Blog in Fog (II)

Χτυπάει χθες το τηλέφωνο του γραφείου και στην αναγνώριση κλήσης βλέπω ένα νούμερο εντελώς άγνωστο. Ο συνομιλητής μου απ' την προφορά κι απ' το στυλ είναι εμφανώς Ινδός ή Πακιστανός, μέσης ηλικίας, θα έλεγα γύρω στα 40-50. Είναι ευγενέστατος και προφανώς έμπειρος στη δουλειά του, που είναι να παίρνει απαντήσεις σε ερωτηματολόγια. Όπως προκύπτει μετά από συζήτηση μερικών λεπτών, το ερωτηματολόγιο είναι να διαπιστώσει αν η επικοινωνιακή πολιτική μιας συγκεκριμένης εταιρίας παροχής κινητής τηλεφωνίας είναι αποτελεσματική. Προσπαθεί να διαπιστώσει τι απ' όσα προσπαθεί η εταιρία να σπρώξει στο κεφάλι του πελάτη έχει όντως αφομοιωθεί. Με ρωτάει για διαφημίσεις, για ιστοσελίδες, για προσφορές, για κοινωνικές και αθλητικές εκδηλώσεις που στηρίζονται απ' την εταιρία, για την ανακύκλωση και την ευαισθησία της στο περιβάλλον. Δε με ρώτησε κανείς γι' αυτά που πραγματικά μ' ενδιαφέρουν. Δε με παρηγοράει αν χρηματοδοτεί κάποιους που κλωτσάνε μια μπάλα ή ...

Ένας συνάδελφος έλεγε για θέματα που κανονικά δε θα 'πρεπε να είναι και τόσο δύσκολα στην επίλυσή τους ότι "δε χρειάζεται να είσαι και καθηγητής πανεπιστημίου" για να καταλάβεις πώς λύνονται. Αναρωτιέμαι όμως μήπως οι τρόποι χρέωσης δεδομένων από τις εταιρίες κινητής απαιτούν διδακτορικό ή κάτι τέτοιο. Ή μήπως εναλλακτικά να θεωρήσω ότι είμαι ηλίθιος; Το πρώτο μου πάθημε υπερχρέωσης από μεταφορά δεδομένων το έπαθα στη γειτονική Σμύρνη. Τις παραμονές του Euro 2004 είχα συνδέσει ένα υπολογιστή παλάμης (την ταμπλέτα της εποχής) μέσω της υπέρυθρης θύρας με το κινητό και διάβασα email. Τότε τα κινητά με email client ήταν λίγα. Δεν ήταν η πρώτη φορά που το έκανα, αλλά ήταν η πρώτη φορά στο εξωτερικό. Συνολικά δεν είχα κατεβάσει πάνω από δέκα ΜΒ, αλλά σκέφτηκα «τι μπορεί να σε χρεώσει κάποιος για λίγα Μεγαμπάιτ;». Όταν ήρθε αργότερα ο λογαριασμός έπεσα σχεδόν λιπόθυμος. Το ποσό ξεπερνούσε το εξωφρενικό όριο των εκατό Ευρώ, «λόγω περιαγωγής δεδομένων». Τα επόμενα χρόν...