Blog in Fog (II)

Πάω να περάσω μια διάβαση, μαζί με άλλους. Εκείνη τη στιγμή έρχεται και παρκάρει μπροστά μας ένα άσπρο τζιπ. Το παρακάμπτω για να περάσω απέναντι, αλλά έχω νευριάσει και φτάνοντας στο άλλο πεζοδρόμιο γυρίζω και βγάζω μια φωτογραφία με το κινητό. Βγαίνει από το τζιπ ένας ψηλός, γυμνασμένος και καλοβαλμένος γιάπης και μου ζητάει το λόγο. Του λέω "είναι για να σε βάλω στο Facebook που έκλεισες τη διάβαση". Με πλησιάζει απειλητικά, κάθεται από πάνω μου, με περνάει κι ένα κεφάλι. Σκέφτομαι πως άμα οι πιο "πολιτισμένοι" Έλληνες συμπεριφέρονται έτσι δεν έχουμε καμμιά πλέον ελπίδα. Εκείνη την ώρα περνάνε δυο τύποι γύρω στα 20-25, έχουν δει τη σκηνή, του λένε "τρέχει τίποτε παλληκάρι; εκεί θα το αφήσεις το αυτοκίνητο;" Τον αναλαμβάνουν αυτοί στη συνέχεια, εγώ συνεχίζω το δρόμο μου. Λέω, μπορεί να υπάρχει ελπίδα. Περνάω βράδυ, μετά τα μαγαζιά, από πεζόδρομους. Είναι γεμάτοι παρκαρισμένα αυτοκίνητα, από ευέλπιδες νέους που πάνε για ποτό, αλλά δεν καταδέχονται να π

Ένας από τους καλύτερους καθηγητές που είχα όταν ήμουν φοιτητής, καλύτερος και ως δάσκαλος, αλλά και ως συγγραφέας του διδακτικού του βιβλίου (σε μια εποχή που λίγοι καθηγητές έγραφαν βιβλία και μοίραζαν συνήθως κακογραμμένες σημειώσεις) είχε την εξής στρατηγική στο τελικό διαγώνισμα: Έβαζε εναλλάξ ένα από δύο διαφορετικά θέματα, απλώς με διαφορετικά νούμερα. Σήμερα αυτό θα ήταν σκανδαλώδες. Θα έλεγαν ότι ο καθηγητής βάζει θέματα εκ των προτέρων γνωστά στους φοιτητές. Και περίπου όλοι θα εγραφαν τη μέθοδο επίλυσης, απαιτώντας να πάρουν βαθμό "άριστα" μεν όσοι θα ολοκλήρωναν και τις πράξεις σωστά, σχεδόν άριστα όσοι τις ολοκλήρωναν με λάθος αποτέλεσμα και οπωσδήποτε πολύ πάνω από τη βάση όσοι θα έγραφαν απλώς τη μέθοδο. Σήμερα είναι μόδα να μη γίνονται ως και καθόλου οι πράξεις που οδηγούν στο αριθμητικό αποτέλεσμα. Ορισμένοι φοιτητές ίσως να μην προλαβαίνουν κατά περίπτωση, αλλά εικάζω πως επίσης αρκετοί απλώς τις θεωρούν τρίτης κατηγορίας δραστηριότητα, περιγράφουν μια

