπαιξε ακριβώς τον αναμενόμενο ρόλο, αντέκρουσε τις κατηγορίες, δήλωσε αθώος. Φαντάζομαι ότι εκείνη τη στιγμή σείστηκε το Κολοσσαίο, όλοι έστρεψαν τον αντίχειρά τους προς τα κάτω γι' αυτόν και για όλους εμάς, δεν υπάρχουν καλοί Έλληνες και κακοί Έλληνες. Και τα λέω όλα αυτά όχι τόσο για τη ντροπή, που είναι από μόνη της ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο, αλλά για το ότι ο διασυρόμενος φάνηκε να μη κατάλαβε τίποτε ... Για μια στιγμή τον λυπήθηκα.

Φυσικά δεν περιμένω όλοι αυτοί, που συστηματικά έβαζαν και βάζουν στη βιτρίνα του λόγου τους την έννοια του έθνους και της πατρίδας, να καταλάβουν πόσο κακή επένδυση έκαναν σ' αυτή τους τη στρατηγική. Γιατί αν τους κρίνουμε με βάση αυτές τις έννοιες που προτίμησαν κι εκμεταλλεύτηκαν τόσα χρόνια, το μυαλό μας εύκολα, πολύ εύκολα, θα αναρωτηθεί άν έχουν διαπράξει το αδίκημα της εσχάτης προσβολής της πατρίδας, δηλαδή της εσχάτης προδοσίας, για την οποία το ποινολόγιο είναι δεδομένο και περιορισμένο.

Ας βρω και κάτι να χαρώ: Καταθλιπτικός ή όχι είχα και λίγα σύρει στην ελληνική μας (μη) κοινωνία κι όσα είχα πει της άξιζαν μέχρι κεραίας.