Blog in Fog (II)

Είναι καιρός που θέλω να γράψω αυτό το κείμενο, είναι κάτι που νιώθω σαν υποχρέωση, κυρίως απέναντι σε όσους νομίζουν ότι έχουμε φτάσει κοντά σε κάτι που είναι ο πάτος του βαρελιού. Λέω λοιπόν, για να διευκολύνω αυτούς που βαριούνται να διαβάσουν παρακάτω, ότι υπάρχει δίπλα μας κόσμος παρόμοιος με μας, ίσως και πολύ καλύτερος, που δεν έχουμε ιδέα τι έχει τραβήξει και τι τραβάει, όντας μέσα στην καταναλωτική μας μακαριότητα, τη δημιουργημένη με άφθονα δανεικά. Κάποιοι μάλιστα απ' αυτούς είναι δανειστές μας, παρά το ότι ανήκουν στους μη έχοντες. Στον κόσμο αυτόν μπορούμε άνετα να προσγειωθούμε ανώμαλα αν συνεχίσουμε μέσα στην επιπολαιότητά μας. Στις αρχές της δεκαετίας του '90 είχα την "τύχη" να βρεθώ στο Βελιγράδι, σε καιρούς δύσκολους. Δεν ξέρω τι μπορεί να είναι η ευρύτερη Σερβία, αλλά το Βελιγράδι είναι μια ευρωπαϊκή πόλη, με κτήρια κεντροευρωπαϊκής αντίληψης, που πολύ λίγη σχέση έχουν με την αθηναϊκή "πολυχρωμία". Οι άνθρωποι ήταν είναι πολύ πιο κοντά ...

Ανάμεσα στο 1400 και στο 1700 έγιναν της μόδας βιβλία με χάρτες νησιών του Αιγαίου. Ίσως έφταιγε η γοητεία της ανατολής, ίσως το όνειρο τόπων μακρινών κι εξωτικών. Τα "νησολόγια" δείχνουν χάρτες που δε δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στην ακρίβεια των τοποθεσιών και των ακτογραμμών, οπότε απευθύνονται λιγότερο σε ναυτικούς και πιο πολύ σε ρομαντικούς αριστοκράτες. Η ιταλική λέξη "isolario" παραπέμπει όχι μόνο στην "isola" (νησί), αλλά και στη μοναξιά (solitudine) ή την απομόνωση (isolamento), λέξεις που έτσι κι αλλιώς συγγενεύουν ετυμολογικά. Ένα τέτοιο βιβλίο είναι καλό για μελαγχολικούς ταξιδιώτες της πολυθρόνας . Το πρότυπο όλων αυτών κατά πάσα πιθανότητα είναι το " Liber Insularum Archipelagi ", το βιβλίο των νήσων του Αρχιπελάγους (δηλαδή του Αιγαίου), που είχε όμως διαφορετικό σκοπό, κάτι ίσως ανάμεσα σε τουρισμό, μελέτη αρχαιοτήτων και κρατική συλλογή πληροφοριών.  Γράφτηκε λίγο πριν την άλωση από τον φλωρεντινό ιερωμένο Cristoforo  Buondelmo...