Το ιδιωτικό δημοσιοϋπαλληλίκι

Επειδή κατά καιρούς έχω γράψει διάφορα για το ελληνικό δημόσιο, ας πω και μερικά για τον ιδιωτικό τομέα για να μη μείνει αδικημένος.

Δεδομένου ότι ένας από τους πιο ανταγωνιστικούς κλάδους του ιδιωτικού τομέα είναι αυτός της κινητής τηλεφωνίας, θα πίστευε κανείς ότι όλα εκεί δουλεύουν ρολόι. Για να δούμε ...

Την περασμένη Δευτέρα δέχτηκα άλλο ένα τηλεφώνημα προώθησης τηλεπικοινωνιακών προϊόντων. Το συγκεκριμένο όμως μου κίνησε το ενδιαφέρον γιατί μου προσφερόταν ένα πακέτο κινητού Internet, σαν αυτό που είχα, αλλά με το διπλό όγκο δεδομένων στην ίδια περίπου τιμή. Αποφάσισα λοιπόν να το πάρω και να διακόψω κάποια στιγμή το παλιό άλλης εταιρίας.

Η κυρία που ήταν στην άλλη άκρη της γραμμής μου είπε ότι θα έστελνε με κούριερ τα συμβόλαια και το «στικάκι» που παρέχει η εταιρία την επόμενη Πέμπτη. Δεν ήταν βιαστικό, αναρωτήθηκα μεν γιατί χρειαζόταν τρεις μέρες αλλά δεν είπα τίποτε. Την επόμενη μέρα δέχτηκα άλλο ένα τηλεφώνημα από την ίδια υπάλληλο του τμήματος πωλήσεων. Μου είπε ότι υπήρχε ένα μικρό τεχνικό πρόβλημα και ότι η παραλαβή μπορούσε να γίνει Παρασκευή, δέκα με μία. Πρόσθεσε ότι παρ’ όλα αυτά η ενεργοποίηση της υπηρεσίας ίσως προλάβαινε να γίνει το ίδιο απόγευμα. Και για να δείξει πόσο εξυπηρετική ήταν μου είπε ότι οποτεδήποτε θα μπορούσα να της τηλεφωνήσω αν υπήρχε πρόβλημα. Ύστερα μου έδωσε ένα νούμερο που τελειώνει σε μηδενικά. Της είπα ότι η επικοινωνία με ένα τέτοιο νούμερο, προφανώς τηλεφωνικού κέντρου εταιρίας, αποτελεί συνηθισμένο και γνωστό βασανιστήριο, αλλά το προσπέρασε λέγοντας ότι αν τη ζητούσα με το όνομά της θα την περνούσαν αμέσως στο τηλέφωνο.

Ο ασθμαίνων υπάλληλος της μεταφορικής έφτασε καλές τρεις. Θα μπορούσα να είχα φύγει, αλλά έτυχε να μην έχω λόγο. Μου ζήτησε μια σειρά από υπογραφές στα συμβόλαια, που ήταν κάμποσες σελίδες και με μικρά γράμματα. Προσπάθησα να βρω τα βασικά, κόστος, είδος υπηρεσίας, διάρκεια συμβολαίου. Μετά βίας κατάφερα να βρω μόνο το τρίτο σε λογικό χρόνο, χωρίς δηλαδή να κάνω τον μεταφορέα να περιμένει κανένα μισάωρο, που θα ήταν ο λογικός χρόνος ανάγνωσης ενός τέτοιου κειμένου.

Παρασκευή βράδυ και Σάββατο είχα την ατυχή έμπνευση να δοκιμάσω το προϊόν. Εμφανώς δεν έπαιζε, γιατί δεν ήταν «ενεργοποιημένο», όπως επιβεβαίωσε και το σχετικό “help desk”. Την τελευταία φορά που τους τηλεφώνησα, Σάββατο απόγευμα, κι αφού η γραμμή έπεσε και ξαναπλήρωσα τα μηδέν κόμμα κάτι λεπτά από δική τους αιτία, ο τελευταίος υπάλληλος μου είπε ότι καλά θα έκανα να επικοινωνήσω με τις πωλήσεις, από Δευτέρα φυσικά που θα άνοιγαν με το καλό. Την Κυριακή απέφυγα να ασχοληθώ, για να μη δοκιμάσω άλλο τα νεύρα μου.

Δευτέρα τηλεφώνησα κατά τις δέκα, να μην τους ανησυχήσω και πρωί πρωί. Αφού μίλησα με τους τεχνικούς και μου επιβεβαίωσαν για μια ακόμη φορά ότι δεν είχε γίνει η ενεργοποίηση, ζήτησα τη γνωστή κυρία, μήπως και είχε την καλοσύνη να επιταχύνει τις διαδικασίες. «Ναι, βεβαίως, θα της μεταβιβάσουμε το αίτημά σας», μου είπαν, «αλλά τεχνικά δεν υπάρχει τρόπος να την συνδέσουμε απ’ ευθείας». «Τεχνικά» μιλώντας, μια εταιρία τηλεπικοινωνιών έχει τεχνικό πρόβλημα εσωτερικής επικοινωνίας, τι ωραία.

Με πήρε τηλέφωνο καλές τρεις, όταν το πρόβλημα είχε λυθεί και το τηλεφώνημά της ήταν περιττό. Της εξήγησα ότι μια βδομάδα από την παραγγελία ως την ενεργοποίηση σ' ένα τέτοιο προϊόν, δηλαδή για κάτι που σ’ ένα κατάστημα θα γινόταν σε λίγα λεπτά, ήταν μια μεγάλη, μια πελώρια υπερβολή. Μου εξήγησε τις διαδικασίες, σύμφωνα με τις οποίες όλα είχαν εξελιχθεί άψογα και φυσιολογικά. Ήθελα να προσθέσω ότι η εικόνα που μου έδινε ήταν σκέτο δημοσιοϋπαλληλίκι, αλλά ύστερα κατάλαβα ότι στην Ελλάδα το πρόβλημα δεν είναι ο δημόσιος τομέας, αλλά το ελληνικό αγύριστο κεφάλι.