Πώς να καταλάβετε τον πολιτικό που σας δουλεύει

Οι πολιτικοί, οι αρχηγοί, οι ηγεμόνες, ακόμη και οι διευθυντές επιχειρήσεων, ποτέ δεν ήταν οι ειλικρινέστεροι των ανθρώπων. Θυμάμαι μια δήλωση που έκανε ο Wozniak, πως ο πατέρας του που ήταν διακεκριμένος μηχανικός (rocket scientist στην κυριολεξία) του είπε ότι ο μηχανικός πρώτα απ’ όλα ενδιαφέρεται για την αλήθεια. Ο ίδιος ακολουθώντας, είπε, τη συμβουλή του πατέρα του ποτέ δεν κατάφερε να μπει στη νοοτροπία του manager, όπως ο φίλος του και κατά καιρούς αντίπαλός του Steve Jobs, επειδή ήθελε να παραμείνει μηχανικός. Ο Jobs δημιούργησε μια αυτοκρατορία, ο Woz είναι ένα ζωντανό υπόδειγμα στις καρδιές πολλών μηχανικών υπολογιστών, είναι ο «ορισμός» του μηχανικού υπολογιστών.

Δεδομένου πως έχω πια μια ηλικία, έχω δει κάμποσες «γενιές» πολιτικών ανδρών. Στα μακρινά μου νιάτα θυμάμαι ακόμη τη γενιά των Γεώργιου Παπανδρέου, Κωνσταντίνου Καραμανλή, Παναγιώτη Κανελλόπουλου, Χαρίλαου Φλωράκη, Ηλία Ηλιού και Λεωνίδα Κύρκου. Δεν παίρνω όρκο πως κανένας τους δεν έλεγε ποτέ ενσυνείδητα ψέμματα, ίσως να ήμουν και πολύ νεαρός για να το κρίνω. Ίσως μερικές φορές αναρωτιόμουνα τι έκρυβε πίσω απ’ την ανέκφραστη σιγουριά του ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ή πόσο αληθινή ήταν η «σοσιαλιστική φλόγα» στα μάτια του κατά κοινή ομολογία λαοπλάνου Αντρέα Παπανδρέου.

Ποτέ όμως δε θυμάμαι να είχα δει τόσους πολλούς πολιτικούς όλου του φάσματος να μου δίνουν την αίσθηση του ξαδιάντροπου δουλέματος, της κοροϊδίας μπροστά στα μάτια μου, όσο σήμερα. Στο νου μου ανεβαίνει άθελά μου μια έκφραση συνεχώς: «Αυτός μας έχει για τα μπάζα».

Έχω επανειλημμένα αναζητήσει το ίδιο αίσθημα σε σύγχρονους και κάπως παλιότερους ξένους, να δω κατά πόσο αυτό συμβαίνει σε τέτοιο βαθμό κι αλλού, κατά πόσο είναι σύμπτωμα που οφείλεται στον παρατηρητή κι όχι στον παρατηρούμενο. Έχω παρακολουθήσει μερικές δεκάδες ομιλιών του Obama, του Clinton και του Bush. Έχω ακούσει ακόμη αποσπάσματα από ομιλίες του Cameron, του Brown, του Blair, της Merkel και του Scheuble. Οι χειρότεροι απ’ αυτούς σε βάζουν απλώς σε υποψίες. Το ειρωνικό χαμόγελο του Blair μπορεί να σε κάνει να αναρωτηθείς αν οφείλεται σε διάθεση να σε ξεγελάσει ή να σε σνομπάρει. Σε κανενός όμως το βλέμμα δε μπορείς να ανιχνεύσεις το ξεδιάντροπο δούλεμα. Ίσως είναι πιο ειλικρινείς, ίσως απλώς ξέρουν τη δουλειά τους καλύτερα, αλλά τουλάχιστο προσπαθούν πολύ (κι επιτυχημένα) να μη μας προσβάλλουν κατάματα.

Αλλά δεν είναι μόνο η ψυχολογία. Τον ψεύτη πολιτικό έχει γίνει πια απογοητευτικά απλό να τον καταλάβεις. Είναι αυτός που όταν είναι στην αντιπολίτευση βρίσκει φριχτό κάθε μέτρο της κυβέρνησης, που δεν ψηφίζει ποτέ κανένα της νομοσχέδιο, που βρίσκει κάθε σοφιστεία για να κάνει αντιπολίτευση για την αντιπολίτευση. Είναι αυτός που προσπαθεί να σε πείσει ότι αυτός έχει πάντα δίκιο κι όλοι οι άλλοι πάντα άδικο, πως έχει το αλάθητο του πάπα. Είναι αυτός που καταργεί με δυο λόγια τους νόμους της λογικής και των πιθανοτήτων.

