Το παρκάρισμα, η ασυδοσία και οι τυρόπιτες

Πάω να περάσω μια διάβαση, μαζί με άλλους. Εκείνη τη στιγμή έρχεται και παρκάρει μπροστά μας ένα άσπρο τζιπ. Το παρακάμπτω για να περάσω απέναντι, αλλά έχω νευριάσει και φτάνοντας στο άλλο πεζοδρόμιο γυρίζω και βγάζω μια φωτογραφία με το κινητό. Βγαίνει από το τζιπ ένας ψηλός, γυμνασμένος και καλοβαλμένος γιάπης και μου ζητάει το λόγο. Του λέω "είναι για να σε βάλω στο Facebook που έκλεισες τη διάβαση". Με πλησιάζει απειλητικά, κάθεται από πάνω μου, με περνάει κι ένα κεφάλι. Σκέφτομαι πως άμα οι πιο "πολιτισμένοι" Έλληνες συμπεριφέρονται έτσι δεν έχουμε καμμιά πλέον ελπίδα. Εκείνη την ώρα περνάνε δυο τύποι γύρω στα 20-25, έχουν δει τη σκηνή, του λένε "τρέχει τίποτε παλληκάρι; εκεί θα το αφήσεις το αυτοκίνητο;" Τον αναλαμβάνουν αυτοί στη συνέχεια, εγώ συνεχίζω το δρόμο μου. Λέω, μπορεί να υπάρχει ελπίδα.

Περνάω βράδυ, μετά τα μαγαζιά, από πεζόδρομους. Είναι γεμάτοι παρκαρισμένα αυτοκίνητα, από ευέλπιδες νέους που πάνε για ποτό, αλλά δεν καταδέχονται να παρκάρουν πιο κάτω και να κάνουν δυο βήματα με τα πόδια.

Περπατάω σε φαρδύ πεζοδρόμιο και βλέπω να έρχεται καταπάνω μου ένα αυτοκίνητο, που προφανώς φιλοδοξεί να "παρκάρει" ακριβώς στο κέντρο του πεζοδρομίου, αλλά συμπτωματικά αποτελώ εμπόδιο. Μέσα είναι μια άνετη νεαρή οδηγός, που εμφανώς συγκρατείται να μην κορνάρει που την καθυστερώ, αλλά κάνει υπομονή για να φύγει απ' τη μέση ο παππούς. Της λέω "αν δεν κάνω λάθος τα πεζοδρόμια είναι για πεζούς". Μου λέει "εδώ είναι το μαγαζί μου, παρκάρω μπροστά του". Της λέω "να ρωτήσουμε και την τροχαία αν συμφωνεί". Εκεί για πρώτη φορά γίνεται η έκφρασή της λιγότερο άνετη. Σκέφτομαι πως δεν πρόκειται να φάω όλη την ώρα μου κάνοντας καβγάδες, φεύγω, αυτή παρκάρει και βολεύεται, αυτή είναι η Ελλάδα, για καλύτερα αν ήθελα ας πήγαινα Αυστραλία.

Λίγο πιο κάτω σε μια στροφή στη διασταύρωση δυο λεωφόρων είναι ένα τυροπιτάδικο. Κάποιοι που τους πέφτει βαρύ το περπάτημα παρκάρουν ακριβώς απ' έξω και πίνουν καφέ μαζί με την τυρόπιτα. Κάποιοι άλλοι πάνε απέναντι και παίζουν προπό. Άλλοι πάνε και πιο μακριά. Σε λίγο έρχεται ένα λεωφορείο και κλείνει τη στροφή μιας και δεν χωράει να στρίψει. Έχω δει την ίδια σκηνή επανειλημμένα. Μερικές φορές πετάγεται ο δράστης απ' το τυροπιτάδικο ή απ' το προπατζίδικο, δήθεν καταϊδρωμένος. Άλλες φορές τα πράγματα δεν εξελίσσονται τόσο ευνοϊκά, φρακάρουν και οι δύο λεωφόροι για μισή ή μια ώρα και οι ουρές περνάνε το χιλιόμετρο. Την τελευταία φορά που έπεσα σ' αυτό το θέαμα εμφανίστηκε μετά από ποιος ξέρει πόση ώρα ένας τύπος με τσάντες και δυο μικρά παιδιά, που προφανώς είχε πάει για ψώνια μακριά, αλλά γλύτωσε το ξύλο λόγω των μικρών.

Σ' ένα άλλο τυροπιτάδικο που είναι σε σημείο που διασταυρώνονται δυο από τις πιο μεγάλες λεωφόρους της Αθήνας είναι μονίμως αυτοκίνητα που μισοκαβαλλάνε το πεζοδρόμιο. Παραπάνω είναι και το υπουργείο προστασίας του πολίτη ή δημόσιας τάξης ή όπως το λένε τώρα. Μόλις ανοίξει το απέναντι φανάρι ορμάνε κάθε φορά αυτοκίνητα από δυο λωρίδες που πρέπει ξαφνικά να στριμωχτούνε σε μιάμιση για να φάνε οι άρχοντες τις τυρόπιτες χωρίς να ενοχληθούν και να περπατήσουν. Στο λαιμό να τους καθίσουν.


Comments

Popular posts from this blog

Ένας ιστορικός πίνακας γεμάτος σημαίες

Το έγκλημα στο Οριάν Εξπρές

Ταξίδι με το οχηματαγωγό κατά το σωτήριον έτος 2023