Blog in Fog (II)

Στην Εθνική Πινακοθήκη, στο ισόγειο, κρέμεται ο πίνακας του  Ανδρέα Κριεζή  με τίτλο " η έλευση του βασιλιά Γεωργίου Α’ ". Στην επιγραφή που τον συνοδεύει σημειώνεται ότι αποτελεί δωρεά του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου. Ο πίνακας φιλοτεχνήθηκε το 1869. Άλλες πληροφορίες δεν δίνονται για τον πίνακα. Το ίδιο το γεγονός της άφιξης του Γεωργίου στον Πειραιά έλαβε χώρα στις 18 Οκτωβρίου του 1863 (30/10 με το νέο ημερολόγιο). Τα γεγονότα έχουν περιληπτικά ως εξής: Η άφιξη του δεκαοκτάχρονου τότε Γεωργίου του Α' έγινε μετά το άδοξο τέλος της βασιλείας του Όθωνα. Όθων και Αμαλία είχαν αναχωρήσει από την Ελλάδα τον Οκτώβριο του προηγουμένου έτους (με το αγγλικό πολεμικό  Scylla ), ενώ πιο πριν είχαν καταφύγει στον ατμοδρόμωνα Αμαλία . Στη συνέχεια οι "προστάτιδες δυνάμεις" (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία) ανέλαβαν να βρουν κατάλληλο αντικαταστάτη (μη προερχόμενο από αυτές) και κατέληξαν στο πρόσωπο του Δανού πρίγκιπα Γεωργίου. Αυτός ξεκινώντας από την Κοπεγχάγη επισκέφθηκε τη

"E la nave va"  είναι ο τίτλος ενός ονειρικού θαλασσινού ταξιδιού, ταινίας του Φελλίνι. Η ταινία διαδραματίζεται το 1914. Τότε τα πλοία (κρίνοντας από τις φωτογραφίες τους) είχαν σχήματα ιδανικά, αλλά τα ταξίδια απείχαν από το όνειρο, ήταν πιο κοντινά σε εφιάλτες. Καθυστερήσεις αμέτρητες, μπόχα, ταλαιπωρία. Ταξιδεύω πολλές δεκαετίες, κάθε χρόνο μπαίνω τουλάχιστον δυο φορές στο πλοίο, μπορεί και περισσότερες. Έχω μπει σε παντός είδους πλοία, επιβατηγά της γραμμής, φέρι κοντινών και μακρινών αποστάσεων, κρουαζιερόπλοια, φορτηγά, ακόμη και σε αεροπλανοφόρα. Εδώ όμως θα ασχοληθώ με τα φέρι της γραμμής του Αιγαίου. Όπως είναι τώρα. Ας πούμε για το ταξίδι από νησί προς Πειραιά. Γκαράζ οχηματαγωγού το 2001 Παρατηρώντας το πλοίο στο χάρτη να έρχεται (στην εποχή μας του online) προσπάθησα να φτάσω στο λιμάνι όχι πολύ πριν φτάσει το πλοίο. Γύρω στα εξήντα αυτοκίνητα ήταν ήδη εκεί, παραταγμένα σε τρεις ντάνες, σημειωμένες με λευκές γραμμές πάνω στο τσιμέντο. Ποια να διαλέξω; Κανονικά θα

 Η σύγκρουση και η έκρηξη στα Τέμπη έδρασε ως ισχυρή λάμψη ακτίνων Χ που διαπέρασε από άκρη σε άκρη την ελληνική πραγματικότητα. Κι έφτασε η λάμψη τόσο μακριά που ο καθένας μας θα μπορούσε εύκολα, αν έψαχνε, να βρει το ψήγμα ευθύνης που του αναλογεί μέσα σε μια κοινωνία όπου όλοι επηρεάζουν όλους. Ωστόσο σπεύσαμε πρώτα και κύρια να αναζητήσουμε τις ευθύνες στους άλλους. Όχι ότι δεν έχουν τις μεγαλύτερες ευθύνες συγκεκριμένοι, γιατί το ψάρι πάντα βρωμάει απ’ το κεφάλι, αλλά μαζί με την αναζήτηση βασικών υπευθύνων ας κάναμε μια προσπάθεια να δούμε αν και πόσο εμπλεκόμαστε κι εμείς οι ίδιοι. Η σήψη του ψαριού αργά ή γρήγορα φτάνει στην ουρά. Ξέραμε; Ήταν απρόσμενο; Τι ξέραμε; Ο καθένας μας θα έχει ίσως αναρωτηθεί κατά καιρούς για πολλά και ποικίλα (κι ύστερα μπορεί να τα ξεχάσαμε), όπως: • Γιατί στην Ελλάδα τα κονδύλια που έπεσαν μετά την ένταξη στην ΕΕ δεν οδήγησαν σε σοβαρές υποδομές; • Γιατί δεν αναπτύξαμε κανένα σοβαρό εξαγώγιμο τεχνολογικό προϊόν; Ακόμη κι ένα drone δεν το καταφέ

