Blog in Fog (II)

Η ζωή μας εξελίσσεται σ' ένα μεγάλο βόθρο με λύματα παντός είδους και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι υπομονή μέχρι να πεθάνουμε απ' την αρρώστεια. Ξυπνάς το πρωί να πας στη δουλειά σου και πέφτεις στο βόθρο των ελλήνων οδηγών. Την ευγένεια την έχουμε ξεχάσει προ πολλού, στοιχειώδης τήρηση των κανόνων οδικής κίνησης δεν υπάρχει, ο βάρβαρος νεοέλληνας χρειάζεται δύο τροχονόμους πάνω απ' το κεφάλι του έκαστος, που να τον μαστιγώνει ο ένας όταν κουράζεται ο άλλος. Στη δουλειά σου δεν ξέρεις τι θα συμβεί, δεν ξέρεις καν αν επιτρέπεται να μπεις στο γραφείο σου, επειδή άλλοι ορίζουν τη ζωή σου και την αξιοπρέπειά σου. Δεν μπορείς να προγραμματίσεις, δε μπορείς να δουλέψεις, κι αν τολμήσεις να διαμαρτυρηθείς θα βρεθούν πρώτοι και καλύτεροι κάμποσοι συνάδελφοί σου να σου πουν πως είσαι γραφικός, περίεργος, αν όχι επικίνδυνος. Να αρρωστήσεις δε μπορείς, επειδή οι γιατροί θα σε κάνουν μπαλάκι ο ένας στον άλλον, θα σου γράψουν φάρμακα που δε χρειάζεσαι για να εισπράξουν τη μίζα ...

Κάνω εδώ και πολλά χρόνια μαθήματα για τηλεπικοινωνίες. Στην εισαγωγή τα τελευταία χρόνια λέω πάντοτε κάτι για την άνοδο του όγκου των δεδομένων, που άρχισε δειλά με το email και σήμερα έχει φουντώσει με παντός είδους υπηρεσίες κι εφαρμογές, με νόμιμα και παράνομα κατεβάσματα ταινιών και τραγουδιών και με τη μόδα που δημιούργησαν τα κοινωνικά δίκτυα. Αλλά ποτέ δε μου πέρασε απ' το μυαλό αυτό που διάβασα σήμερα σ' ένα άρθρο των NY Times ότι λίγοι είναι αυτοί που πια μιλούν στο τηλέφωνο. Για όσους βαριούνται να το διαβάσουν, μιας και είναι γύρω στις δυο σελίδες, γράφω σε μια πρόταση την περίληψη: Σήμερα ο κόσμος δε μιλάει πια στο τηλέφωνο επειδή θεωρείται ενόχληση να διακόπτεις κάποιον απ' τις ασχολίες του για να μιλήσει κι επειδή υπάρχουν εναλλακτικοί τρόποι επικοινωνίας. Κάπου στο ίδιο άρθρο σημειώνεται πως οι εταιρίες τηλεφωνίας θεωρούσαν παλιότερα μη ορθή χρήση του τηλεφώνου την καθημερινή φλυαρία. Ας μου επιτραπούν αμφιβολίες γι' αυτό, κάτι τέτοιο μπορεί να προέρχετ...