Blog in Fog (II)

Έχω ξαναγράψει για τα θερινά σινεμά, αλλά κάθε χρόνο οι εμπειρίες του ανθρώπου ανανεώνονται, το είπε κι ο Σωκράτης. Οι δε εμπειρίες καταγράφονται μέσω των αισθήσεων. Ας αρχίσουμε απ' την ακοή. Στο " θεϊκό κόλπο " ένας παπάς προσπαθεί επί της οθόνης να διορθώσει την επί της γης υπογεννητικότητα παρασύροντας τον τοπικό περιπτερά να πουλάει τρυπημένα προφυλακτικά. Η ταινία είναι ήσυχη, θυμίζει το "σινεμά ο παράδεισος". Την ίδια ώρα όμως ψηλότερα, στον πέμπτο ή έκτο όροφο της πολυκατοικίας πίσω και πάνω από την οθόνη, κάποιος που βαρέθηκε να ακούει κάθε βράδυ τα ίδια ή είχε τη δική του άποψη για τη μουσική επένδυση της ταινίας ή απλώς ήθελε να ακούσει τα "δικά του" έβαζε ροκιές ικανές να διασκεδάσουν όλο το οικοδομικό τετράγωνο. Η κατάσταση ήταν προφανώς αδιέξοδη και δεν έχω ιδέα πώς και αν οι θερινοί σινεματζήδες τα βρίσκουν με τους γείτονες. Στα " δύο πρόσωπα του Ιανουαρίου " στις πρώτες σκηνές ένα ζευγάρι περιδιαβαίνει τα αρχαία της Ακρό...

Για τους μη γνωρίζοντες τα ελληνικά πράγματα "Κάτω Παρτάλι" λεγόταν μια επιτυχημένη ελληνική τηλεοπτική σειρά που παίχτηκε τον περασμένο χειμώνα και διακωμωδούσε τις αντιθέσεις της αστικής και της αγροτικής ζωής. Λογικό θα ήταν βέβαια το Κάτω Παρτάλι, ένα χωριό της επαρχίας, να ήταν και παραθαλάσσιο, αφήνοντας τα βουνά για το Πάνω Παρτάλι. Σ' ένα παραθαλάσσιο τέτοιο χωριό, σ' ένα νησί, πέρασα μέρος του Ιουλίου. Το ακριβές μέρος είναι γνωστό στους φίλους, αλλά η ταυτότητά του είναι γενικότερα αδιάφορη μιας και οι καταστάσεις που θα περιγράψω θα μπορούσαν να συμβούν παντού. Το σπίτι ήταν πάνω στην "εθνική οδό" που βέβαια συμβαίνει να είναι απλώς ο πάνω δρόμος του χωριού. Η "εθνική οδός" άλλοτε ήταν προνόμιο μερικών αυτοκινήτων την ημέρα. Με την έννοια αυτή ήταν αδιάφορο αν περνούσε ανάμεσα σε σπίτια. Σήμερα όμως περνούν όλοι οι επαγγελματίες, υπάλληλοι που τυχαίνει να δουλεύουν στη μια πλευρά του νησιού και να κατοικούν στην άλλη, οι λουόμενοι τ...