Τόσο πιο αυθάδεις όσο πιο αγράμματοι

Γίνεται σε τηλεοπτικό κανάλι συζήτηση για τα της ανώτατης παιδείας, εν όψει μάλιστα νέου νόμου που σίγουρα θα γεννήσει αντιπαραθέσεις σε ποικίλα πεδία. Μεταξύ των προσκεκλημένων είναι πρύτανης που αγωνίζεται να συμπληρώσει δυο προτάσεις τη φορά που με μύριους κόπους θα πάρει το λόγο. Ο οικοδεσπότης δημοσιογράφος αντί να περιοριστεί σε ερωτήσεις και στοιχειώδη συντονισμό πετάγεται συνεχώς απ' το ένα θέμα στο άλλο (επειδή δήθεν έτσι θα κρατήσει το ενδιαφέρον του τηλεθεατή), διακόπτει τις απαντήσεις, ιδίως τη στιγμή που αρχίζουν να γίνονται ενδιαφέρουσες και να θίγουν σοβαρά προβλήματα, επιμένει να φέρνει στο προσκήνιο επουσιώδη και βλακώδη πλην πιασάρικα θέματα κι αναλίσκεται σε περιπτωσιολογία ανασυρμένη απ' τις φοιτητικές του εμπειρίες, για τις οποίες ουδείς ενδιαφέρεται. Ο πρύτανης επισημαίνει το πρόβλημα με δυο λόγια και εκλιπαρεί να τον αφήσουν να μιλήσει για τα ουσιώδη. Δεν υπάρχει όμως έλεος απ' τον παντογνώστη και παντοδύναμο οικοδεσπότη. Για να μη πω ότι υπάρχει ένα χάος παιδείας ανάμεσα σ' ένα πανεπιστημιακό κι ένα δημοσιογράφο, το οποίο ο δεύτερος θα 'πρεπε στοιχειωδώς να συναισθάνεται, θα το θέσω ως θέμα εξειδίκευσης: Ο μέσος δημοσιογράφος (στην καλύτερη γι' αυτόν περίπτωση) γνωρίζει απείρως λιγότερα για τα προβλήματα της ανώτατης παιδείας απ' τον μέσο πανεπιστημιακό, κατά τον ίδιο τρόπο που ο μέσος δημοσιογράφος γνωρίζει λιγότερα για τις αποχετεύσεις από το μέσο υδραυλικό. Αν ο δημοσιογράφος είχε ελάχιστη συναίσθηση της μειονεκτικής θέσης του θα 'πρεπε να συμπεριφέρεται με πιότερη μετριοφροσύνη, να αφήνει τους καλεσμένους να αναλύουν τα θέματα και να περιορίζεται στον κατάλογο με τις σημειωμένες ερωτησούλες του χωρίς να αποκλείει στους φιλοξενουμένους να βγαίνουν εκτός καταλόγου, μήπως και τελικά ακουστεί κάτι ενδιαφέρον.

Στη συνέχεια της εκπομπής βγαίνει ως από τηλεφώνου θεός έτερος δημοσιογράφος, διευθυντής σκουπιδιάρικης εφημερίδας. Αρχίζει κι αυτός να ροκανίζει το χρόνο αναπτύσσοντας ένα επουσιώδες κουτσομπολίστικο πιασάρικο θεματάκι, που έχει "αποκαλύψει" η φυλλάδα του (δηλαδή κάνει μεταξύ άλλων και γκρίζα διαφήμιση) και που έχει μακρινή μόνο σχέση με το κύριο θέμα της κουβέντας. Παραληρεί νομίζοντας ότι "βάζει στη θέση τους" τους ρέμπελους πανεπιστημιακούς και φυσικά, όπως κι ο προηγούμενος, εξακολουθεί να μην έχει συναίσθηση της ασχετίλας του με το αντικείμενο της συζήτησης.

Έτσι λοιπόν καταστράφηκε μια ακόμη τηλεοπτική ευκαιρία να ειπωθεί κάτι ενδιαφέρον περί την παιδεία στο γυαλί. Απορώ πάντως με το κουράγιο ορισμένων αξιόλογων συμπολιτών μας να βγαίνουν στα κανάλια, γνωστού όντος από καιρό ότι "όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρών' οι κότες".