Το παράλογο σθένος του ρατσισμού
Το να είσαι ρατσιστής, το να είσαι εθνικιστής, δε λέω, χρειάζεται ένας σθένος, μια δύναμη θέλησης για να παραμερίζεις τη σκληρή πραγματικότητα και να ζεις στον κόσμο σου, ή, ισοδύναμα, μπόλικη στραβομάρα. Ίσως αν δεν είσαι Έλληνας να είναι πιο εύκολο, αν είσαι όμως τι μπορεί να ζηλέψουν οι άλλοι από σένα; Βέβαια "ανθρώπων έκαστος δύο πήρας φέρει", αλλά όσο κι δε βλέπουμε τη δική μας, δε βλέπουμε του διπλανού που μας μοιάζει; Τι να πρωτοθαυμάσω στη ράτσα μας, τις επιδόσεις της στη διαφθορά, την ψευτομαγκιά, την προσπάθεια του ενός να ταλαιπωρήσει όσο γίνεται τον άλλο, τι τέλος πάντων; Το κλέος των προγόνων, αν χρησιμεύει σε κάτι, θα έπρεπε να είναι το να δείχνει στα σημερινά στραβάδια το χάλι τους το μαύρο. Αν μάλιστα ανήκουμε γενετικά στην ίδια ράτσα μ' αυτούς η κατάσταση είναι πιο μαύρη, γιατί θα πει πως είμαστε ο εκφυλισμός της φυλής.
Πήγα σε επαγγελματική συνάντηση. Όσοι ήταν να φτάσουν στο εν λόγω σημείο συνάντησης έφτασαν με καθυστέρηση από μισή ως μια ώρα. Και δεν ήταν η πρώτη συνάντηση, το ίδιο έγινε και στις δυο προηγούμενες με την ίδια ομάδα. Και δεν ήταν τυχαίοι, ο ένας συνάδελφος πανεπιστημιακός, νέος, δεν μπορείς να τον πεις παλιομοδίτη, δε μπορείς να παρηγορηθείς πως αυτός είναι "της παλιάς σχολής", να πεις "αλλά οι νέοι σίγουρα θα
'ναι πιο 'Ευρωπαίοι'". Οι άλλοι επίσης με μη ευκαταφρόνητη εκπαίδευση. Σαν τους είπα ότι άργησαν, κάπως έμμεσα βέβαια και διστακτικά, για να μη φανώ πολύ γρουσούζης (γιατί σ' αυτόν τον τόπο ο ίσιος φαίνεται στραβός κι ο στραβός ίσιος) ο ένας είπε με καμάρι: "Όχι μόνο άργησα, μα θα κάνω και τηλεφωνήματα πρώτα" και συνέχισε διάλογο προς πρόσωπο στην άλλη άκρη μιας αιθέριας ασύρματης σύνδεσης. Χιουμοράκι; "Με τις ευχές μου να τα κάνεις κι όταν οδηγείς", σκέφτηκα να του απαντήσω, γιατί εκεί φαίνεται η μαγκιά. Με το αριστερό κρεμασμένο απ' το παράθυρο ο μάγκας Έλληνας οδηγεί, με το δεξί κρατάει το τηλέφωνο, και το τιμόνι το κρατάει ο αυτόματος πιλότος. Ο άλλος χαμογέλασε στην ανάλογη παρατήρηση κι έκανε τον κουφό. Ίσως μια συγγνώμη θα ήταν πιο κατάλληλη και στις δυο περιπτώσεις, αλλ' αυτή δεν είναι για τους Ελληναράδες.
Προχτές ένας της φυλής μας έκανε μάλλον περιπαιχτικές ερωτήσεις σ' ένα τύπο των φαναριών: "Και πότε επιστρέφεις στο ...;" θα του 'λεγα (αυτού που έκανε την ερώτηση), "δεν πας καλύτερα εσύ πουθενά αλλού, μήπως και μείνει κανένας καλύτερος σ' αυτά τα χώματα στο τέλος;"
Πήγα σε επαγγελματική συνάντηση. Όσοι ήταν να φτάσουν στο εν λόγω σημείο συνάντησης έφτασαν με καθυστέρηση από μισή ως μια ώρα. Και δεν ήταν η πρώτη συνάντηση, το ίδιο έγινε και στις δυο προηγούμενες με την ίδια ομάδα. Και δεν ήταν τυχαίοι, ο ένας συνάδελφος πανεπιστημιακός, νέος, δεν μπορείς να τον πεις παλιομοδίτη, δε μπορείς να παρηγορηθείς πως αυτός είναι "της παλιάς σχολής", να πεις "αλλά οι νέοι σίγουρα θα
'ναι πιο 'Ευρωπαίοι'". Οι άλλοι επίσης με μη ευκαταφρόνητη εκπαίδευση. Σαν τους είπα ότι άργησαν, κάπως έμμεσα βέβαια και διστακτικά, για να μη φανώ πολύ γρουσούζης (γιατί σ' αυτόν τον τόπο ο ίσιος φαίνεται στραβός κι ο στραβός ίσιος) ο ένας είπε με καμάρι: "Όχι μόνο άργησα, μα θα κάνω και τηλεφωνήματα πρώτα" και συνέχισε διάλογο προς πρόσωπο στην άλλη άκρη μιας αιθέριας ασύρματης σύνδεσης. Χιουμοράκι; "Με τις ευχές μου να τα κάνεις κι όταν οδηγείς", σκέφτηκα να του απαντήσω, γιατί εκεί φαίνεται η μαγκιά. Με το αριστερό κρεμασμένο απ' το παράθυρο ο μάγκας Έλληνας οδηγεί, με το δεξί κρατάει το τηλέφωνο, και το τιμόνι το κρατάει ο αυτόματος πιλότος. Ο άλλος χαμογέλασε στην ανάλογη παρατήρηση κι έκανε τον κουφό. Ίσως μια συγγνώμη θα ήταν πιο κατάλληλη και στις δυο περιπτώσεις, αλλ' αυτή δεν είναι για τους Ελληναράδες.
Προχτές ένας της φυλής μας έκανε μάλλον περιπαιχτικές ερωτήσεις σ' ένα τύπο των φαναριών: "Και πότε επιστρέφεις στο ...;" θα του 'λεγα (αυτού που έκανε την ερώτηση), "δεν πας καλύτερα εσύ πουθενά αλλού, μήπως και μείνει κανένας καλύτερος σ' αυτά τα χώματα στο τέλος;"
Comments