Blog in Fog (II)

Διαβάζω μέσα από το βιβλίο με τίτλο Αμπελάκια της σειράς Παραδοσιακή Αρχιτεκτονική του εκδ. οίκου Μέλισσα (1986): "Οι εξωτερικοί τοίχοι κατασκευάζονται από ημιλάξευτη λιθοδομή γενικά και μερικοί εσωτερικοί από αργολιθοδομή, πάχους 50-80 εκ. και συνήθως 65 εκ. ... Η κάτω επιφάνεια της αστρέχας ντύνεται συχνά με ξύλινες πήχες." Το κείμενο αυτό, γραμμένο από διδάκτορα της αρχιτεκτονικής, δεν περιέχεται ωστόσο σε κάποιο επιστημονικό περιοδικό ή σε πρακτικά συνεδρίου. Βρίσκεται σ' ένα βιβλίο που φιλοδοξεί να διαβαστεί από το ευρύ κοινό, ή έστω όσους ενδιαφέρονται γενικότερα για τους παραδοσιακούς οικισμούς στην Ελλάδα. Διαβάζω  στις Μυκήνες μια ταμπέλα ταλαιπωρημένη από τα στοιχεία της φύσης. Σκοπός της είναι να εξηγήσει στον μέσο επισκέπτη ένα συγκεκριμένο ερείπιο: " Κτήριο Δ: Εκτείνεται βόρεια της Οικίας των Κιόνων και ανατολικά της τριγωνικής πλατείας, με την οποία επικοινωνεί μέσω μιας ανοικτής αυλής. Περιλαμβάνει δύο σειρές τριών κατωγείων και μια σειρά άλλων δύ...

Θυμάμαι το Μαριλένα να περνάει τα καλοκαίρια με χαρακτηριστικό θόρυβο μπροστά απ' τις παραλίες και τις ακτές της Σάμου. Είχα ταξιδέψει μ' αυτό κάμποσες φορές στη διαδρομή Πειραιάς-Καρλόβασι κι ανάποδα. Είχε χαριτωμένο όνομα, μοντέρνο αεροδυναμικό σχήμα , λευκό χρώμα και μια μεγάλη καμπύλη κίτρινη τσιμινιέρα με το γράμμα "Λ". Τότε δε μπορούσα ούτε κατά διάνοια να υποψιασθώ ότι η τσαχπίνα Μαριλένα ήταν μια γριά πολλών δεκαετιών που το νεανικό της πρόσωπο είχε σμιλευτεί με κάμποσες πλαστικές. Τα μακρύ παρελθόν της όμως ήταν ένδοξο. Το πρώτο μισό του εικοστού αιώνα πολλά επιβατηγά των ελληνικών γραμμών ήταν "λόρδικα". Είχαν αρχικά ναυπηγηθεί ως γιωτ της βρεττανικής αριστοκρατίας, ύστερα πουλήθηκαν και ξαναπουλήθηκαν για να καταλήξουν στο Αιγαίο και στο Ιόνιο. Είχαν χαρακτηριστική καμπύλη πλώρη (με τα κοίλα προς τα κάτω) και πρόβολο. Βέβαια κάθε φορά γίνονταν οι απαραίτητες προσαρμογές, έφευγαν οι περιττές πολυτέλειες, άλλαζε η εσωτερική διαρρύθμιση, κλείνο...