Blog in Fog (II)

Τελικά μου φαίνεται ότι στο Πριν τα Μεσάνυχτα ( Before Midnight) πήγαν όλοι λόγω Μάνης.   Όλοι οι συνάδελφοι που κατάγονται από κει ή κάνουν διακοπές στη νότια Πελοπόννησο ήταν παρόντες. Τυχαίο; Δε νομίζω. Καθόμουν στην πέμπτη σειρά από μπροστά. Ήρθε ένας τύπος με μαλλί αφάνα, ψηλός, και κάθισε ακριβώς μπροστά μου. Η μόδα του ποσώς μ’ ενδιέφερε, αλλά η αναισθησία του ήταν τιμωρητέα. Σηκώθηκα και πήγα ακριβώς μπροστά του. Δίπλα ήρθε με το που άρχισε το έργο μια οικογένεια με δυο κοριτσάκια.   Πολύ αργά για δεύτερη αλλαγή θέσης. Το διπλανό μου ήταν γύρω στα έξι, δε νομίζω να είχε το παραμικρό ενδιαφέρον για την ταινία. Στριφογύριζε ασταμάτητα στην καρέκλα του, έτρωγα σπρωξιές και καρεκλιές όσες φορές έκανα τίμια προσπάθεια να καταλάβω το βαθύ νόημα των ατέλειωτων διαλόγων του έργου. Τουλάχιστον δε μιλούσε ιδιαίτερα, δε μίλησα κι εγώ, το συμπάθησα για το δράμα που περνούσε. Τι βαθιά φιλοσοφικό ή έστω απλά αξιοπρόσεκτο πρέπει να βρω στο ότι ένας μπαμπάς τρώει το μήλο...

Οι πολιτικοί, οι αρχηγοί, οι ηγεμόνες, ακόμη και οι διευθυντές επιχειρήσεων, ποτέ δεν ήταν οι ειλικρινέστεροι των ανθρώπων. Θυμάμαι μια δήλωση που έκανε ο Wozniak, πως ο πατέρας του που ήταν διακεκριμένος μηχανικός (rocket scientist στην κυριολεξία) του είπε ότι ο μηχανικός πρώτα απ’ όλα ενδιαφέρεται για την αλήθεια. Ο ίδιος ακολουθώντας, είπε, τη συμβουλή του πατέρα του ποτέ δεν κατάφερε να μπει στη νοοτροπία του manager, όπως ο φίλος του και κατά καιρούς αντίπαλός του Steve Jobs, επειδή ήθελε να παραμείνει μηχανικός. Ο Jobs δημιούργησε μια αυτοκρατορία, ο Woz είναι ένα ζωντανό υπόδειγμα στις καρδιές πολλών μηχανικών υπολογιστών, είναι ο «ορισμός» του μηχανικού υπολογιστών. Δεδομένου πως έχω πια μια ηλικία, έχω δει κάμποσες «γενιές» πολιτικών ανδρών. Στα μακρινά μου νιάτα θυμάμαι ακόμη τη γενιά των Γεώργιου Παπανδρέου, Κωνσταντίνου Καραμανλή, Παναγιώτη Κανελλόπουλου, Χαρίλαου Φλωράκη, Ηλία Ηλιού και Λεωνίδα Κύρκου. Δεν παίρνω όρκο πως κανένας τους δεν έλεγε ποτέ ενσυνείδητα ψέμμ...