Blog in Fog (II)

Πέρασα μια βδομάδα σε μια περιοχή της Ισπανίας που ποτέ δεν είχα δει ως τώρα από κοντά. Είναι η περιοχή στο κέντρο της βόρειας πλευράς, γνωστή ως Αστούριας. Βρέχεται απ' τον Ατλαντικό, που φέρνει κρύους αέρηδες και βροχές. Είναι σχετικά απομονωμένη, επειδή είναι στην άκρη της χώρας κι έχει βουνά στην πλάτη της, ενώ δύσκολα επικοινωνεί και προς τη Γαλλία λόγω των Πυρηναίων. Δεν έχει σπουδαία αξιοθέατα. Έχει μακριές φαρδιές αμμουδιές, αλλά για τον Έλληνα που ξέρει το Αιγαίο είναι κρύες και λασπερές. Οι τολμηροί είναι γυμνοί στην άμμο, οι λιγότερο τολμηροί φορούν την ίδια ώρα ως και μπουφάν με γούνα. Η περιοχή είναι στο περιθώριο των εμπορικών διαδρομών λόγω της περιφερειακής θέσης της και των δυσκολιών πρόσβασης. Ωστόσο φαίνεται να το προσπαθεί, σε μεγάλο βαθμό με κοινοτικούς πόρους. Οι κορυφογραμμές της είναι φυτεμένες με ανεμογεννήτριες. Τα ταξί της είναι σε μεγάλο ποσοστό υβριδικά. Δημιουργούνται πολιτιστικά κέντρα και εκσυγχρονίζονται τα λιμάνια, ώστε να είναι ανάμεσα στην ευρωπα...

Σε κυριακάτικη (σημερινή) μεσημεριανή πολιτική εκπομπή κρατικού καναλιού γίνεται συζήτηση για τις ευθύνες των πολιτικών, αν "ο λαός επιζητεί αίμα" κι αν πρέπει να δοθεί. Βουλευτής της δεξιάς αντεπιτίθεται στους δημοσιογράφους που του θέτουν κακές ερωτήσεις, μιλώντας για τις υπό την τράπεζα χρηματοδοτήσεις των τελευταίων. Μολονότι έχει δίκιο, άλλα λόγια βρε παιδιά. Παίρνει το λόγο βουλευτής της αριστεράς και λέει ότι ο βουλευτής βασικά είναι χειροκροτητής και δεν έχει καμμιά εξουσία, αφού δε μπορεί να φέρει αντίρρηση στο κόμμα. Δηλαδή είναι κι αυτός παρατρεχάμενος, ταπεινό μέρος του μηχανισμού, παίρνει για το θεαθήναι τη βουλευτική αποζημίωση και τις λοιπές διευκολύνσεις (όπως καλή ώρα διαδίδονται τεράστιες αμοιβές για να προωθούν τη φήμη των τραγουδιστών), και εν τέλει αδίκως κατηγορείται για τον Τιτανικό. Μπράβο παιδιά, όλοι ανεύθυνοι. Ευτυχώς τέλειωσε κι αυτό. Ησύχασα γιατί είχα μιαν ανησυχία.

Μέρα και νύχτα τα κανάλια της τουβούλας μαγειρεύουν. Την ώρα που το ένα μαγειρεύει ειδήσεις το διπλανό μαγειρεύει πιλάφια. Και τούμπαλιν. Βέβαια στη χώρα τούτη όλα μετατρέπονται σε μαγείρεμα και όλα γίνονται για το μαγείρεμα. Τα ταξίδια γίνονται για το μαγείρεμα, οι ταινίες εξυμνούν το μαγείρεμα, τα μυθιστορήματα γίνονται για το μαγείρεμα, οι βραδινές έξοδοι για το μαγείρεμα των άλλων, οι φωτογραφίες δείχνουν πιάτα διακριτικά διακοσμημένα, οι καλόγεροι κάνουν αγρυπνίες γράφοντας καλογερικές μαγειρικές, μέχρι και οι εξετάσεις διδακτορικών διατριβών, δηλαδή προϊόντα υψηλής θεωρητικά διανόησης, καταλήγουν σε τσιμπούσι, μιας και στην Ελλάδα οι σχετικές εξετάσεις είναι πάντοτε επιτυχείς. Return. Πήγα μια φορά σ' ένα εστιατόριο απ' αυτά που προσφέρουν πολυεθνικό μενού, από την εγγύς ανατολή ως την άπω. Είδα τον μακρύ κατάλογο των πιάτων. "Βρε τι 'ναι τούτο;" είπα μέσα μου και θάμαξα. Πεντέξι περιοχές του πλανήτη, με δεκάδες πιάτα ανά περιοχή. Πέντε μαγείρους θα 'χει...