Είναι αυτός που μετά όταν παρ’ ελπίδα βρεθεί στην πλευρά της κυβέρνησης κάνει αυτά που πριν κατηγορούσε. Είναι αυτός που ενδιαφέρεται περισσότερο για διορισμούς των κομματικών του στελεχών και λιγότερο για δημιουργία σύγχρονων ανοιχτών θεσμών. Είναι αυτός που στις σημαντικές θέσεις δε βάζει αυτούς που γνωρίζουν το αντικείμενο, αλλά τα κομματόσκυλα και τους οσφυοκάμπτες που θα τον διευκολύνουν να περάσει ό,τι επιθυμεί. Είναι αυτός που υπόσχεται μεταρρυθμίσεις και τις αναβάλλει κάθε μέρα για την επόμενη. Είναι αυτός που αντίθετα κάνει εύκολες, ανέξοδες και επιπόλαιες «μεταρρυθμίσεις». Είναι αυτός που αναβάλλει τα σημαντικά και δυσάρεστα για μετά τις επόμενες εκλογές, τις οποίες κανονίζει να χάσει. Είναι αυτός που αφήνει τα δύσκολα για τους πολιτικούς του αντιπάλους. Είναι αυτός που δε μελετάει τα προβλήματα για να τα λύσει, απλώς επιλέγει να μην τα βλέπει.

Είναι αυτός που δεν χρησιμοποιεί επιχειρήματα και δεδομένα, αλλά απευθύνεται στο θυμικό σου. Είναι αυτός που προσπαθεί να σε παρασύρει με εμπρηστικά συνθήματα και «καταγγελίες», καλή ώρα όπως ο Χίτλερ τα πλήθη της Νυρεμβέργης. Είναι αυτός που φωνάζει υστερικά και κατηγορεί όλους τους άλλους ως διεφθαρμένους. Είναι αυτός που κάθε τόσο κάνει εύκολες «καταγγελίες», που βλέπει παντού συνωμοσίες, αλλά δεν καταφέρνει να δει τα πραγματικά προβλήματα. Είναι αυτός που διασπαθίζει τα δημόσια έσοδα για να προβάλει το προσωπικό του έργο. Είναι αυτός που ζητάει συνεχώς εκλογές και κόντρα εκλογές την ώρα που η χώρα καταστρέφεται. Είναι αυτός που δε συμφωνεί με κανέναν άλλο, που κάνει το κοκοράκι δεξιά κι αριστερά, που δεν συναινεί σε συμβιβαστικές λύσεις και σε συνεργασίες κομμάτων.

Είναι αυτός που μετράει τα πάντα σε ψήφους για το κόμμα του και παίρνει τις ανάλογες λαϊκίστικες θέσεις. Είναι αυτός που καταγγέλλει δημόσια τη βία και κρυφά βάζει τους μπράβους του να δέρνουν όσους του φέρνουν αντιρρήσεις. Είναι αυτός που είναι ενάντια σε όλους και  σε όλα, που αν τον κλείσεις σ’ ένα δωμάτιο θα δείρει τον εαυτό του.

Είναι απελπιστικά εύκολο σήμερα να καταλάβεις αυτόν που σε κοροϊδεύει, εκτός βέβαια αν δε θέλεις να το δεις επειδή σε δένουν συμφέροντα μαζί του. Φυσικά πού και πού υπάρχει και η απλή άγνοια ή ακόμη και η βλακεία, αλλά είναι στατιστικά ασήμαντη μιας και οι Έλληνες είμαστε υπερβολικά ενημερωμένοι και υπερβολικά ξύπνιοι, παραπάνω απ’ όσο χρειάζεται για να δημιουργήσουμε μια κοινωνία με συνοχή.

Comments

Popular posts from this blog

Ένας ιστορικός πίνακας γεμάτος σημαίες

Το έγκλημα στο Οριάν Εξπρές

Ταξίδι με το οχηματαγωγό κατά το σωτήριον έτος 2023