Πρόλογος

Διατηρούσα απ' τον Ιανουάριο του 2006 ένα blog που διέκοψα ξαφνικά μια μέρα του 2008 σβήνοντας ταυτόχρονα όλα τα postings. Είχα γράψει αρκετά για την κατάσταση στον ελληνικό χώρο, ώσπου πήρα ένα σχόλιο από ένα φοιτητή, πιθανότατα φοιτητή μου, ότι τέλος πάντων (το λέω με δικά μου λόγια όπως το θυμάμαι μετά από κάμποσους μήνες) αν ήθελα να κάνω κάτι μπορούσα να αρχίσω απ' το χώρο του πανεπιστήμιου. Βέβαια αυτή είναι μια μεγάλη κουβέντα που δείχνει πόσο αυτός που το 'γραψε είναι ακόμη στη ρομαντική περίοδο των νεανικών χρόνων, εκεί όπου υπάρχει η πεποίθηση ότι μια παρέα από δυο τρεις μπορεί ν' αλλάξει τον κόσμο. Την αντίληψη αυτή σε μια άλλη έκδοση την είχα κι εγώ ίσως τόσο πρόσφατα όσο πριν δέκα χρόνια. Σκεφτόμουν ότι αν ήμουν στη θέση του τάδε, μια θέση ευθύνης σε κάποια περιοχή, θα είχα αλλάξει αυτό κι εκείνο και τ' άλλο. Τα τελευταία χρόνια πήρα μερικές τέτοιες θέσεις, πιο πολύ από περιέργεια να δω τι μπορεί να γίνει. Βέβαια το "σύστημα" κλασσικά δίνει τις θέσεις σ' αυτούς που δρουν κατά τα αναμενόμενα, αλλά γίνονται πού και πού αστοχίες. Ευκαιρίας δοθείσης πάντως δοκίμασα και διαπίστωσα το εξής εκπληκτικό: Τελικά δε μπορείς να πάρεις μια καρφίτσα και να τη μετακινήσεις ένα πόντο.

Δεν ήταν όμως η δίκαιη ή άδικη κριτική ο λόγος που τότε τα 'σβησα όλα, αλλά το ότι ήταν ολοφάνερο πως το blog ανέδιδε μια βαθειά κατάθλιψη για όλα όσα συμβαίνουν σ' αυτόν τον τόπο. Όχι πως δεν του άξιζε του "τόπου", αλλά ανατροφοδοτούσε τη δική μου κατάθλιψη. Θα 'θελα λοιπόν σ' αυτήν την περίοδο να καταφέρω να πω δυο λόγια για θέματα που ίσως ενδιαφέρουν περισσότερους και είναι πιο αισιόδοξα, το λιγότερο ουδέτερα.