Το πρόβλημα δεν είναι σημερινό ή χθεσινό, έχει αρχίσει να εμφανίζεται εδώ και καμμιά δεκαριά χρόνια, αλλά χειροτερεύει με κάθε μέρα που περνάει. Εταιρίες που παρέχουν υπηρεσίες και προϊόντα σε εκατομμύρια ή και δισεκατομμύρια πελατών προσπαθούν να λύσουν τα καθημερινά προβλήματα χρήσης των υπηρεσιών και των προϊόντων τους με φτηνή εργασία ή και με bots.  Στην περίπτωση της φτηνής εργασίας δημιουργούν ομάδες «χειριστών» σε μια χώρα με χαμηλά ημερομίσθια και σχετικά καλή γνώση της αγγλικής. Δίνουν αγγλικά ψευδώνυμα – μικρά ονόματα – στους χειριστές, οι οποίοι απαντούν είτε τηλεφωνικά είτε σε μηνύματα και chat. Κάθε φορά που επικοινωνείς μαζί τους σου δίνουν μια «λύση» μέσα από ένα τυφλοσούρτη που τους έχει δώσει η εταιρία. Εννιά στις δέκα το πρόβλημά σου δεν λύνεται, κάνεις νέο αίτημα ή συνεχίζεις το προηγούμενο, αλλά εμφανίζεται νέος χειριστής, αγωνίζεσαι να του δώσεις απ’ την αρχή να καταλάβει το πρόβλημα, σου δίνει νέα ψευτολύση κ.ο.κ. Συνήθως βαριέσαι, βλέπεις το μάταιο της προσπάθει

Θα παραθέσω μερικές διαπιστώσεις για την εξέλιξη του βιβλίου, πιο πολύ γραμμένες από την πλευρά του αναγνώστη. Στο βιβλίο όμως υπάρχουν κι άλλοι πολλοί εμπλεκόμενοι, όπως συγγραφείς, εκδότες, επιμελητές, μεταφραστές, διορθωτές, βιβλιοπώλες, παλαιοπώλες, συντηρητές, συλλέκτες, δημόσιες και ιδιωτικές βιβλιοθήκες. Ακολούθησαν δημιουργοί λογισμικού συγγραφής και στοιχειοθεσίας και τώρα τελευταία προστέθηκαν κατασκευαστές ηλεκτρονικών αναγνωστών, ταμπλετών, κινητών και λογισμικού ανάγνωσης πάνω στις συσκευές. Ίσως δεν πρέπει να ξεχάσουμε κι όσους δουλεύουν σε ειδικού τύπου υλικά και οθόνες, ιδιαίτερα αυτούς που εργάζονται πάνω στο e-paper. Το παραδοσιακό βιβλίο, το χάρτινο, ας μην ξεχνάμε ότι δεν είναι παρά μια τεχνολογία για την αποθήκευση και διάδοση του γραπτού λόγου. Τείνουμε να ξεχνάμε πως έχει ζωή λίγων μόνο αιώνων, καλή ώρα όπως ξεχνάμε ότι το ραδιόφωνο είναι ακόμη πιο πρόσφατο, με ζωή μερικών δεκαετιών. Όλες οι τεχνολογίες που τις βρήκαμε όταν γεννηθήκαμε μας φαίνονται σταθερές και

Στις 13 Φεβρουαρίου ήταν η παγκόσμια μέρα ραδιοφωνίας . Μια φορά κι ένα καιρό δεν υπήρχε το Internet. Υπήρχε μόνο ραδιόφωνο, στα "μεσαία" και στα "βραχέα". Οι κοντινοί σταθμοί ήταν στα μεσαία, οι μακρινοί στα βραχέα.  Κοντινοί για μας ήταν οι ελληνικοί, τη μέρα τουλάχιστον. Τη νύχτα όμως έφταναν κοντά μας όλα τα Βαλκάνια, ακόμη η Ιταλία, η βόρεια Αφρική, η Αραβία, φυσικά η Τουρκία. Ήμασταν μια μεγάλη χαρούμενη γειτονιά.  Έκανες ένα ταξίδι πολυθρόνας τα βράδια.Η Ιταλία είχε τα πιο ωραία τραγούδια. Οι εκφωνήτριες είχαν μελωδικές τραγουδιστές φωνές, σχεδόν καταλάβαινες τι έλεγαν χωρίς να ξέρεις ιταλικά.  Ήταν Ιούνιος μέσα στη δεκαετία του '60. Άκουγα μια φορά την εβδομάδα το θέατρο στο ραδιόφωνο, βράδυ, εννοείται στα μεσαία. Εκείνες τις μέρες έπαιζε την "πριγκιπέσσα Ιζαμπώ", μια θεατρική διασκευή του μυθιστορήματος του Άγγελου Τερζάκη σε τέσσερις συνέχειες. Τα σχολεία έκλεισαν. Φύγαμε για τις καλοκαιρινές διακοπές στη Σάμο μετά τη δεύτερη συνέχεια. Η τρίτ