Είναι καιρός που θέλω να τα πω αυτά. Την πρώτη φορά ήμουν ετών κάτω από δέκα, όταν το πρώτο πρόγραμμα έπαιζε σε τέσσερεις, αν θυμάμαι καλά, συνέχειες την “Πριγκιπέσσα Ιζαμπώ”, του Τερζάκη σε θεατρική διασκευή.Έχοντας ακούσει το πρώτο μέρος βρέθηκα για τις θερινές διακοπές στη Σάμο και προσπαθούσα να ακούσω τα άλλα τρία, στα μεσαία εννοείται, με διαλείψεις. Προσπαθούσες να καταλάβεις τι έγινε ακούγοντας τους μισούς μόνο διαλόγους και δημιουργώντας με τη φαντασία σου τους άλλους μισούς. Ποτέ η κρατική ραδιοφωνία δεν έφτανε με δύναμη στο βορειοανατολικό αιγαίο. Τον καιρό εκείνο που οι εκπομπές ήταν στα μεσαία η δικιολογία είχε να κάνει πιο πολύ με την ισχύ εκπομπής.   Πού να φτάσει το καημένο το σήμα από την Αττική στη Σάμο ή στη Χίο; Ύστερα ήρθε η εποχή των FM κι αργότερα της ιδιωτικής ραδιοφωνίας. Οι τοπικοί δημόσιοι ή ιδιωτικοί σταθμοί και οι κρατικοί με τοπικούς αναμεταδότες κάλυπταν (και καλύπτουν) τις πόλεις των νησιών, αλλά πάρα πέρα, στα χωριά, ορεινά ή παραθαλάσσια, υπή

Έχουμε καταλάβει πόσο νεαρό είναι το ελληνικό κράτος; Ο παππούς μου πέρασε δυο φορές από το Ellis Island μεταξύ 1910 και 1915, αλλά την πρώτη ήταν ακόμη Τούρκος υπήκοος, αν και "ελληνικής εθνικότητας". Μεσολάβησε η ένωση των νησιών του ανατολικού Αιγαίου με την Ελλάδα. Έχουμε καταλάβει τι γινόταν πριν και μετά; Στο σχολείο το μάθημα της ιστορίας όχι μόνο διδάσκεται από μια ιδιαίτερη οπτική, την επίσημη, που δίνει έμφαση στα ευχάριστα και παραλείπει τα δυσάρεστα, αλλά και σπάνια μπαίνει στον κόπο να προχωρήσει πολύ πέρα απ' την επανάσταση του '21 (ίσως γιατί μετά πληθαίνουν τα δυσάρεστα). Τουλάχιστον αυτό συνέβαινε στα νιάτα μου, μακάρι να έχει αλλάξει κάτι. Με δυο λόγια σαν να μην έφτανε πως η ιστορία που μαθαίνουμε είναι περασμένη από χρωματιστά γυαλιά, παραλείπεται το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του πραγματικού κράτους μέσα στο οποίο ζούμε. Μετά απ' αυτό δεν είναι περίεργο που συνεχώς αναζητούμε συγκρίσεις με τα κλέη των αρχαίων ή παρηγοριά μέσα σ' αυτά, ενώ

Δεν είχα κανένα σκοπό να γράψω μια κριτική για το βιβλίο με τίτλο Άρτεμις του Andy Weir. Δεν είχα καν ιδέα ποιος είναι. Το βιβλίο το είδα στα ράφια ενός βιβλιοπωλείου τις μέρες που άρχισε να κυκλοφορεί, κάπου στα μισά του Νοέμβρη του περασμένου έτους, δηλαδή λιγότερο από δυο μήνες πρωτύτερα. Είχε ένα εξαιρετικά καλοσχεδιασμένο μινιμαλιστικό εξώφυλλο, σε αποχρώσεις του μαύρου. Δεν το αγόρασα τότε. Τελικά το πήρα ως ebook γύρω στον ένα μήνα αργότερα και το τέλειωσα προχτές, με την ευκαιρία των γιορτών. Κι όπως είπα παραπάνω, δεν είχα κανένα σκοπό να γράψω μια κριτική του. Όμως σήμερα, πιο νωρίς, έχοντας ήδη κάνει μια μικρή αποτίμηση μέσα μου, έψαξα στο Internet με τις λέξεις andy weir artemis review . Βγήκαν κείμενα από Guardian, Gizmondo και Washington Times. Είναι πιθανό να βγουν τα ίδια σ' όποιον κάνει την ίδια αναζήτηση και μπορεί να τα διαβάσει μόνος του, μαζί με οποιαδήποτε άλλα εμφανισθούν ως τότε. Η πρώτη μου διαπίστωση ήταν ότι όλοι συγκρίνουν το δεύτερο βιβλίο του συγ