Τέσσερα και παραπάνω χρόνια πριν είχα ξεκινήσει ένα blog (που λεγόταν blog in fog , το παρόν αν έχετε παρατηρήσει έχει τον αριθμό ΙΙ για να διαφοροποιείται). Όπως έχω εξηγήσει και σε παλιότερο κείμενο , το blog εκείνο το σταμάτησα για δυο λόγους. Ο ένας ήταν μια κριτική που δέχτηκα από ένα φοιτητή, που είπε πάνω κάτω το εξής: "Εντάξει, καλά κάνεις και κρίνεις τους πάντες, αλλά είσαι προηγουμένως βέβαιος ότι όλα όσα γίνονται στο δικό σου χώρο (ενν. στο πανεπιστήμιο), για τα οποία είσαι υπεύθυνος ή συνυπεύθυνος, είναι καλώς καμωμένα;" Τώρα που το σκέφτομαι, ήταν κατά κάποιο τρόπο μια άλλη εκδοχή για το της Καινής Διαθήκης "ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω". Την καρδιά αυτού του ζητήματος δε θέλω να τη θίξω σήμερα, επειδή θα παρασυρθώ σε θέμα αλλότριο. Ο άλλος λόγος ήταν ότι θεώρησα τα κείμενα πολύ απαισιόδοξα, σε βαθμό που δημιουργούσαν πάνω μου μια ανάδραση κατάθλιψης. Η τελευταία αυτή άποψη εμπεριέχει μια αρνητική αυτοκριτική για την ίδια την ικανότητά μου να α...

Σε μια τεχνική συνάντηση πριν καμμιά δεκαριά χρόνια έπαιρνε μέρος ένας Ιρανός. Το βράδυ στο κοινωνικό μέρος του προγράμματος και μπροστά σ' ένα τραπέζι γεμάτο μπίρες με ρώτησε από πού προέρχεται το όνομά μου, Μιλτιάδης.Έβαλα τα γέλια, λέγοντάς του εν είδει προλόγου ότι το θέμα άπτεται παλιότερων ελληνο-περσικών σχέσεων. Ύστερα του είπα για τη μάχη του Μαραθώνα. Έδειξε τέλεια άγνοια του γεγονότος. Ίσως ο Μαραθώνας ήταν μια παρονυχίδα στην ιστορία της μεγάλης περσικής αυτοκρατορίας, ίσως η αρχαία ιστορία δεν είναι στις προτεραιότητες του σημερινού Ιράν, ίσως κι αυτοί (όπως όλοι) παραλείπουν απ' την εθνική τους ιστορία τις δυσάρεστες σελίδες, ίσως απλώς ήταν κακός μαθητής στο σχολείο. Όσο κι αν έχω συνειδητοποιήσει ότι οι Έλληνες δίνουμε υπερβολική σημασία στην ιστορία μας (και ξεχνάμε τα σημερινά μας χάλια), μου πήρε λίγη ώρα να το χωνέψω. Αλλά πιο αχώνευτο ήταν αυτό που είδα σε μια σχετική εκπομπή του History Channel (προβλημένη από ελληνικό κανάλι) με θέμα ακριβώς τη μάχη του Μ...