Blog in Fog (II)

Τα επιχειρήματα στην Ελλάδα είναι εισιτήριο στην τρέλλα και τα επιχειρήματα γύρω απ' το γνωστό θέμα της αύξησης τιμών και της άρνησης πληρωμής των εισιτηρίων δε θα αποτελούσαν εξαίρεση φυσικά. Οι συγκοινωνίες στο πολιτισμένο κομμάτι του πλανήτη, εκεί δηλαδή όπου υπάρχουν και λειτουργούν σωστά, παρέχονται από το κράτος και συντηρούνται ως κόρη οφθαλμού. Κατά πόσο οι υπηρεσίες τους τιμολογούνται έτσι ώστε να βγάζουν τα έξοδά τους με δικές τους δυνάμεις ή επιδοτούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό είναι μια σύνθετη απόφαση με κριτήρια όχι στενά οικονομικά (δηλαδή οικονομικά περιορισμένα στον οργανισμό παροχής συγκοινωνιών), αλλά ευρύτερα οικονομικά (δηλαδή βελτιστοποίησης των συνολικών οικονομικών της κοινωνίας) και κοινωνικά. Μου είναι πρόσφατο το παράδειγμα της Κυανής Ακτής, όπου με εισιτήριο ενός Ευρώ μπορεί ο καθένας να μετακινηθεί οπουδήποτε ανάμεσα στις πόλεις της (Νίκαια, Κάννες, Μονακό κ.λπ.) και γενικώς οπουδήποτε σε ένα πυκνό δίκτυο με πυκνή υπεραστική εξυπηρέτηση. Δεδομένου...

Το πρωί πάω στο γραφείο. Το βράδυ μένω σπίτι. Τέσσερις τοίχοι. Γιατί; Μα το λεωφορείο δεν περνάει απ' τη στάση, γιατί είναι στάση εργασίας, γιατί είναι απεργία, γιατί είναι συνέλευση, γιατί ο οδηγός πίνει καφέ και δεν τον έχει τελειώσει, γιατί το όχημα είναι χαλασμένο. Αν περάσει ή τα ακυρωτικά θα είναι χαλασμένα, ή θα είναι σαμποταρισμένα από συνδικαλιστές, ή θα μπουν ακτιβιστές που θα μας εμποδίζουν να ακυρώσουμε τα εισιτήρια, και φυσικά κατόπιν θα μπουν ελεγκτές για να μας βάλουν πρόστιμο, είτε γιατί είμαι γκαντέμης, είτε γιατί είναι συνεννοημένοι και μας κάνουν πλάκα, είτε γιατί έχω άγχη κι όλα αυτά είναι απλές φοβίες. Ή μήπως να πάρω το αυτοκίνητό μου, να ξοδέψω την πιο ακριβή βενζίνη της Ευρώπης, που σε λίγο θα πουλιέται σε χρυσά δοχεία, να προσπαθώ να αποφεύγω με συνεχές σλάλομ τους παράνομα παρκαρισμένους ακόμη και στους πιο κεντρικούς δρόμους επειδή αγοράζουν ομαδικώς τυρόπιτες, χαλιά, έπιπλα, κουλούρια, πορτοκάλια, τσιγάρα, να υπομένω τον τροχονόμο της Κατεχάκη και Μεσογε...